at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Καλλιόπης Πασιά

κείμενο | καλλιόπη πασιά */* φωτογραφίες | εμμανουήλ παπαδόπουλος  + αρχείο καλλιόπης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

το μικρό μιας μεγάλης διαδρομής

Περπατώ. Μικρές ώρες Κυριακής και ξημερώνει Δευτέρα. Τα βήματα μου συνεχώς αλλάζουν δρόμο. Είναι που αγαπώ να δοκιμάζω διαδρομές. Με φέρνουν πάντα σε κάτι νέο κι ενίοτε απρόβλεπτο, ένα γκράφιτι ποίημα, μια συνάντηση που δεν ήθελα να συμβεί, το άρωμα του γιασεμιού, μια ομορφιά ξεχασμένη σε έναν άσχημο δρόμο, σε δυο μάτια μαύρες λίμνες από πορσελάνη. Σημειώνω. Μέσα στο μυαλό μου και μετά στο χαρτί. Ιδρώνω και η νύχτα αυτή, είναι από μόνη της, υγρή.

Επιστρέφω. Από τον κόσμο. Φασαρία, φώτα, θόρυβος, γέλια, επαφή. Όλα πολύ. Ο δρόμος από ‘κει που στρίβω σιωπηλός. Μ΄αρέσει αυτό το λίγο. Απλώνω τις σκέψεις μου, σαν σε ένα τραπέζι. Και σε έναν τοίχο γεμάτο χαρτάκια και λίστες. Ξημερώνει νέα βδομάδα. Ακόμη μία των μαχών. Σηκώνω το κεφάλι, λίγα τα άστρα, πολλά τα σύννεφα της μέρας που έρχεται. Αλλά έτσι τον προτιμώ τον ουρανό. Σημειώνω. Ότι θα ήθελα να ζω στα σύννεφα. Κανονικά. Και όχι να πέφτω από αυτά. Μεγάλωσα για να πέφτω. Αλλά δεν έμαθα να μην. Συνήθισα. Να μια μάχη. Να μην χρειάζεται να συνηθίσεις. Γι’ αυτό, παλεύω διαρκώς. Για αυτό, που δεν θέλω να είναι συνήθεια. Αλλά να είναι επιλογή και στάση και απόφαση και θέση και πράξη. Που ξεκινά από ένα όνειρο και μια υπόσχεση εκεί στα ψηλά.

Σημειώνω. Για μια μέρα που έρχεται και θα είναι γεμάτη. Από ευγνωμοσύνη. Για όσα χαίρομαι και για όλα όσα έχω τη δύναμη να επιθυμώ. Από ανθρώπους. Για να αγγίζω, να φροντίζω, να γελώ, να εμπνέω, να συνυπάρχω, κι όλο αυτό ζωντανό κι αμφίδρομο. Από λέξεις. Που κάποιες κατοικούν μες στο βιβλίο που γέννησα και γίνονται ήδη κτήμα άλλων και άλλες τόσες που εισβάλλουν διεκδικητικά εντός μου. Από πίστη. Ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και ότι όχι, δεν είναι όλα μάταια, ούτε έχουν όλα τελειώσει. Ένα βήμα τη φορά, μια μικρή αλλαγή, ένας άνθρωπος αν σωθεί ή έστω μετακινηθεί είναι κέρδος, και ναι, θα τα καταφέρουμε.

Έφτασα. Σπίτι. Σε όποιο είμαι τώρα. Και στη στιγμή που τώρα ξέρω. Ότι δεν ξέρω. Και ότι για κάποιον λόγο έμαθα ο,τι έμαθα. Μαζεύω όλες τις σημειώσεις σε ένα μικρό κουτί. Θησαυρών. Ανατρέχω και τις ξεφυλλίζω. Να μια μάχη. Να είναι γεμάτο το κουτί στιγμές και ζωή. Και όχι μόνο σκέψεις. Την κερδίζω αυτή τη μάχη. Μέρα με τη μέρα, με κάθε νέα ρυτίδα, με κάθε μικρή πληγή που κλείνει και με μια κάθε νέο γάργαλο γέλιο. Με εμπιστεύομαι. Γιατί πλέον μπορώ να το κάνω. Και θέλω να με εμπιστευτείς και εσύ. Αν πέσει στα χέρια σου όποια σημείωσή μου. Αλλά πρώτα να εμπιστευτείς εσένα. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί έτσι δεν θα φοβάται κανείς μας.

Ξημέρωσε. Για δες ουρανό που έχει σήμερα!

* Η Καλλιόπη Πασιά είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο “Οι ιστορίες της Κ.” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Τρί.ενα Πολιτισμού”.