κείμενο | τζωρτζίνα λιώση */* φωτογραφίες | τζωρτζίνα λιώση */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
κείμενο | τζωρτζίνα λιώση */* φωτογραφίες | τζωρτζίνα λιώση */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου
Η Τζωρτζίνα αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να φύγει στο θέατρο, τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτή την άνοιξη. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια της, τελευταία! Three, two, one, action!
Η ώρα είναι 8.20 το πρωί και αγχωμένη κλείνω την πόρτα πίσω μου. Σκέφτομαι πως πάλι έπρεπε να έχω καταφέρει να φύγω λίγο νωρίτερα από το σπίτι. Κατεβαίνοντας τις σκάλες ψάχνω στα τυφλά την τσάντα μου με τέτοιο τρόπο που στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσα να βρω ο,τιδήποτε, ακόμη και αν υπήρχε ένα αντικείμενο μέσα σε αυτή. Θέλω να σιγουρευτώ πως δεν έχω ξεχάσει το τετράδιό μου, γιατί αν δεν σημειώσω το ο,τιδήποτε πρέπει να κάνω, θα χαθεί στη λήθη, τα γυαλιά μου, γιατί πιστεύω πως ακόμη και όταν έχει συννεφιά είναι όμορφο να τα φοράμε και τα ακουστικά μου.
Φωτογραφία νούμερο ένα.
Όποτε περπατάω θέλω να μπορώ να ακούσω μουσική. Ένα από τα τραγούδια που θα ακούσω καθημερινά είναι το Blue Velvet από Branford Marsalis Quartet & Kurt Elling· έχει μία γαλήνη που δημιουργεί μία αντίστιξη στην αγριότητα που έχουν οι δρόμοι το πρωί και αυτό μου φέρνει μία ισορροπία. Τελευταία, ένας αγαπημένος μου άνθρωπος με γνώρισε με το La Maison Ou J’ai Grandi της Francoise Hardy· ένα τραγούδι που θα μπορούσε να μιλάει για όλα αυτά που χάθηκαν για πολλούς από εμάς τον Ιούλιο του ‘18 και το να ακούς μουσική με την οποία συνδιαλέγεται τόσο καθαρά κάτι προσωπικό σου, είναι καταπραϋντικό. Το Εγώ κι εσύ μαζί από το Toy Story στην ελληνική του εκδοχή με τον υπέροχο Τζίμη Πανούση και τον επίσης υπέροχο Αλκίνοο Ιωαννίδη είναι ένα ακόμη τραγούδι που οπωσδήποτε θα ακουστεί μέσα στην ημέρα μου και θα μου θυμίζει πάντα τον θαυμασμό που ένιωσα όταν το άκουγα πρώτη φορά στα οκτώ μου χρόνια.
Φωτογραφία νούμερο δύο.
Φωτογραφία νούμερο τρία.