at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Στράτου Σωπύλη

κείμενο | στράτος σωπύλης */* φωτογραφίες | αποστόλης κουτσιανικούλης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

και η ζωή ξοδεύεται σε ταχύτητα...

Η ζωή κάνει περίεργους κύκλους. Στο χώρο που έμαθα θέατρο, στην παλιά μου Σχολή, έρχομαι μετά από τόσα χρόνια να ξαναπαίξω φέτος.

Στο “O Θάνατος και η Κόρη”. Σαν το ρόλο που υποδύομαι, που μετά από 15 χρόνια ξανασυναντά τυχαία ή άτυχα τα λάθη του.

Ζούμε σε μια εποχή που τρέχει σε ρυθμό μη ανθρώπινο. Αν σταματήσεις να σκεφτείς, νοιώθεις ότι ο κόσμος σε προσπερνάει. Δεν υπάρχει χρόνος να νοιώσεις και να κατανοήσεις.  Και η ζωή φεύγει και ξοδεύεται σε ταχύτητα.

Η σχετικοποίηση της αλήθειας που έχει οδηγήσει στη σχετικοποίηση της ανθρώπινης ζωής, με τρομάζει.

Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να ξεχωρίσει το στάρι απ’ το στάχυ .

Κι ο τρόμος αυτός, οδηγεί πολλούς, στην καταφυγή σε άσπρα και μαύρα, που απ ‘τη φύση τους είναι ακραία. Ελπίζω στην επικράτηση των χρωμάτων.

Η παγκοσμιοποίηση, σαν έννοια, είναι απολύτως θετική, όμως μέχρι τώρα εκφράζει και αφορά λίγους. Γιατί οι κόσμοι αυτού του πλανήτη είναι ακόμα τουλάχιστον τρεις, και κινούνται σε αποκλίνοντες ρυθμούς.

Πριν χορτάσουν οι πεινασμένοι, ζούμε κάποιοι τη μετάβαση στο μετα-άνθρωπο, μιλάμε για αποικιοποίηση άλλων πλανητών και για κατάργηση των γηρατειών και του θανάτου. Και το σχίσμα μεγαλώνει.

Το τέλος της Ιστορίας, που προείπε ο Fukuyama, μας έπεισε ότι η Ιστορία δε μετράει.

Ξεκινάμε με Carte blanche.

Και επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.

Και αντί να πάμε μπροστά βυθιζόμαστε.

Ο υπερπληθυσμός και οι ολοένα αυξανόμενες ενεργειακές μας ανάγκες, με κάνουν απαισιόδοξο για το μέλλον μας σ ‘αυτόν τον πλανήτη, που όπως όλοι, έχει πεπερασμένες δυνατότητες.

Γιατί απολύτως αβλαβής παραγωγή ενέργειας χωρίς περιβαλλοντικές και άλλες επιπτώσεις δεν υπάρχει (προς το παρόν τουλάχιστον).

Η διαμεσολάβηση της εμπειρίας, στην οποία μας εθίζουν οι κάθε είδους οθόνες, κάνει το ζωντανό θέαμα και εμπειρία, από τη μία όλο και πιο απαραίτητο, αλλά και όλο και πιο δύσκολο και φοβάμαι λιγότερο ελκυστικό. Είναι το κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το θέατρο, κατά τη γνώμη μου…

Ο κυνισμός του μεταμοντερνισμού έχει οδηγήσει σε μια αφ’  υψηλού αντιμετώπιση του γυμνού συναισθήματος.

Αυτό, σε συνδυασμό με τον κυρίαρχο ναρκισσισμό που ακολούθησε τον Αιώνα της Προσωπικής Αυτοπραγμάτωσης, έχει οδηγήσει κάθε συλλογικότητα και ιδεολογία στην απαξίωση.

Κυριάρχησε η Αγορά σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα ως αποκλειστικός ρυθμιστής και κριτής. Ο ρόλος της Τέχνης πρέπει- κατά τη γνώμη μου- να υιοθετήσει παλιότερους ορισμούς για να έχει νόημα.

  •  Ο Στράτος Σωπύλης πρωταγωνιστεί στο “Ο θάνατος και η κόρη” του Ariel Dorfman, σε σκηνοθεσία Θάλειας Γρίβα, με το Κωνσταντίνο Δανίκα και τη Σίσσυ Μαράθου. Στο θέατρο 104, στο Γκάζι, κάθε Σάββατο 21.15 μ.μ. και κάθε Κυριακή 18.30 μ.μ..