Ένας τρελός καλλιτέχνης με τάσεις αυτοκτονίας, μία πρώην ένοικος που βρίσκεται στο νοσοκομείο μετά από την απόπειρα κι ο καημένος, ο νέος ένοικος, που είναι πολύ κοντά. Μαζί τους, ένας μουσικός με κολικό εντέρου και αγάπη για την αφόδευση, ένας λάτρης της όπερας και το καφέ-μπαρ «το στομάχι», το οποίο δε σερβίρει καφέ. Η τρέλα πάει στο Μπενσουσάν Χαν, με την παράσταση «το στομάχι της Σιμόνης Σουλ», κείμενο βασισμένο στο βιβλίο «Ο ένοικος» του Ρολάν Τοπόρ, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Ζήκα και παραγωγή του αγωγού τέχνης Trancendance.

Τα νέα είναι πολύ ευχάριστα, γιατί υπάρχει φως και ελπίδα με την νέα γενιά καλλιτεχνών. Πρόκειται για παράσταση-installation στον χώρο του Μπενσουσάν Χαν, με live μουσική του Δημήτρη Λώλη, τους ηθοποιούς να πετάγονται από παντού κι εμείς να παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα. Το μετά-θέατρο που μας αξίζει. Ούτε κωμωδία, ούτε δράμα, ούτε θρίλερ, ούτε παράσταση, ούτε συναυλία, ούτε απαγγελία, ούτε εικαστική παρέμβαση: όλα μαζί. Σε αυτό το Installation γελάσαμε δυνατά, τρομάξαμε, φρικάραμε, στεναχωρηθήκαμε, ταυτιστήκαμε και είδαμε κάτι ολοκληρωμένο. Το ολοκληρωμένο, έχει πολύ μεγάλη σημασία καθώς το θέατρο-κατάθεση έχει μεγάλη διαφορά από ένα κοινότυπο θέατρο-διεκπεραίωση, στου οποίου την παγίδα πέφτουν τόσο οι καλλιτέχνες, όσο και το κοινό.

Τα παιδιά σε αυτήν την περίπτωση, λοιπόν, κατέθεσαν μια πρόταση και τόλμησαν να βγουν απ΄την ασφάλεια της διεκπεραίωσης εκθέτοντας την ψυχή τους ακέραιη.

Ο Οδυσσέας Ζήκας, σκηνοθέτης,  κατάφερε κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στο παρελθόν: σκηνοθέτησε με ακρίβεια την παράσταση και o Αναστάσης Γεωργούλας υποδύθηκε υπέροχα τον βασικό ρόλο.

Όλοι οι ηθοποιοί τoυ έργου περνούν μια μεταμόρφωση κατά την διάρκεια της πλοκής, με την μεγαλύτερη εξέλιξη να υπάρχει στον χαρακτήρα του κύριου Γεωργούλα. Παρατηρούμε μια πλήρη απογύμνωση, κυριολεκτική και μεταφορική, του αρχικά συνεσταλμένου χαρακτήρα και μια προσπάθεια εκλογίκευσης της -κατά τ’ αλλά -παρανοϊκής συνθήκης του κτιρίου, στο οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή.

Επιπλέον, ενώ επικρατεί ένα χάος στον χώρο, οι θεατές δεν χάνουν κομμάτια της πλοκής και συμμετέχουν όλοι μαζί στον σουρεαλισμό των χαρακτήρων και του έργου. Μια πολυεπίπεδη σκηνοθεσία με μια κορύφωση που έρχεται να τα δέσει όλα μαζί και να κάνει τον θεατή να αναρωτιέται αν όντως το βίωσε ή αν συμμετείχε σε κάποιο τρελό όνειρο των ηθοποιών.

Η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην παράσταση και ο Δημήτρης Λώλης έκανε εξαιρετική δουλειά. Ένας αραχτός τύπος, με τον πιο κωμικό ρόλο στην παράσταση, αράζει στο δωμάτιο του με την μπυρίτσα του, παίζει μουσική σαν να είναι σπίτι του. Αυτή η αραχτή κατάσταση, ορίζει όλο το ηχόχρωμα της παράστασης. Τις εντάσεις, την ηρεμία και την τρέλα της. Και ο κύριος Λώλης είναι μάλλον πολύ καλός μουσικός για να τα καταφέρνει όλα αυτά μέσα σε τόση ηρεμία.

Πολύ αξιόλογη είναι και η σκηνική τοποθέτηση με κυρίαρχα τα πορτοκάλια και το μπλε. Το μπλε της χολής, του στομάχου, της αηδίας και όλων όσων κάποτε ήταν υγιή και καρπερά. Όλα τα στοιχεία του σκηνικού είναι τοποθετημένα με ακρίβεια εκατοστού και αλλάζουν συνεχώς, χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι θεατές. Όλη η τοποθέτηση εντάσσει τον θεατή ακόμη περισσότερο στον χώρο του έργου και όπως σε μια οικοδομή, όλοι πηγαινοέρχονται, οι ένοικοι αλλάζουν ή πεθαίνουν και ο καθένας έχει τις ασχολίες και τα προβλήματα του, έτσι μπήκαμε κι εμείς σε έναν χώρο και τον είδαμε να αλλάζει και καθορίζεται μαζί με τους ηθοποιούς.

Η παράσταση δεν είναι για όλους. Χρειάζεται ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή ματιά. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από μια συμβατική θεατρική παράσταση και αξίζει σίγουρα να την παρακολουθήσετε. Είναι το μυαλό και η ψυχή των νέων καλλιτεχνών, η τρέλα, η παράνοια, ο σουρεαλισμός, η κωμωδία, η ολότητα της τέχνης. Η παράσταση μιας γενιάς που δεν ξέρει τι της γίνεται, παρ’ όλα αυτά εκφράζεται και προσπαθεί να βγάλει μια άκρη στο χάος που συμβαίνει. Κι όταν τα καταφέρνει γίνονται δουλειές σαν «το στομάχι της Σιμόνης Σουλ».