“Ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια άκουγα από μικρή. Ζούσα σε μια γειτονιά, που άνθιζαν χειμωνιάτικες και καλοκαιρινές σκηνές. Έχω προλάβει, σα πολύ μικρό κορίτσι, Σωτηρία Μπέλλου, Τσιτσάνη. Έπειτα, άνοιξαν οι λαϊκές πίστες με αυθεντικά λαϊκά τραγούδια. Τα αγαπώ τα παλιά τραγούδια εκείνης της εποχής, τα καινούργια “εντάξει”. Αυτή τη παράσταση, τη ξεκινήσαμε γύρω στο 2012. Βέβαια, έκτοτε έχουν αλλάξει προς το καλύτερο πολλά στοιχεία, και χαίρομαι τη φετινή σεζόν και τη μεγάλη επιτυχία που ζήσαμε στο θέατρο ΣΗΜΕΙΟ της Αθήνας. Είμαι πολύ χαρούμενη για το φετινό ανέβασμα…. Έχω διασκεδάσει, έχω μελετήσει, έχω ακολουθήσει πολύ αυτή την εποχή. Για χάρη της παράστασης έριξα πολύ μελέτη, έκανα συναντήσεις με τη Καίτη Γκρέυ, γνώριζα -λίγο- τη Πόλυ Πάνου και τη Βίκυ Μοσχολιού, έχω φίλη την Ελένη Ροδά…έχω μελετήσει το τρόπο ζωής τους και δημιουργίας….την αγαπώ και την ασπάζομαι αυτή τη ζωή τέτοιων μεγεθών…Όπως σου είπα, είναι ένα έργο που έχω δουλέψει πάρα πολύ. Υποκύπτω στη τρέλα και στη μαγκιά της Σεβάς. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, σε αυτό το σκηνοθετικό φετινό ανέβασμα έχει προσθέσει πολλά δημιουργικά στοιχεία και βέβαια, αυτή τη χρονιά έχουμε μαζί μας, τον υπέροχο Ιάσονα Χρόνη”.

“Σε όλες αυτές τις γυναίκες, όπως η Σεβάς Χανούμ, με σαγηνεύει η δύναμη και το τσαγανό τους, να επιβιώσουν και να σταθούν δίπλα σε ένα αντρικό κατεστημένο, που υπήρξε στο -τότε- ελληνικό τραγούδι. Μια σκληρή κοινωνία ήταν και τότε…για να επικρατήσεις ως γυναίκα, έπρεπε να είσαι ανταγωνιστική και σκληρή απέναντι στα άλλα θηλυκά-συναδέλφους. Γι αυτό και “πλακώνονταν” και είχαν “διαξιφισμούς”. Επιπλέον, έβαζαν στην άκρη, οικογένεια, σπίτι, πατρίδα, θρησκεία, μέρα, νύχτα, μόνο και μόνο για να τραγουδάνε και να εκφράζονται μέσα από το λαϊκό τραγούδι, που αγαπούσαν πολύ”!

“Πού την “πονάω” τη Σεβάς; Σε αυτό που παθαίνουμε πολύ οι καλλιτέχνες, όταν “γλυκαινόμαστε” από την επιτυχία του σκοπού και του στόχου, το χειροκρότημα, τα εύκολα χρήματα, που δεν κρατάνε πολύ. Αν δεν έχεις το νου σου, και γενικότερα στη ζωή, αν δεν έχεις αυτό το “δίχτυ” που λέμε, δεν θα είναι δίχτυ ασφαλείας, θα φύγει από τη μέση και θα βρεθείς στο κενό, όπως βρέθηκε η Σεβάς. Αρρώστησε, έμεινε μόνη, δεν είχε χρήματα, αναγκάστηκε να πουλήσει ότι είχε και δεν είχε για να σώσει την υγεία της. Δεν είχε κανέναν. Λησμονήθηκε. Ενώ, υπήρξε μεγάλη και τρανή φίρμα, πέρασε ωραία, πέρασε καλά μαζί της και το κοινό, παρόλα αυτά τη συμπονώ γιατί εκεί που ήταν καβάλα στο κύμα, έπεσε, “ήπιε νερό” και “πνίγηκε””.

“Η ανασφάλεια και η εφήμερη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό, κυρίως στις παραστατικές τέχνες, σε σχέση με την στιγμιαία επίτευξη του ονείρου και της “δανεικής εικόνας έκφρασης” του καλλιτέχνη, κρατάει λίγο. Είναι όμως τόσο μαγικό εκείνη τη στιγμή, που σε “μεθάει”. “Μεθάει” και το κόσμο, “μεθάει” και τον ίδιο που το παράγει. Οπότε, αυτή η ιδανική κατάσταση μπορεί να γίνει τροχοπέδη και να αποδειχτεί μπούμερανγκ. Το εφήμερο της Τέχνης καθιστά και τους ανθρώπους της, εφήμερους, επιρρεπείς σε ευκολίες, ουσίες, μεθύσια. Κι έτσι γεννάται ο μύθος του καταραμένου καλλιτέχνη, που έδωσε πολλά και έσβησε γοργά. Η Σεβάς πέθανε μικρή. Δοξάστηκε στη ζωή και “έφυγε” άδοξα””.

