Κάθε μέρα σε αυτή την πόλη είναι και μια ευκαιρία. Ευκαιρία για να συναντήσεις (εύκολα και το τονίζω αυτό) φίλους, συγγενείς και καινούρια πρόσωπα για να συναναστραφείς, καινούρια χαμόγελα να λάβεις. Κάθε μέρα έχεις τη δυνατότητα να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αρκεί να αφήσεις τον καναπέ, τη βολή σου, τα προβλήματά σου, να κλείσεις την τηλεόραση και τα social, να ανοίξεις τη ρημάδα την πόρτα και να μιλήσεις με κανέναν άνθρωπο. Να δεις τη θάλασσα…

Το πρωινό μου ξύπνημα -αν και δεν συνηθίζεται ποτέ το άτιμο- μου είναι αναίμακτο. Γιατί εργάζομαι ως θεατρολόγος στο Κολέγιο “Δελασάλ” και ως εκ τούτου, η συναναστροφή με τα παιδιά, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές τους μου δίνει απίστευτο κίνητρο να αφήσω το κρεβάτι. Πρωινό; Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα; Για πρωινό πίνω μία κούπα γαλλικό καφέ και παίρνω άλλες 2 σε θερμός για το σχολείο. Είμαι από αυτούς που ξεχνούν να φάνε. Και αυτό γιατί το μυαλό μου είναι βομβαρδισμένο με χίλια δύο πράγματα, σημαντικά και μη. Βάζω υπενθυμίσεις στο κινητό μου για το κάθε τι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ σε όλα. Γι’ αυτό και σε ομαδικές συζητήσεις οι φίλοι μου συνήθως με μαλώνουν επειδή ξαναρωτάω πράγματα που έχουν ειπωθεί ή επειδή δεν παρακολουθώ όλα τα μηνύματα. Και μονίμως λένε “Ρε Κούλη…”

Αλλά τους συγχωρώ. Γιατί η θεατρική ομάδα “Εν Παρόδω”, είναι παρέα. Είναι φίλοι μου. Είναι ένας από τους λόγους που επέστρεψα Θεσσαλονίκη. Είμαστε φίλοι πάνω από δέκα χρόνια και έπειτα συνεργάτες. Είμαστε όπως “Τα φιλαράκια”. Μισούμε που αγαπιόμαστε τόσο. Βρισκόμαστε συνέχεια με κάθε αφορμή, ιδίως για τα καραόκε πάρτι της Τζί. Γνωριστήκαμε στις φοιτητικές θεατρικές ομάδες της πόλης και έκτοτε συνεχίζουμε και γράφουμε κοινή πορεία. Μετά τις καραντίνες είπαμε “παιδιά δεν πάει άλλο”. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Και ψάχνοντας κείμενα που να αντικατοπτρίζουν την Ελλάδα του τώρα, πέσαμε πάνω στο Κοίτα τους και στο Εσωτερικαί Ειδήσεις του Μάριου Ποντίκα. Ανακάλυψη. Ή μάλλον αποκάλυψη. Όλη η νεοελληνική κοινωνία με τις παθογένειες της μπροστά μας. Στο διπλανό διαμέρισμα, στην οικογένεια, στον δρόμο μας, στο σχολείο μας, στον κρατικό μηχανισμό, στη θρησκεία μας. Είναι ένα κείμενο που ξερνάει τη βία ωμά πίσω σε εμάς που τη γεννήσαμε ή που την αναπαράγουμε. Γι’ αυτό και μετουσιώσαμε την κειμενική βία σε ένα σκηνικό ρινγκ με τους ηθοποιούς ενδεδυμένους πυγμάχους. Για να τους κοιτάξετε, να κοιτάξετε τον εαυτό σας στα σχοινιά και να κάνετε κάτι για να το αλλάξετε. Θα καταλάβετε…

“Η κούνια”. Επεισόδιο 1. Φωτογραφία Γιάννης Πουρλίτσης

Την παράσταση την πρωτοπαρουσιάσαμε 1-4 Ιουλίου στο studio 29A και πήγε υπέροχα με συνεχόμενα sold out. Έπειτα την παρουσιάσαμε στη Λήμνο (3η παραγωγή που παίζεται εκεί- πάντα θα έχουμε τη Λήμνο…), όπου τώρα που το σκέφτομαι είναι και ένας από τους λόγους που με κάνουν ακόμα παρέα οι φίλοι μου. Γιατί σχεδόν κάθε καλοκαίρι, ανεξαρτήτως παραστάσεων, η ομάδα (η παρέα καλύτερα) φιλοξενείται σπίτι μου εκμεταλλευόμενη τις πολυτέλειες του νησιού στο greek summer. Όλη μέρα παραλία, μπάνια, καλό φαί, εκδρομές, αληθινά χαμόγελα…

