κείμενο | βασίλης τρυφουλτσάνης */* φωτογραφίες | karol jarek + φανή ξενουδάκη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
αφήστε τους άλλους να σας κοιτάξουν
Ανοίγω τα μάτια μου. Όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δεν είναι εκεί που θα ‘πρεπε να είναι. Παρ’ όλα αυτά σηκώνομαι. Φτιάχνω καφέ. Σκέφτομαι πώς βρέθηκα εδώ. Θεσσαλονίκη-Αθήνα ένα λοκντάουν δρόμος. Έφυγα μια ώρα πριν το λοκντάουν. Φόρτωσα στ’ αμάξι την Υβόννη και τα απαραίτητα κι έφυγα. Νιάου νιάου και χρούτσου χρούτσου στο δίπλα κάθισμα. Και πίσω οι κούτες. Με τον ήλιο να ανατέλλει από μπροστά. Κι ας με τυφλώνει. Νιώθοντας πως παίζω σε κάποια ταινία δράσης και το σκάω. Το ‘σκασα κι εδώ και δύο χρόνια ζω στην Αθήνα και δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Γνώρισα ανθρώπους μαγικούς. Την πόλη, όμως, ακόμα δεν την καταλαβαίνω. Κι αναρωτιέμαι, αν έχει νόημα να αναζητώ την οικειότητα, τη στιγμή που το ανοίκειο έχει πάντα περισσότερο ενδιαφέρον, κι ας είναι δύσκολο. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Αφήνω τη σκέψη μου στην άκρη και ετοιμάζομαι. Καφέ, νερό μπανάνα και παλιά τραγούδια στο ράδιο. Ο καφές στο χέρι. Τα ρούχα της πρόβας στην τσάντα. Το νερό. Τα κλειδιά. Τα τσιγάρα. Το κείμενο. Το τετράδιο με τις σημειώσεις. Το “Περί μνήμης” του Παπαγιώργη. Κι έφυγα.
Related posts:
σημειώσεις, ας πούμε
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές
...here comes the sun
κάνε ότι θυμάσαι...
γράμμα αναστροφής...