Στο παρόν, είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση ως καλλιτέχνης να καταπιάνομαι με ένα θεατρικό έργο και μια παράσταση που είναι εμποτισμένη με ειλικρίνεια και σε απόσταση από τη ναρκισσιστική αυτοναφορικότητα της πλειονότητας των παραστάσεων των τελευταίων ετών, που αφορά και ψυχαγωγεί εξίσου παιδιά κι ενήλικες και που, με τόσες κοινωνικές απαγορεύσεις  και κυρίως με τόσο φόβο γύρω μας και μέσα μας, αναζητά τρόπους να αφυπνίσει συνειδήσεις και να θυμίσει στον άνθρωπο ότι είναι κοινωνικό ον, εκ γενετής έτοιμο να συμπεριφερθεί με κατανόηση και αγάπη, με την ανάγκη για σύμπνοια και αλληλεγγύη.

Κι όμως, πόσο τραγελαφικό… Μια παράσταση που μιλά για την κατάργηση των  στερεοτύπων και των οποιωνδήποτε διακρίσεων και διαχωρισμών να παίζεται για ανθρώπους ήδη διαχωρισμένους και γεμάτους φόβο για τον άλλο, κάθε άλλον, αυτόν που έμεινε εκτός και αυτόν που κάθεται στη διπλανή τους θέση…

Είμαι όμως και στην πάρα πολύ δυσάρεστη θέση να έρχομαι διαρκώς σε επαφή με συναδέλφους και μη που αναζητούν τρόπους να εξελιχθούν και, ως αποτέλεσμα, να βελτιώσουν την κοινωνία και που απογοητεύονται λόγω της ανάλγητης και ανέκαθεν συμφεροντολόγας αρχής, όποιας μορφής. Και γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς, όλο και πιο απομονωμένοι. Και με έναν λογαριασμό διαβίωσης να εκκαθαρίζει τις οποίες αποταμιεύσεις ή, το πιο σύνηθες γιατί αποταμιεύσεις δεν υπάρχουν πια, να παρουσιάζεται ως έναντι νέων χρεών. Και το χαρτί να περιμένει τη γραφίδα. Και η σκηνή τους ηθοποιούς. Και οι άνθρωποι  που αντέχουν, οικονομικά και ψυχολογικά, και ακολουθούν, να συνεχίζουν το βάδισμα προς τη μορφοποίηση/μόρφωσή τους, ενώ άλλοι δεν έχουν ξεκινήσει καν ή σταμάτησαν την πορεία τους και περιμένουν να ορθοποδήσουν. Και η ψαλίδα δυνατών και αδυνάτων διαρκώς να ανοίγει. Σε όλους τους τομείς που αφορούν στην ανθρώπινη φύση.

Σταματώ τα δακρύβρεχτα κι απαισιόδοξα. Αρνούμαι αυτή τη φύση μου. Προτιμώ την άλλη, την αισιόδοξη. Τη μαχόμενα αισιόδοξη. Τη φύση της αλλαγής και της εξέλιξης. ΠΡΕΠΕΙ να ενωθούμε επιτέλους. Να διώξουμε την τάση μας για ιδιοτέλεια, που προκύπτει από την προσωπική μας ανασφάλεια: να νοιώσουμε α-φθονία (πόσο σπουδαία λέξη). Και πρέπει οι καλλιτέχνες -επιτέλους- να αντιληφθούμε το δυσθεώρητο χρέος μας απέναντι στην κοινωνία και να απαιτούμε από τον εαυτό μας να το κουβαλά καθημερινά. Να ζητήσουμε από τους συνανθρώπους μας να μας το φορτώσουν εν ανάγκη, μπας και το αντιληφθούμε και το αγκαλιάσουμε. Ίσως έτσι να μπορέσουμε να κατευθύνουμε τον έμφυτο ναρκισσισμό μας για το κοινό καλό.

Αχ κι αυτή η Λερναία Ύδρα, που λυμαίνεται το τοπίο των μεγάλων τσιμεντουπόλεων…

Τόσες σκόρπιες σκέψεις. Τόσες έγνοιες ζωγραφισμένες στο ταβάνι. Κοινές έγνοιες στη βάση τους. Ας τις ενώσουμε κι ας ενωθούμε.

Ας είμαστε μαχόμενα αισιόδοξοι.

Υ.Γ. Περί α-φθονίας:

Μια ημέρα ο Διογένης (412-323 π.Χ.) έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου σπιτιού. Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε: «Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες
λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές». Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε: «Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα».

* η φωτογραφία είναι από τη θεατρική παράσταση “Μια γιορτή στου Νουριαν” που δόθηκε στη Βόρεια Εύβοια.

• Ο Κωστής Ραμπαβίλας συμμετέχει ως ηθοποιός στην παράσταση “Μια Γιορτή στου Νουριάν”, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κουκαλάνι, στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι). Συμμετέχει επίσης στην ταινία μικρού μήκους “ΤόληςLive ή (Τορόντο)”, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρέλλου, σε συμπαραγωγή της Cosmote TV και στην ταινία μεγάλου μήκους “Support Group Olympus”, σε σκηνοθεσία Jimmy Francis, που έκανε πρεμιέρα φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ της Μαδρίτης.