Αμμοθίνες Λήμνου. Καλοκαίρι 2023. Φωτογραφία από Μάνος Καρυστινός

Πίσω στη Θεσσαλονίκη, σκεπτόμενοι πως δεν χορτάσαμε την παράσταση είπαμε να επιχειρήσουμε ακόμα ένα ανέβασμα, χάνοντας βέβαια έναν ηθοποιό μας, τον Κωστάκη που πήγε στην Ελβετία (Κωστάκη μας λείπεις). Και αυτή τη φορά σε ένα νέο χώρο, στο Rinokeros: art studio and space 2 create. Τις τελευταίες μέρες επικρατεί ένας πανικός. Με όλη την κυριολεξία της λέξης. Κλεισμένες παραστάσεις, αγωνία, προετοιμασίες και δύο μέρες πριν την παράσταση… covid. Με ψυχραιμία -ευτυχώς- το αντιμετωπίσαμε, αλλάξαμε τις ημερομηνίες και πήραμε μία γερή ανάσα πριν τις παραστάσεις (ίσως και να την χρειαζόμασταν).

Μετά το τέλος των παραστάσεων. Φωτογραφία από Αννέτα Ιμπρισίμη

Στο δρόμο για οπουδήποτε το κινητό θα παίζει Radiohead, Red hot chili peppers, guns n roses και γενικά ξένη μουσική, ωστόσο πάντα με συγκινεί η επιστροφή στις Τρύπες, στα Μωρά στη φωτιά, στον Σιδηρόπουλο και στην ελληνική ροκ. Με συγκινεί ιδιαίτερα η τζαζ επίσης. Γι’ αυτό και το αγαπημένο μου στέκι είναι το One the edge στα Λαδάδικα, όπου μπορείς να ακούσεις αληθινή τζαζ με συνοδεία αψέντι. Σαν να σου ανοίγεται ένα παράθυρο στον χωροχρόνο, όπου τοποθετείς τον εαυτό σου σε μιαν άλλη εποχή. Στο κομοδίνο μου έχω δύο βιβλία πολύ αντιθετικά μεταξύ τους. Το ένα είναι τα Άπαντα του Αναγνωστάκη (που είναι για μένα μία υπενθύμιση του αιώνιου τώρα) και το άλλο είναι Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Λιούις Κάρολ, όπου σε ταξιδεύει σε ένα άλλο σύμπαν. Γι’ αυτό ίσως να μου αρέσουν τόσο και τα ταξίδια. Γιατί με τα βιβλία θεραπεύεις τον φασισμό και με τα ταξίδια τον ρατσισμό. Ταυτόχρονα απολαμβάνω τα βράδια να βλέπω ταινίες, ιδιαίτερα αυτές που σε βάζουν σε έναν ενδοσκοπικό μηχανισμό, με αγαπημένη μου το Fight Club. Και όσοι κατάλαβαν κατάλαβαν.

Μικρός όταν ήμουν, με ρωτούσαν “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις”; Και’ γω με σιγουριά απαντούσα “δάσκαλος”. Αυτό το πέτυχα. Τώρα αν μου έκαναν την ίδια ερώτηση θα απαντούσα “ευτυχισμένος”. Στο τι είναι ευτυχία δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Θα πω όμως, ότι ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος που κοιμάται με καθαρό το μέτωπό του. Που προσπάθησε μέσα στη μέρα. Να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκε. Να δείξει έναν νέο τρόπο στα παιδιά. Να είναι καλός φίλος, σωστός σύντροφος, άξιος συνεργάτης, δοτικός γονιός. Να δίνει αγάπη και να παίρνει αγάπη. Να είναι ερωτευμένος με τη ζωή. Γιατί ζεις μονάχα μία φορά. Αλλά αν το κάνεις σωστα… μία φορά είναι αρκετή.

Δεν ξέρω αν είμαι “καλός”. Προσπαθώ όμως. Και θεωρώ πως τόσο η διδασκαλία, όσο και η τέχνη φέρουν μια ευθύνη. Να μεταμορφώσουν και να μορφώσουν. Να δείξουν έναν άλλο δρόμο. Να διώξουν από πάνω μας κατάλοιπα και να μας ελευθερώσουν από τις αλυσίδες. Να φτιάξουν έναν κόσμο, καλύτερο. Έναν κόσμο με μέλλον. Για όλους.

“Η αρχή του Αρχιμήδη” του Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Νάξος 2021. Φωτογραφία Δημήτρης Βαμβακούσης

Και για να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου… Δεν ξέρω αν θα το πετύχω. Υπόσχομαι όμως να προσπαθώ συνεχώς…

Το πιο γλυκό ανάθεμα. Φωτογραφία Μάνος Καρυστινός