“Ναι, σε αυτό που λες, ότι στις μεγάλες μου επιτυχίες στη πορεία μου, σα να είχα ένα εσωτερικό φρένο και όντως το είχα . Θα στο εξηγήσω… Δεν τα παίρνω πολύ στα σοβαρά τα πράγματα με τον εαυτό μου, ούτε το τι κάνω. Ενώ αγωνιώ και μου αρέσει πολύ, και βάζω πείσμα σε αυτό που θέλω να συμβεί ή σε αυτό που χάνω όταν με απορρίψουν σε μια δουλειά, παρόλα αυτά έχω στομάχι και τσαγανό να λέω “αυτό που είναι να κάνω σε αυτή τη ζωή, θα το κάνω”. Και έτσι, δεν δίνω αξία στο “πέφτοντας”, αλλά ούτε και στο “ανεβαίνοντας”. Κρατάω μια ισορροπία. Το βασικό σε όλα αυτά , τώρα που μεγαλώνω, είναι η ανατροφή μου. Έχω μάθει έτσι να λειτουργώ. “Δεν έγινε τίποτα φοβερό”, δηλαδή….Όπως, δεν έγινε τίποτα φοβερό όταν ήμουν πάρα πολύ καλή μαθήτρια. Δεν έγινε τίποτα φοβερό, όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Ότι και να γίνονταν, ο πατέρας μου με είχε μάθει “τα πάνω μας” να μην τα επικροτεί. Δεν γίνονταν θρίαμβος, ήταν δεδομένο ότι έπρεπε να το καταφέρω. Βέβαια, ο πατέρας μου έλεγε το κακό, το οποίο ήταν ένα μείον που μου δίδαξε τη πειθαρχία και να μην παίρνουν τα μυαλά μου αέρα. Μεγαλώνοντας, ήρθε μία ή άλλη. Δηλαδή, και το απολαμβάνω χωρίς να κρατάει πάρα πολύ αλλά και “πέφτω” όταν στεναχωριέμαι, δίχως- και πάλι- να κρατάει πάρα πολύ. Ο πατέρας μου δεν έλεγε “είσαι η πριγκίπισσά μου”, τα έλεγε βέβαια αστειευόμενος, αλλά δεν μας μεγάλωσε έτσι- με την αδελφή μου. Ούτε η μάνα μου. Μας έμαθαν να είμαστε ταπεινοί. Και στο “πάνω” και στο “κάτω”. Και στο “πολύ” και στο “λίγο”. Και στο κακό, και στο καλό”.

“Ο πατέρας μου, από όταν “έγινα θεατρίνα” όπως έλεγε, μετά τα περίμενε όλα από μένα. Δεν εις ακούγονταν σε τίποτα. Όσο ήταν καιρός, μου έλεγε “πάρε το πτυχίο της Θεολογίας, για σταθερή δουλειά”, ξέρεις- για να μη στεναχωριούνται ότι θα μείνεις στο δρόμο “ψάχνοντας το ρόλο”. Έπειτα, με άφησε ήσυχη. Αλλά, με είχε μεγαλώσει έτσι, που πλέον αποφάσισα τα τελευταία μαθήματα, σε μεγαλύτερη ηλικία, να δώσω εξετάσεις για να πάρω το πτυχίο. Κι ο ίδιος έλεγε τότε “για ποιό λόγο θες τώρα να πάρεις πτυχίο; τί σου ήρθε;”….και του απάντησα, “τώρα θέλω, τώρα μπορώ”. Η γαλούχηση με οδήγησε, για παράδειγμα να εκμεταλλεύομαι το χρόνο υπέρ μου. Μας έμαθε ότι “ανεργία ο.κ., η αεργία είναι ελάττωμα”. Έμαθα να μην είμαι άεργη στη ζωή. Έτσι, μια ζωή, παίρνω πτυχία, κάνω σεμινάρια, πηγαίνω στο εξωτερικό για να κάνω ότι θέλω να καταφέρω. Όλο αυτό, ήταν θέμα ανατροφής”.

