at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Χριστίνας Δαγκάκη

κείμενο Ι χριστίνα δαγκάκη */* φωτογραφίες | λίλα παντελίδου + ανδρομάχη μπάρδη +  μάγδα δήμου + χρήστος κυριαζίδης  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

ότι μας αναλογεί...

Το ξυπνητήρι χτυπάει 6.30, 7, 7 και δέκα. Σήκω, θα αργήσεις…ξύπνημα απότομο, βίαιο μα και αναπόφευκτο λες. Σαν προσγείωση στην πραγματικότητα, στον ρεαλισμό… βιαστικό περπάτημα προς το αμάξι «δεν θέλω ρεαλισμό, εγώ θέλω μαγεία» ψιθυρίζει μια άγνωστη καθώς περνάει από δίπλα σου…

Μουσική στο αυτοκίνητο, πολλή κίνηση, έξω βρέχει, η πόλη που για εσένα δεν κοιμόταν ποτέ κάποτε, τώρα, έχει αρχίσει να ξυπνάει.. Ο καφές δίπλα στο χειρόφρενο κρυώνει σιγά σιγά, σκέψεις που διαδέχονται και που αναιρούν η μία την άλλη, έρχονται και φεύγουν  «Να πάρω τηλέφωνο να κλείσω το ένα ραντεβού σήμερα- κλείνει ο μήνας σε 2, θα έχει δουλειά-να δώσω τα λεφτά για το νοίκι-σε μια βδομάδα έχουμε πρεμιέρα-μήπως να κάνω μελομακάρονα φέτος, πέρυσι δεν έκανα..» Κάπου πιο έξω από εδώ, η ζωή μοιάζει να είναι πολύ πιο απλή, καθημερινή, συνηθισμένη και πιο ..πραγματική! Φέτος, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εμένα, κάπου τους θαυμάζω, κάπου με εκπλήσσουν άλλοτε ευχάριστα άλλοτε όχι, κάποτε τους ζηλεύω και κάποτε με κάνουν να απορώ. Καινούργια πρόσωπα, νέες συναντήσεις, άλλα πράγματα έρχονται, κάποια φεύγουν ανεπιστρεπτί και άλλα μάλλον ξαποσταίνουν για λίγο, μέχρι να επανέλθουν..

«..έκανα γεμάτα τα μισά χωρίς πολλά, όσο έψαχνα της ευτυχίας τη νότα, μα οι παράφωνες νότες σου ήταν στα αυτιά, δεν θα ξανάπαιζα ποτέ όπως πρώτα, ίσως να φταίνε οι χορδές που ακροβατώ ίσως να φταίει που ξεκουρδίστηκα στα χρόνια κι είμαι τώρα πια ένας μετρονόμος θέση να κρατώ για να μη βγαίνουν έξω απ’ τα μέτρα τους όλα..»

Έρχεται η ώρα της πρόβας…Τόσο, μα τόσο χαρούμενη και ευγνώμων, που και φέτος τον χειμώνα θ’ ανταμώσουμε πάλι, εδώ, στο θεατρικό μας σπίτι, στο θέατρο Τ. Τα Χριστούγεννα και οι γιορτές θα μας ξαναβρούν παρέα, ανάμεσα σε μελομακάρονα, τσουρέκια κάστανο του Τερκενλή, γέλια, πειράγματα στα καμαρίνια, κούρασης και γλυκιάς αγωνίας. Γλυκερία, Ιωάννη,  Σοφία, Αλέξανδρε, Λίλα και Κυριάκο μου λείψαμε..

Έντα..και εσύ μου έλειψες, αν και…ομολογουμένως, εμείς δεν αποχωριστήκαμε καθόλου. Σε κουβαλάω μέσα μου πολύ καιρό τώρα, σε έχω νιώσει και σε έχω καταλάβει πολύ παραπάνω απ’ όταν πρωτοανταμώσαμε, τόσο που μερικές φορές αναπολώ την τότε αθωότητα και άγνοια μου. Νιώθω τόσο τυχερή για αυτό το ταξίδι, που  όχι μόνο δεν τελείωσε ακόμα, αλλά και που συνεχώς μου αποκαλύπτει σε κάθε πρόβα, σε κάθε παράσταση σε κάθε νέο άκουσμα, άλλους θησαυρούς  που λες και ήθελαν  και αυτοί, να νιώσουν και άλλη εμπιστοσύνη, να πάρουν λίγο χρόνο παραπάνω για να αποκαλυφθούν και να λάμψουν παραπάνω.

Επιστροφή στο σπίτι, ο καιρός άλλαξε απότομα (σκέφτομαι «και ποιά αλλαγή δεν έγινε αναπάντεχα κι απότομα;») περπατάω στην πόλη που αγαπώ, παρατηρώ τα μαγαζιά και τους ανθρώπους που κυκλοφορούν ακόμα έξω και σκέφτομαι τι έγινε σήμερα στην πρόβα. Αύριο θα το πω διαφορετικά εκείνο ή το άλλο, δεν τον άκουγα καλά τον Ιωάννη εκεί… η Λίλα σήμερα έλαμπε….

Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα, με περιμένει η Γκόλφω, στέκεται κουνώντας την ουρά της και περιμένει τα χάδια της, έρχεται και ο Γκρί δίπλα να διεκδικήσει και αυτός το μερίδιο του, μια στιγμή ευτυχίας και ανιδιοτελούς αγάπης που με ξεκουράζει και με ηρεμεί απ’ όλη την  μέρα η οποία σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της.

Ο αέρας δυναμώνει τώρα πια τις νύχτες και κάνει τις τέντες από τις γύρω πολυκατοικίες να χτυπούν δυνατά, ετοιμάζω το τάπερ για το πρωί, σκέφτομαι πως πρέπει να βάλω πολλά πράγματα σε τάξη.. ένα azulejos πλακάκι που κρέμεται  στη κουζίνα, μου θυμίζει πολύχρωμες καλοκαιρινές  βόλτες με μηχανάκι στις ανηφοριές της Λισαβόνας και μια Χριστίνα πιο ανέμελη και σε μεγαλύτερη αταξία.. χαμογελώ…

«Έχουμε μόνο μια ζωή,

έχουμε έναν δρόμο, κάθε παρακλάδι σε καθυστερεί,

έχουμε μία οικογένεια μια αγάπη αληθινή, ένα αστέρι,

μια ευκαιρία σ’ όλους δίνεται μια γη ..

Μια δυσάρεστη στιγμή,

δεν θέλει άλλη για να καταλάβεις το χαμόγελο τι πάει να πει,

Μία λέξη μια εικόνα που προκύπτει μαγική, μη λες πολλά,

Έχουμε όλοι ό,τι μας αναλογεί..»

* Η Χριστίνα Δαγκάκη πρωταγωνιστεί στην “Έντα Γκάμπλερ” του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Γλυκερίας Καλαιτζή, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο Τ της Θεσσαλονίκης. Πρεμιέρα: Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου. Παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στις 21:30, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00.