Γ.Χ.: “Βραδάκι ήταν που είδα μικρός την πρώτη θεατρική παράσταση, τον “Δον Κιχώτη”, στο χωριό μου, τα Εξαμίλια Κορινθίας. Ήταν σαν γιορτή σε μια μικρή, τοπική κοινωνία, να έρθει και να παρουσιαστεί μια θεατρική παράσταση. Στη πλατεία του χωριού, το να έρθει ένας θίασος, ήταν από μόνο του “γεγονός”. Εντυπωσιάστηκα, από τα σκηνικά, από το γεγονός ότι “Δον Κιχώτης” κι άλογο ήταν ο ίδιος, με μία “κατασκευή” επάνω του. Πρέπει να ήταν ένα αφελές-ας πούμε-θέαμα, που όμως δεν έπαυε να είναι η πρώτη μου επαφή με το θέατρο και κάπως με μάγεψε. Κυρίως, αυτή η συνάντηση του χωριού με την παράσταση. Ακολούθησαν πολλές θεατρικές ομάδες, μέχρι στην ενηλικίωσή μου, να περάσω το κατώφλι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Πέρασα ωραία στη Σχολή μου. “Τράβηξα” τις δυνατότητές μου, έφτασα στο peak. Μπορεί να ξεζουμίστηκα, αλλά τη βίωσα ολοκληρωτικά τη Σχολή. Θυμάμαι, στις τελικές εξετάσεις με καθηγήτρια την Ελένη Σκότη, παρά την αυστηρότητά της, όταν τέλειωσα, να έρχεται πίσω στα παρασκήνια και να μου λέει “τα κατάφερες σήμερα”. Αυτό το “κατάφερες” ήταν το πρώτο “μπράβο” που άκουσα, σαν τελειώσαν τα χρόνια των σπουδών. Ξέρεις, κάτι τόσο λίγο, ένα τόσο δα “τα κατάφερες, σήμερα” μπορεί να σου βάλει βενζίνη για αρκετό καιρό”.

Wise men say only fools rush in / But I can’t help falling in love with you
Shall I stay? / Would it be a sin
Like a river flows surely to the sea / Darling so it goes
Some things are meant to be / Take my hand, take my whole life too
For I can’t help falling in love with you…

Γ.Χ.: “Είμαι ανασφαλής, όχι σκηνικά, αλλά ιδιοσυγκρασιακά. Είμαι σίγουρος πάνω στη σκηνή. Η ανασφάλειά μου προκύπτει στο “μετά”. Στο αποτέλεσμα. Ήταν καλό αυτό που έκανα; Άρεσε; Έχω καταλήξει, με το πέρασμα των χρόνων, πως η καλύτερη συμβουλή που μπορείς να δώσεις σε έναν ηθοποιό, για να είναι καλή η υποκριτική του, είναι να πιστεύει πως είναι ο καλύτερος. Θέλει πολύ θάρρος, αυτό που κάνουμε. Δεν πρέπει να υπάρχουν “φωνές” που σε υπονομεύουν. Χρειάζεται η αυτοπεποίθηση. Το θέατρο, όπως το είπες εσύ πρώτος, έχει ένα “σύστημα” συνάντησης ανθρώπων και τύχης. Είναι τόσο σύνθετο να καταφέρεις να κάνεις κάτι καλό στο θέατρο. Δεν αρκεί το ταλέντο στο θέατρο. Το ταλέντο δεν λέει τίποτα, αν δεν συνοδεύεται από κάποια άλλα πράγματα. Όπως; Προσπαθώ να είμαι συνδεδεμένος με την Τέχνη μου, κι ας ακούγεται βαρύγδουπο. Προσπαθώ να θυμίζω στον εαυτό μου, τι σημαίνει αυτό που “φτιάχνω”. Δεν φτιάχτηκε το θέατρο για να προβάλλονται οι ηθοποιοί. Ούτε για να δείχνουν τον εαυτό τους και την γοητευτική προσωπικότητά τους. Το θέατρο έχει ένα υψηλό σκοπό που προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου και να μην χάνομαι σε άλλες “χίμαιρες”. Προσπαθώ να αισθάνομαι καλλιτέχνης, όχι απλά ηθοποιός”.

