Ο Παναγιώτης αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στη βαλίτσα για Θεσσαλονίκη για να παίξει στο “Δαχτυλίδι της μάνας”,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για το θέατρο “Αποθήκη” που πρωταγωνιστεί στη “Κουζίνα”  κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το διάστημα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Βαλίτσα για Θεσσαλονίκη. 3 πράγματα. Μποξεράκια, κάλτσες, φορτιστής δεν μετράνε; Γιατί όχι; Ωραία θα σκεφτώ κάτι καλύτερο. Λοιπόν στη Θεσσαλονίκη…τι θα ήθελα να έχω μαζί μου. Ένα ρούχο που να μου θυμίζει τα δέκα (καλύτερα μου) χρόνια στη Θεσσαλονίκη.  Τη μαύρη μου ζακέτα, σκισμένη πλέον που την έχω από φοιτητής. Το μηχανογραφικό με ξέβρασε στο φυσικό του ΑΠΘ οπότε: “πάρε το πτυχίο σου και μετά κάνε ότι θες”. H εικόνα του εαυτού μου από την Θεσσαλονίκη είναι σε ένα 80% φορώντας αυτήν την ζακέτα. Κάθε ταξίδι πίσω στη Θεσσαλονίκη είναι ένα μικρό reunion με τις αναμνήσεις, τους φίλους, τα μέρη και τα μαγαζιά που πηγαίναμε πριν πέντε χρόνια. Στην καρδιά δηλώνω Θεσσαλονικιός όπως και ΠΑΟΚ- αν και δεν ασχολούμαι πραγματικά. Το συγκεκριμένο ρούχο θα συμπληρώσει το παζλ “σαν να μην πέρασε μια μέρα”.

Δεύτερο… ένα ωραίο βιβλίο για την διαδρομή. Γιατί σε κάθε ταξίδι κοροϊδεύω τον εαυτό μου και λέω: “Θα πάρω το καφεδάκι μου και θα διαβάσω το βιβλιαράκι μου! Ότι καλύτερο.” και καταλήγω να είμαι με το κινητό και το power bank στο χέρι. Κάθε διαδρομή μία αναμέτρηση με τον ανόητο αυτόν εθισμό. Πραγματική υπόσχεση και προσωπική πρόκληση να το πετύχω. Αυτή την περίοδο θέλω να διαβάσω τα Σονέτα του Σαίξπηρ. Έχει αρχίσει να μπαίνει το φθινόπωρο και έχω ανάγκη για βάλω λίγο λυρισμό στη ζωή μου.

Τρίτον. Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Μόνο απίστευτη νοσταλγία έχω για αυτήν την πόλη. Μου λείπει.  Τρίτο αντικείμενο θα μπορούσε να είναι το ποδήλατο μου που ήταν το μόνιμο μέσο μεταφοράς μου ή θα ήθελα να έχω τα κλειδιά από το σπίτι μου που νοίκιαζα και στο κουδούνι γράφει “Μπέλκα”, στο σαλόνι έχει ένα σπασμένο πλακάκι και η κουζίνα έχει πάντα τα χάλια της από τους απαράδεκτους συγκατοίκους. Απ’ ότι φαίνεται όμως, η πραγματική ανάγκη είναι να πάρω μαζί μου μια μικρή χρονομηχανή και να γυρίσω ξανά στο 2007 όταν πρωτοανακάλυπτα το θέατρο στη ΘΟΠ (Θεατρική ομάδα Πολυτεχνείου) και στο C. For Circus. Σίγουρα τα πιο ανέμελα χρόνια στη ζωή μου.

Photo 1: ανατολή στην Επίδαυρο φέτος το καλοκαίρι.

