Οι σημειώσεις του Αλέξανδρου Δαβιλά

Οι σημειώσεις του Αλέξανδρου Δαβιλά

25/02/2020

κείμενο | αλέξανδρος δαβιλάς */* φωτογραφίες | αρχείο αλέξανδρου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

οι παύσεις που λένε "όλα καλά"

Είμαι στο Αγρίνιο τις τελευταίες πολλές μέρες και νιώθω κάπως σαν μόνιμος κάτοικος, ήταν λες και έφυγα από το σπίτι μου και πήγα ξανά στο σπίτι μου. Οι άνθρωποι φιλόξενοι και καλοσυνάτοι κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι είμαστε στην πόλη μας. Άρα όλα πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι.

Έχω την τύχη να είμαι στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, σε ένα εμβληματικό έργο με εξαιρετικούς συνεργάτες, ο σκηνοθέτης μας Αλέξανδρος Κοέν μας έχει κάνει όλους από τις πρώτες κιόλας πρόβες να αισθανόμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα το οποίο θα βγει. Άρα όλα πολύ καλά και σε αυτό το κομμάτι.

Είναι η πρώτη φορά που θα μπω στο θέατρο του Αγρινίου, ελπίζω να είναι ένα ωραίο θέατρο. Αυτό που είδα όταν μπήκα μέσα με άφησε κυριολεκτικά άφωνο (άλλη λέξη ήθελα να χρησιμοποιήσω αλλά είπα να είμαι ευγενικός). Το θέατρο είναι πραγματικά υπέροχο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα καλό θέατρο στην Αθήνα. Είναι προσεγμένο, είναι πεντακάθαρο και νομίζω ότι δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα. Αυτό όμως που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι το σκηνικό μας, που σχεδίασε η Χριστίνα Κωστέα – ένα τρομερό σκηνικό το οποίο σε βάζει κατευθείαν στην κατάσταση που θέλουμε. Ο “μάγος” Αλέξανδρος Αλεξάνδρου που έχει επιμεληθεί τους φωτισμούς της παράστασης έκανε πάλι τα μαγικά του, οπότε το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από απίστευτο.

Άρα ακόμα όλα πάνε καλά.

Οι πρώτες πρόβες στον χώρο είναι πλέον γεγονός και νιώθω ότι το αποτέλεσμα που εν τέλει βγαίνει είναι κάτι το οποίο δεν περιμέναμε ούτε εμείς. Είμαστε όλοι χαρούμενοι. Ο Αλέξανδρος Κοεν μας λέει κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες, περνάνε οι μέρες και αύριο είναι η πρεμιέρα. Όλα πηγαίνουν καλά.

Η μέρα ξεκίνησε πολύ όμορφα, η μητέρα μου με πήρε το πρωί τηλέφωνο, μου είπε να μην αγχώνομαι, ότι με αγαπάει πολύ και ότι νιώθει πως όλα θα πάνε τέλεια. Οι τελευταίες πρόβες ήταν πραγματικά μαγικές οπότε και εγώ έχω μια σιγουριά.

Σχεδόν χωρίς να το καταλάβει κανείς ήρθε το βράδυ, η ώρα είναι 20:55, είμαστε όλοι έτοιμοι και περιμένουμε, ακούμε τον κόσμο να μπαίνει, το άγχος έχει γίνει αρκετά ενοχλητικό.Οι συνάδελφοι μου -Ιωάννα Πηλιχού, Φιλίτσα Καλογεράκου και Ευθύμης Ζησάκης- ως πιο έμπειροι από εμένα μπορούν να το διαχειριστούν καλύτερα οπότε χωρίς να το προσπαθήσουν βοηθούν και εμένα. Κάνει την εμφάνισή της η Δανάη Σταματοπούλου -βοηθός σκηνοθέτη- μας λέει καλή επιτυχία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και με τον δικό της υπέροχο τρόπο συμβάλει στο να φύγει ακόμα ένα μεγάλο μερίδιο του άγχους μας. Χτυπάει το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, σβήνουν τα φώτα, ανεβαίνουμε στην σκηνή, περνούμε τις θέσεις μας, ανοίγουν τα φώτα και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία. Η παράσταση τελείωσε και το χειροκρότημα του κόσμου μας ανταμείβει για όλοι την δουλειά που κάναμε. Τελικά όλα πήγαν καλά.

Αργά το βράδυ το τηλέφωνο χτυπάει. “Πατέρας”. Το σηκώνω και πριν προλάβω να μιλήσω εκείνος αλλά και η μάνα μου κάνουν περίπου 34 ερωτήσεις ο καθένας (πως τα πήγες; πως ήταν; είχε κόσμο; είσαι ευχαριστημένος; άρεσε η παράσταση; σου είπαν τίποτα; γιατί δεν μιλάς παιδάκι μου;). Το χαμόγελο θέλοντας και μη κάνει την εμφάνισή του. Τους λέω ότι όλα πήγαν καλά. Μια μικρή παύση ( το ξέραμε αγάπη μου, να ξεκουραστείς γιατί και αύριο θα είναι μια κουραστική μέρα, καληνύχτα).