So, if an old friend I know / Stops by to say hello
Would I still see suspicion in your eyes? Here we go again / Asking where I’ve been / You can’t see the tears are real / I’m crying…

Γ.Χ.: “Έτσι μπορείς να τα καταφέρεις, γιατί έτσι είναι η ζωή φίλε. Όλοι θέλουμε το ίδιο. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι το καταφέρνουν και άλλοι όχι”… λέει ο “Κάρλος” που υποδύομαι στα “7 Χρόνια” στο θέατρο ΑΠΟΘΗΚΗ. Και είναι αλήθεια. Το μέτρο της επιτυχίας είναι διαφορετικό στον καθένα. Το μυστικό είναι να μην συγκρίνεις την δική σου επιτυχία με τις επιτυχίες των άλλων. Ο δρόμος της επιτυχίας είναι προσωπικός δρόμος. Δεν θα έπρεπε να πέφτει σε συγκρίσεις. Φιλίες; Στις φιλίες μου δεν επένδυσα σωστά ο ίδιος δυναμικά. Έχουν χαλάσει πολύ οι σχέσεις μου με τους κοντινούς μου ανθρώπους. Γιατί, δεν τους βλέπω πολύ. Γιατί χάνω στιγμές της ζωής τους που θα ήθελα και θα έπρεπε να είμαι εκεί. Είμαι ένας φίλος-φάντασμα για εκείνους. Είμαι ένας άνθρωπος που στα 31 του χρόνια, οφείλει να έχει προσωπικά όνειρα και στόχους, και εργάζομαι για να επιβιώσω, όχι να ζω. Η δουλειά ζητάει από μένα, να δουλεύω 24ώρες για σχεδόν ψίχουλα. Οπότε κι εργάζομαι για να μπορώ να ονειρευτώ ότι θα παντρευτώ, θα κάνω οικογένεια, για να ζήσω όπως το ονειρεύομαι. Κανονικά, όπως όλοι, τη θέλω τη ζωή αυτή. Οπότε οι λιγοστοί μου φίλοι, η μητέρα μου, παραπονιούνται ότι δεν με βλέπουν. Κι έχουν δίκιο. Προσπαθώ να το διορθώσω. Κι αυτό. Γενικά, προσπαθώ. Σκάνε αναδρομικά οι τύψεις και τα λάθη μου. Φέτος, με δύο παραστάσεις, τον “Αρίστο” και τα “7 Χρόνια”, ζω ιλιγγιωδώς την μέρα με πολλή δουλειά. Έτσι, τελευταία, αποφάσισα να κάνω ένα βήμα κι είπα, αυτό θέλω να το αλλάξω. Ψάχνω να βρω τρόπο, χρόνο, όπου θα μπορέσω να δείξω την αγάπη μου. Στην πραγματικότητα, τα συναισθήματά μου είναι πλούσια για τους άλλους, εγώ δεν τα εκφράζω γιατί δεν έχουν χρόνο και χώρο που οφείλω να τους δώσω. Για παράδειγμα, ευτυχώς, την προηγούμενη εβδομάδα, συναντήθηκα απροσδόκητα με μια φίλη μου στο δρόμο και της ζήτησα “συγγνώμη”. “Συγγνώμη που χάθηκα, συγγνώμη που δεν σε στήριξα τελευταία”. Είχα ανάγκη να ζητήσω ξεκάθαρη συγγνώμη. Όχι για να εξιλεωθώ. Στην πραγματικότητα, οι πράξεις μετράνε. Έκανα, τουλάχιστον, ένα βήμα προς μια σωστή κατεύθυνση, σε σχέση με τη διαχείριση αυτών των θεμάτων. Γιατί, αυτά είναι και τα πιο ουσιαστικά. Όλα τα άλλα”…

You ain’t nothin’ but a hound dog / Cryin’ all the time
Well, you ain’t never caught a rabbit and you ain’t no friend of mine / Well they said you was high-classed /Well, that was just a lie…