3 τραγούδια για τον δρόμο προς το θέατρο Αποθήκη; Ναι….Χμ…
Στο θέατρο “Αποθήκη” πάω κάθε μέρα γιατί είχαμε πρόβες για την “Κουζίνα” σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.  Σήμερα πρεμιέρα. Όλος ο θίασος και ο Γιώργος είναι εξαιρετικοί και χαίρεσαι να πηγαίνεις στη πρόβα.
Λοιπόν το καλοκαίρι έμαθα ένα μικρό συγκρότημα με δύο κιθάρες που παίζουν παραδοσιακά τραγούδια αλλά στις εκτελέσεις τους βάζουν πολλά blues στοιχεία. Τους είδα στη συναυλία του Θανάση-Μάλαμα που έκαναν “άνοιγμα”. Από τους/τα/το (δεν ξέρω) Kadinelia θα άκουγα το “Με γελάσαν τα πουλιά”. Επιστροφή στις ρίζες μας και στην παράδοση, λοιπόν. “Το δαχτυλίδι της Μάνας” (τοποθέτηση προϊόντος). Η επαφή με τις ρίζες είναι ένα ζήτημα που με ενδιαφέρει και με απασχολεί. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον το πόσο αρμονικά συνδυάζονται οι δύο αυτοί ήχοι. Επαληθεύεται άλλη μια φορά το ότι όλοι οι λαοί έχουμε στην πραγματικότητα μια κοινή ρίζα και αν βλέπουμε μόνο πράγματα που μας χωρίζουν δεν κοιτάμε βαθιά αρκετά.
Δεύτερο θα έβαζα του Boris Kovac το “Τhe last Balkan Tango”, για ανέμελη διαδρομή με το ποδήλατο. Ο Kovac είναι Σέρβος συνθέτης με απίστευτο κλαρινέτο στις ενορχηστρώσεις του. Χαλαρό τάνγκο που μπορεί να κατεβαίνεις τη Μάρνη, έναν από τους λιγότερο όμορφους δρόμους στη Αθήνα, και να έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε κάποιο σοκάκι στο Παρίσι.
Τρίτο έχω φάει ένα σκάλωμα τελευταία και θυμάμαι τα νιάτα μου- η ηλικία θα φταίει- που άκουγα Οffspring και συγκεκριμένα το δίσκο Αμερικάνα, οπότε “Staring At The Sun”. Έμπαινε το cd σε λούπα και εγώ έπαιζα Colin Mc Ray στο pc. Εφηβεία, ενέργεια, ζωντάνια, ανυπομονησία για αυτά που έρχονται.

Photo 2: Διάλειμμα σε μεταμεσονύχτια πρόβα με το C for Circus σε έναν φανταστικό χώρο που ο χώρος υποδοχής είναι σαν αυλή σε σπίτι στο χωριό

Αυτός ο χειμώνας που έρχεται είναι ένα μικρό λαχείο για μένα. Ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη μετά από 2 χρόνια σχεδόν με “το Δαχτυλίδι της Μάνας” του C for Circus, σε σκηνοθεσία Παύλου Παυλίδη, είχαμε την τύχη να δεχτούμε πρόσκληση από τα Δημήτρια και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ γι αυτό. 8-9 Οκτωβρίου λοιπόν στο Άνετον. Μια παράσταση που γιορτάζει και κοιτάει τον θάνατο κατάματα. Η καλύτερη μας δουλειά μέχρι στιγμής. Πολλά μπράβο στον Παύλο! Επίσης έχω την τύχη να είμαι στην “Κουζίνα” του Γιώργου Νανούρη από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στο θέατρο Αποθήκη και τα Δευτερότριτα με το C. For Circus στο “Δαχτυλίδι της μάνας” στο Tempus Verum που θα συνεχίσουμε τις παραστάσεις. Επτά στα επτά λοιπόν, κάθε μέρα παράσταση αλλά τα πρωινά θα έχω όλο τον χρόνο να ασχοληθώ με την μουσική μου που την έχω παρατήσει. Παίζω κιθάρα και γιουκαλίλι και είχα ασχοληθεί και λίγο με τρομπέτα. Ήρθε η ώρα της να την ξαναπιάσω, ήδη έχω ξεκινήσει αλλά όταν θα ξεκινήσουν οι παραστάσεις και δεν θα έχω διπλές πρόβες θα έχω πολύ περισσότερο χρόνο για εξάσκηση.
Δεύτερος στόχος χειμώνα είναι η ενασχόληση με κάτι σωματικό όπως χορό, πανιά, ασκήσεις εδάφους. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Γενικότερα θεωρώ ότι όταν την ευκαιρία, δηλαδή έχεις χρόνο και χρήματα και δεν εξασκείς τα εργαλεία σου ως ηθοποιός είναι σχεδόν ύβρις. Ακριβώς επειδή με τις συνθήκες εργασίας είναι πάρα πολύ σπάνιο να το καταφέρνεις χωρίς να κάνεις 5 δουλειές ταυτόχρονα.  
Τρίτον θέλω να ψάξω κείμενα θεατρικά και μη για τις επόμενες πιθανές παραγωγές του C for Circus. Οπότε θα το ρίξω στο διάβασμα.

Photo 3 : Στιγμές χαλάρωσης στην πρόβα της “Κουζίνας”, χορός, πρόβα, φωτογραφίσεις, υπέροχο μπάχαλο.

• Ο Παναγιώτης Γαβρέλας με τους C.for Circus παίζει στο “Δαχτυλίδι της μάνας” κάθε Δευτερότριτο στο Tempus Verum και Τετάρτη έως Κυριακή στη “Κουζίνα” στο θέατρο ΑΠΟΘΗΚΗ. 8-9 Οκτώβρη το “Δαχτυλίδι της μάνας” παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη, στα “Δημήτρια”, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ.