Πάω στο μπαλκόνι, μπροστά στην πλατεία -την ήρεμη, την πράσινη- να διαβάσω το Εσωτερικό. Πρέπει να σκεφτώ την προσαρμογή στο νέο χώρο.

“Πιστεύουν πως είναι ασφαλείς, ε;… Έχουν κλείσει τις πόρτες, και τα παράθυρα έχουν σιδερένια κάγκελα… Έχουν ενισχύσει τους τοίχους του παλιού σπιτιού, έχουν βάλει κλειδαριές στις τρεις δρύινες πόρτες… Έχουν προβλέψει ότι μπορεί να προβλέψει κανείς…”

♪ Not a wrinkle upon my brow
Not a care in the world ♫

Στο βάθος, αγέρωχη, δεσπόζει η Ακρόπολη. *Γουλιά καφέ* Ααααχ… Τι τύχη να βλέπω τέτοιο λίκνο του πολιτισμού κάθε μέρα; Νιώθω σχεδόν ότι εξαπατώ την αρχαία μας κληρονομιά που έτυχε να μην πληρώνω άλλα 300 ευρώ στο νοίκι μου για τέτοια θέα.

♪ Not a care in the world –
Ξαφνικά ο γείτονας αλλάζει γούστα και παίζει την «Πατρίδα» του Αλκίνοου.

♪ Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος
Σαν καζάνι που βράζει
Σαν το αίμα που στάζει
Σαν ιδρώτας θολός. ♫

Μμμ… Λίγο ντεκαντάνς, αλλά ωραίο κομμάτι. Απέναντι 3 πιτσιρίκια, 15-16 χρονών, πηδάν σε ένα μπαλκόνι του ισογείου και παλεύουν να ανοίξουν ήσυχα τη μπαλκονόπορτα, ο ένας, πολύ χαλαρός, σφυρίζει ανέμελα από κάτω και κοιτά δεξιά αριστερά.

Τι κάνετε εκεί ρε μαλακισμένα;! Παγώνουν για μια στιγμή και υστέρα, με ένα σάλτο, είναι και πάλι κάτω. Έλα σκάσε ρε θείο, μη γαμιέσαι. (Ε όχι και θείο! 29 χρονών είμαι!) Μου ρίχνουν ένα χαμογελαστό βλέμμα, πριν στρίψουν στη γωνιά, του τύπου “Ξέρουμε που μένεις, κανόνισε”. Προσπαθώ να ηρεμήσω.

♪ Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ. ♫

Πίσω στο βιβλίο. “Έχουν πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον κόσμο αυτόν… Είναι εκεί, κι απ’ τον εχθρό τους χωρίζουν μόνο κάτι φτωχά παράθυρα… Πιστεύουν ότι δεν θα συμβεί τίποτε επειδή έχουν κλείσει την πόρτα, και δεν ξέρουν ότι πάντα κάτι συμβαίνει μέσα στις ψυχές κι ότι ο κόσμος δεν τελειώνει στις πόρτες των σπιτιών…”

♪ Όχι, δεν καταλαβαίνω δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω… ♫

Κάποιος χτυπάει την πόρτα…

* Ο Παναγιώτης Γκιζώτης σκηνοθετεί το “Εσωτερικό” του Μαίτερλινγκ, που θα παρουσιαστεί στο Βαφοπούλειο Θέατρο Θεσσαλονίκης, Παρασκευή 10 και Σάββατο 11 Νοεμβρίου.