Γ.Χ.: “Οι άνθρωποι που μας αγαπούν, μας κατανοούν. Συνειδητοποιώ όσο περνάει ο καιρός, ότι για δυο φίλους που έχω… η φιλία μας είναι αθάνατη και δυνατή σαν το μάρμαρο και τίποτα δεν μπορεί να την πτοήσει. Τα πιο δυνατά πράγματα, είναι και πολύ εύθραυστα. Μια πλάκα μαρμάρου αν πέσει πάνω σε κάτι πιο δυνατό, θα σπάσει. Ακόμα και οι διαπροσωπικές σχέσεις που μοιάζουν για δυνατές, μπορούν να είναι εύθραυστες. Αρκεί μια στιγμή. Το ατύχημα μπορεί να συμβεί. Μια στιγμή μπορεί να φέρει την τεράστια μετατόπιση, ανάμεσα σε δυο αγαπημένους ανθρώπους”.

Oh, let our love survive / Or dry the tears from your eyes
Let’s don’t let a good thing die / When, honey, you know
I’ve never lied to you…

Γ.Χ.: “Αν είναι η φιλία πάνω από τον έρωτα; Η συντροφικότητα είναι πάνω από τον έρωτα. Με την κοπέλα μου είμαστε και φίλοι. Αλλά, αυτό έχει να κάνει με το ότι μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας. Ζούμε τη δύσκολη ζωή, μαζί. Ο έρωτας είναι ένα ωραίο ταξίδι, που σαν αέρας σε παρασύρει, σε ανεβάζει ψηλά, αλλά μετά προσγειώνεσαι. Εγώ επενδύω σε κάτι πιο στέρεο, τη συντροφικότητα. Που γίνεται και φιλία. Δεν είναι εύκολο να επενδύεις την πληρότητά σου στον άλλον, δίχως να κρατάς ένα κομμάτι σου, για σένα. Να τα δώσεις όλα στον απέναντι και να είσαι ευτυχισμένος, είναι ο ορισμός της αγάπης. Είναι στόχος ζωής. Δεν είναι εύκολο να αγαπάς, και δη με σωστό τρόπο. Θα μπορούσε ένας άνθρωπος να έχει ξοδέψει όλη του τη ζωή, και το μόνο πράγμα για το οποίο ήταν περήφανος, όταν πεθάνει, να ήταν πως ήξερε ότι είχε αγαπήσει. Αισθάνομαι τυχερός που κινούμαι προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι άλλου είδους “μπαταρία”. Άλλου είδους ενέργεια αποκτάς, όταν πραγματικά αγαπάς.

I feel my temperature rising / Help me, I’m flaming
I must be a hundred and nine / Burning, burning, burning
And nothing can cool me / I just might turn into smoke
But I feel fine…

Γ.Χ.: “Ο “Αρίστος” που παρουσιάζουμε με το Μιχάλη Οικονόμου και την Λένα Ουζουνίδου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, είναι ένας ήρωας που διαισθάνομαι την αθωότητά του. Από όσα διάβασα και είδα, κατάλαβα πως ο “Αρίστος” ήταν ένα παιδί. Με εφηβική αθωότητα που είχε μέσα ρίσκο και πειρατισμό. Και πολλά λάθη. Στον “Αρίστο” με στεναχωρεί ότι ένα παιδί που ήταν έτοιμο να “εκραγεί” από ζωή, τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο. Θα ήμουν πολύ άδικος, αν δεν σου έλεγα πως ο Στάθης Λιβαθινός είναι ο καλλιτεχνικός μου “πατέρας”. Δούλεψα πολλά χρόνια μαζί του, κατάλαβα αυτό που κάνει, με εμπιστεύθηκε πολύ και συνεχώς σκέφτομαι όλα τα χρόνια που ήμουν μαζί το, τι άφησε επάνω μου. Άφησε, καταρχήν, μεγάλα κείμενα πάνω μου να ασχοληθώ. Αυτό μου άνοιξε πόρτες προς άλλες κατευθύνσεις. Μπήκα σε υποκριτικά μεγέθη που δεν φανταζόμουν, με την ενασχόλησή μου με σπουδαία κείμενα. Με προστάτεψε με τρυφερότητα και ανθρώπινα και καλλιτεχνικά”.

