κείμενο | λίλα παντελίδου */* φωτογραφίες | βάσω μάμαλη + παναγιώτης μπουκουβάλας + λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
το κορίτσι της commedia dell' arte
Θα ακουστεί εξυπνακίστικο, αλλά θα ήθελα πολύ αυτές να είναι “οι σημειώσεις της Λυσιστράτης” ή της Μαρίας Πολυδούρη ή έστω μιας κοπέλας που είναι το κράμα αυτών των δύο. Όμως, είμαι η Λίλα και πρέπει να γράψω κάτι δικό μου. Κάτι για μένα. Ουφ! Μα γιατί αγχώνομαι; Ποιά, εγώ! Που δεν αγχώνομαι ποτέ… Ας ξεκινήσουμε.
Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού μου, με τη γιαγιά και τη μαμά μου. Έχω έρθει στο χωριό μου, στη Δράμα, να τις δω. Η γιαγιά, μου ζητάει να τη βγάλω μια φωτογραφία, πριν προλάβω να πατήσω το κλικ έχουν έρθει ήδη να την πάρουν. Ο Μπέλλος (ο σκύλος μας, η μεγάλη μου αγάπη) γαβγίζει. Ο παππούς φωνάζει από το αμάξι «γειά σου, Λίλα λεβέντισσα» και ο θείος μου μετά από εξαγωγή φρονιμίτη τραγουδά ένα τραγούδι του Άσιμου. Η ζωή στο χωριό γίνεται άνετα κωμική σειρά, που έχω αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να γράψω…
Μου αρέσει να γράφω. Μου αρέσει η κωμωδία. Την αγαπώ! Αυτό, μπορώ να το πω με σιγουριά. Μου αρέσουν οι μπουφόνοι και οι ήρωες της commedia dell’ arte. Η εξωστρέφεια, η παρωδία, το ταπεραμέντο, το σουρεάλ, το κωμικό που προκύπτει μέσα από τραγικές καταστάσεις, είναι κάτι που με συγκινεί και με γοητεύει. Οι λαϊκοί χαρακτήρες, τα πλάσματα που μοιάζουν αποκρουστικά, τα πλάσματα που δεν υπάρχουν και τα επινοούμε εμείς, οι παλιάτσοι που σε κάνουν να γελάς και κρύβουν μέσα τους όλη τη θλίψη και την οργή της κοινωνίας… Αυτά τα «παιδιά», αυτούς τους παράξενους τύπους τους αγαπώ. Και ναι. Θα ήθελα ΦΥΣΙΚΑ να έχω για φίλη μου τη “Μήδεια” του Μποστ .
Related posts:
...here comes the sun
'για να απαλλαγείς από το πειρασμό, υπέκυψε'
αβυσσαλέες αλήθειες
κάτι γλυκά λεμόνια
αποδημητικό πουλί
τα τετράδια της πρόβας και της αναδρομής