Τι ωραία που είναι…

Εντάξει έχουμε ξανάρθει δεν εντυπωσιάστηκα…

Όχι σκεφτόμουν –

Τι έκανες;

Σκεφτόμουν… λέω, τι ωραία που είναι όταν γνωρίζεις καινούρια άτομα.

Συγκεκριμένα;

Όχι… κόσμο γενικά.

Χμ, ναι δεν είναι άσχημα.

Αστειεύεσαι τέλειο είναι.

Με αγχώνει λίγο η γνωριμία, αλλά ναι. Κι εμένα μ’ αρέσει.

Σε αγχώνει, γιατί;

                         Ε, πώς το είπες, «καινούρια» άτομα. Μυστήρια και περίεργα.

Μας αρέσουν τα μυστήρια και περίεργα.

                        Ναι αμέ, αλλά καμιά φορά φερόμαστε μυστήρια και περίεργα στην αρχή.

Όπως όλοι.

                Όχι. Πολλοί σου λένε «χάρηκα» κι ακούς από πίσω το «σ’ όποιον αρέσουμε».

Μπούρδες.

                       Γιατί;

Άκου με που σου λέω. Όποιον βλέπεις να είναι πολύ άνετος, όταν κάποιος καινούριος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή του, κάτι κρύβει.

                        Λογικό.

Καθόλου. Ένστικτο.

                                      Ναι, αλλά όταν γνωρίζεις κάποιον στα social;

Στα ποια;

                                     Στα media. Τα social. Στο internet ρε παιδί μου!

Εκεί μη το συγκρίνεις.

                                      Γιατί;

Εκεί είναι απλά τα πράγματα. Υπάρχει απόσταση.

                                      Μα μιλάς, επικοινωνείς. Πώς υπάρχει απόσταση; Τα μηνύματα πάνε κι έρχονται. Τα γραπτά μένουν.

Κι εσύ μένεις στα γραπτά, όσο θες να κρατάς απόσταση. Δε σηκώνεις τηλέφωνο. Αν σηκώσεις τηλέφωνο. Έρχεσαι πιο κοντά στα μυστήρια και περίεργα που έλεγες…

Και πάλι, όταν ξέρεις κόσμο νιώθεις υπέροχα.

Το αποκορύφωμα όμως είναι όταν περπατάς στη γειτονιά σου, άντε δυο δρόμους πάνω ή δυο δρόμους κάτω, κι ακούς μηχανάκι. Και βλέπεις τον οδηγό. Και λες «έλα ρε, το παλικάρι απ’ τα today». Και νιώθεις ωραία. Κι ύστερα στο πάρκο κοιτάς και βλέπεις μια κοπέλα. Κάτι σου θυμίζει, κι ύστερα λες «α, η Γιώτα απ’ το Ραχάτι». Κι αυτή εδώ. Βλέπεις ανθρώπους που τους ξέρεις σε συγκεκριμένο μέρος, με συγκεκριμένα ρούχα, πίσω από συγκεκριμένο πάντα πάγκο, τώρα «ελεύθερους» και άνετους… κοντά στη γειτονιά σου. Εκεί, νιώθεις τη ζέστη. Από μέσα όχι την άλλη…

Ξέρω, κατάλαβα. Μανία να μιλάς με λεπτομέρειες…

Ναι, το κάνω αυτό.

Ακόμα και μέσα στη ζέστη, στους 35 βαθμούς, πώς το κάνεις; Δεν κουράζεσαι;

Όχι μωρέ, δεν ξέρω, δεν… το σκέφτομαι.

Α χα! Το παραδέχτηκε!

Φεύγω…

Δεν μπορείς! Δεν έχεις να πας πουθενά. Το μισό σου – το μισό μου. Έλα ‘δω…

…

Έλα ‘δω είπα!