There must be lights burning brighter somewhere /
Got to be birds flying higher in a sky more blue /
If I can dream of a better land /
Where all my brothers walk hand in hand /
Tell me why, oh why, oh why can’t my dream come true…

Γ.Χ.: “Κάθε χρόνο ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο σε σχέση με αυτό το φαινόμενο που λέγεται θέατρο. Αναιρώ και πολλά που ήδη πίστευα. Είμαι σε μια φάση που βλέπω ότι δεν υπάρχει η τάση για έρευνα. Δεν υπάρχει χρηματοδότηση για πραγματική έρευνα. Να καταλάβουμε το καθετί πώς μπορεί να πάει παραπέρα. Από την άλλη, συνειδητοποιώ ότι οι ηθοποιοί έχουν πολλά μικρόβια που τους προσβάλλουν και νοσούν. Μικρόβια που έχουν να κάνουν με την αυταρέσκεια. Εγώ υπήρξα πιο ρομαντικός. Θέλω να “υπηρετώ” έναν συγγραφέα, έναν ρόλο… να υπηρετώ ιδέες. Δεν πίστευα ότι θα δω το “αρκεί να προβάλλεις τον εαυτό σου”. Λειτουργούμε αρκετές φορές, όπως κι εσύ πρώτος το λες, με τα “ευκολάκια” μας στο θέατρο. Και επί της διαδικασίας. Πώς το είπες, Γιώργο; “Να πάρουμε την επιδότηση, να κάνουμε το τάδε έργο σημαντικού συγγραφέα, να κάνουμε τους ρόλους που είχαμε απωθημένα, να φωτιστεί και να διατηρηθεί η μαρκίζα”; Όπως το λες, και μάλιστα, ο άλλος στην πρόβα, να μην νοιάζεται τι “μεταφέρει” στην πλατεία του θεάτρου, παρά μόνο “αν τα λέει καλά”, “αν είναι αρκετά γοητευτικός” ο ίδιος. Άστα”…

We’re lost in a cloud /With too much rain
We’re trapped in a world / That’s troubled with pain
But as long as a man / Has the strength to dream
He can redeem his soul and fly / Deep in…

Γ.Χ.: “Γιατί αγαπώ τόσο τις γάτες και λίγο περισσότερο από τα σκυλιά; Είναι διπολικές οι γάτες. Εκεί που χαϊδεύεις την γάτα, θα σου δώσει μια γρατσουνιά. Μου αρέσει… ενώ ο σκύλος αποκτά άλλου είδους σχέση με το αφεντικό του. Με τι ξεφεύγω; Γράφω κείμενα για μένα, αλλά κυρίως ζωγραφίζω με ακρυλικά σε καμβά. Πάντα έχω μαζί μου ένα μπλοκ, και στο ΜΕΤΡΟ ή στο δρόμο, μπορεί να ζωγραφίσω κάποιον ή μια εικόνα, στα γρήγορα. Η κοπέλα μου με κοροϊδεύει, ότι δεν μπορώ να κάτσω ούτε στιγμή. Με το που έχω λίγο κενό, βγάζω το καμβά και ζωγραφίζω. Αχ, τελευταία ζωγράφισα ένα πίνακα που τον ονόμασα “ο κύκλος της ζωής”. Δείχνει την πορεία και συνάντηση δύο ανθρώπων, σε τέσσερα στάδια. Πώς συναντιούνται, πώς ανθίζουν. Μετά δύο γεροντικά χέρια είναι πιασμένα χέρι-χέρι και στο τέλος, κάτω-κάτω, υπάρχουν δύο πολύ χαρούμενοι-αλλά πολύ χαρούμενοι-σκελετοί. Σου ακούγεται περίεργο; Μπορεί, αλλά είναι καλό το αποτέλεσμα. Στο δικό μου “κύκλο ζωής” τι θέλω στα κοντά και είναι αδιαπραγμάτευτο; Έχω συναντήσει τον άνθρωπο της ζωής μου. Θα παντρευτώ, κιόλας, τον Δεκέμβρη. Θέλω απλά, να ζήσω καλά το υπόλοιπο του βίου, με τη γυναίκα αυτή. Ακούγεται πολύ απλό, σχεδόν απλοϊκό. Μα εγώ, κατάφερα να τη βρω και για μένα, είναι πολύ σημαντικό. Μόνο μαζί της, θέλω να ζω τα υπόλοιπα χρόνια μου. Η ζωή είναι στο μαζί”.