“Από τη μάνα μου, ευγνωμονώ που πήρα το στοιχείο της αθωότητάς της. Η αθωότητα δεν μολύνεται, όσο κι αν γύρω τα πράγματα εκπίπτουν. Αυτός είναι “ο κόσμος, ο δικός μας” κι εμένα και της μαμάς μου. Στεναχωριόμαστε, το βλέπουμε, αλλά έχουμε μια ροπή προς το “όλα θα πάνε καλά”. Έμαθα από εκείνη, πως όποιος κι αν είναι ο κόσμος, αυτός είναι. Εμείς θα πρέπει να σηκωθούμε και να γελάσουμε”.

“Ο Κωνσταντίνος Ρήγος με επηρέασε πολύ στη δουλειά, σε όλη αυτή μου τη πορεία στο θέατρο. Έχω και συναδέλφους που με επηρέασαν στη δουλειά. Κι έτσι πρέπει να γίνεται. Αλλιώς είναι συνάντηση ματαιοδοξιών, αν δεν επικοινωνείς ψυχικά με το συμπαίκτη σου. Για παράδειγμα, στη κωμωδία έχω επηρεαστεί στους κώδικες που με “αφυπνίζουν”, από τη φίλη μου, τη Χρύσα Ρώπα. Τελευταία φορά, που ήρθα Θεσσαλονίκη, ήταν με το “Μάνα, θα πάω στο Hollywood””.

“Η Θεσσαλονίκη έχει ένα αντιφατικό στοιχείο, σε ότι με αφορά. Πολλές φορές, έχω έρθει με πολύ καλή διάθεση κι έχω απογοητευθεί. Πολλές φορές, ήρθα προκατειλημμένη ότι “χμ, πάλι το ίδιο θα μου συμβεί” και φεύγω με τη πεποίθηση ότι “πρέπει να επιστρέψω και να μετακομίσω για μόνιμη διαμονή στη Θεσσαλονίκη”. Είναι έντονη πόλη, με αντιφατικά στοιχεία, με πολιτισμό, κι από την άλλη έχει πλάκα, έχει χαλαρότητα. Είναι μια πόλη που έχει και σοβαρούς ανθρώπους και χαβαλέδες. Όπως και κάθε κοινωνία, απλά στη Θεσσαλονίκη αυτά τα στοιχεία θεωρώ ότι είναι πιο έντονα, σε σχέση με άλλες πόλεις της Ελλάδας. Και επειδή η Θεσσαλονίκη είναι μικρογραφία της Αθήνας, φαίνεται πιο πολύ. Εννοείται ότι περνάω πάρα πολύ καλά, όταν ανεβαίνω, αλλά και κάποιες φορές με πιάνει μια μοναξιά. Κι αυτό; Επειδή, επαναλαμβάνω είναι μια πολύ έντονη πόλη. Κι όσοι την κατοικούν, έντονοι. Αλλά και την ιστορία πίσω, αν κοιτάξεις…ξέρεις, κάνουμε το σφάλμα να νομίζουμε ότι μια πόλη ξεκινά από όταν γεννηθήκαμε. Όχι, προϋπήρχε, αγαπητέ. Και αν μελετήσεις την ιστορία της Θεσσαλονίκης, όπως έχω κάνει, θα αντιληφθείς ότι  είναι ένα τεράστιο χωνευτήρι λαών, πολιτισμών, πολέμου, πόνου με δάκρυ”…η Θεσσαλονίκη είναι οι άνθρωποι της που μαρτύρησαν, που έφτιαξαν, δημιούργησαν, χάλασαν, πολέμησαν. Μια πόλη που το παρελθόν, το παρόν και σίγουρα το μέλλον της, θα είναι θριαμβευτικό. Με τα πάνω και τα κάτω”.

“Ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας; Η αδιαφορία και ο εγωισμός. Ο εγωισμός μας κάνει αδιάφορους και έχουμε χάσει την ενσυναίσθηση, τη καλοσύνη για το διπλανό, με το τόσο φόβο που έχουν πάθει και οι νέες γενιές από τις κρίσεις που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, με όλο αυτό το γύρω ζοφερό….έχουμε απομονωθεί κι έχει χαθεί αυτό το “να απλώσουμε χέρια, ο ένας στον άλλον”. Δεν ανοίγουμε καρδιές, δεν μπαίνουμε στο όνειρο του άλλου. Βαδίζουμε σε απομόνωση και ένα…”εγώ να είμαι καλά και δεν με νοιάζει τι γίνεται τριγύρω”…Μετά την κρίση την οικονομική, την υγειονομική, την προσφυγική, την κλιματική, την σκατί….έχουμε απομονωθεί”. Σε μια εγωπάθεια…ένα  “δεν με ενδιαφέρει και αν πέσει ο κόσμος όλος. Αρκεί εγώ να είμαι καλά”. ΄Άστο. Άστο, τώρα. Πρέπει να ετοιμαστώ για τη “Σεβάς Χανούμ”. Ξεκινάμε σε λίγο, ε;…