Ο Θάνος αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο του για να βγει έξω, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Μετά από πολλές αναβολές και φουρτουνιασμένα κύματα, ήρθε η ώρα η δικιά μου. Ένα κείμενο που κανονικά έπρεπε να είχε γραφτεί πριν μήνες, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”.

Το πρωί, λοιπόν, θα ξυπνήσω , θα πιω τον καθιερωμένο καφέ (τον πρώτο), θα σελώσω το μηχανάκι μου και θα φύγω για το ραδιόφωνο.

Ποιό ραδιόφωνo; Δίκιο έχετε που ρωτάτε.

Καθημερινά λοιπόν , 12:00 με 14:00, με ακούτε στο Ράδιο Σάρωθρον μέσω internet. Ένα δίωρο γεμάτο αγαπημένα τραγούδια που επιλέγω για εσάς αλλά και τραγούδια που εσείς επιλέγετε για όλους.

Τώρα, που είναι χειμώνας και είμαι φορτωμένος με το βαρύ μου μπουφάν, όλα όσα χρειάζομαι κρύβονται στις βαθιές του τσέπες. Το καλοκαιράκι όμως, θα με δεις πάντα, με μια τσάντα στον ώμο.

Έχει πολύ πράγμα μέσα της η τσάντα. Αλλά τί είναι αυτό που δεν λείπει ποτέ;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Πάντα κουβαλάω ένα μικρό τετράδιο – σημειωματάριο. Γιατί αυτό; Γιατί παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω μου, γιατί ακούω τι γίνεται γύρω μου. Όλα αυτά, λοιπόν, που σαν σφουγγάρι απορροφώ, τα αποτυπώνω στο χαρτί. Είτε είναι ολόκληρες προτάσεις, είτε σκόρπιες λέξεις. Κάποια στιγμή αυτές οι σκόρπιες λέξεις θα μπουν στη σωστή σειρά και θα γίνουν τραγούδι. Μάλλον πρέπει να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι είμαι μουσικός. Παίζω κιθάρα και τραγουδάω και πολλές φορές γράφω στίχους. Ελπίζω να ξεκαθάρισα λιγάκι το τοπίο. Και θα μου πεις εσύ, καλά γιατί δεν σημειώνεις αυτά που θέλεις στο κινητό; Και θα σου απαντήσω εγώ. Το κάνω αυτό γιατί μου αρέσει η επαφή με το χαρτί, μου αρέσει να πιάνω το μολύβι και να γεμίζω τις κενές σελίδες με σκέψεις και στιχάκια. Δεν είναι όλα για το κινητό. Στο κινητό θα γράψω κάποιο μήνυμα για να επικοινωνήσω με κάποιον. Όλα τα υπόλοιπα θέλω να είναι ρούχα για τις γυμνές σελίδες του τετραδίου μου.

Κάτι άλλο που κουβαλάω συνέχεια, είναι τα κλειδιά μου. Ξέρω όλοι το κάνετε. Δεν είναι κάτι σπάνιο. Χωρίς τα κλειδιά νιώθω γυμνός. Νιώθω ότι κάτι λείπει από πάνω μου. Νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι και θέμα ψυχαναγκασμού. Υπάρχει μια ασφάλεια όταν τα κλειδιά είναι πάνω μου.

Τρίτο και αναπόσπαστο κομμάτι της τσάντας ή του μπουφάν, είναι το κινητό. Ναι ναι, ξέρω, αυτό είναι standar. Ε, γι’ αυτό! Πάντα φορτισμένο μη και μας προδώσει στο μέσω της ημέρας. Πέρα από την καθημερινή επικοινωνία με αυτούς που αγαπώ, για μένα είναι εργαλείο της δουλειάς. Μέσω του κινητού, θα διαφημίσω τις ζωντανές μου εμφανίσεις, θα κλείσω τις μελλοντικές δουλειές, θα ψάξω κάτι που με ενδιαφέρει. Άρα, ταινία διπλής όψης στην τσάντα για να μην ξεχαστεί ποτέ.

Γενικά στο δρόμο δεν ακούω μουσική. Δεν παίρνω αστικό λεωφορείο, ώστε να βάλω ακουστικά για να περάσει η ώρα. Μέσα στην πόλη μετακινούμαι με μηχανάκι (όπως προανέφερα). Αλλά θα σας πω για τα τραγούδια που κατοικούν μέσα μου.

Θα ξεκινήσω με το τραγούδι που εδώ και χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό μου. Με δύο λόγια το αγαπημένο μου τραγούδι. “Τι να θυμηθώ από τα μάτια σου, που ΄χω να τα δω δύο μήνες”. Νίκος Ζούδιαρης και Απόστολος Ρίζος. Από την πρώτη στιγμή το λάτρεψα και μέχρι τώρα κανένα τραγούδι δεν κατάφερε να το εκθρονίσει.

Το επόμενο τραγούδι ενώ έχει κυκλοφορήσει εδώ και δέκα χρόνια, εγώ τώρα του έδωσα άδεια εισόδου. Δίσκος “Ξένοι σ’ έναν τόπο που αλλάζει”. Μουσική υπογράφει ο  Μίλτος Πασχαλίδης και τους στίχους ο Οδυσσέας Ιωάννου. Ερμηνεύει ΜΑΓΙΚΑ η Μαρία Παπαγεωργίου. Μιλάω φυσικά για το τραγούδι “Δικοί μου άνθρωποι”. Είναι κάποια τραγούδια που ενώ τα ακούς χρόνια δεν τους δίνεις τόση σημασία. Μάλλον παίζει ρόλο και σε τι φάση βρίσκεσαι στην ζωή σου. Θεωρώ πως βρίσκομαι στην φάση της ζωής μου που έχω δίπλα μου αυτούς που πραγματικά θα ήθελα να έχω. Και αυτό δεν είναι απλά τύχη αλλά και ευλογία. Ξέρεις τι είναι να έχεις στη ζωή σου αυτούς που είχες ονειρευτεί να έχεις; Θείο δώρο.

“Δικοί μου άνθρωποι, καρδιές μου. Μακριά σας ούτε μία μέρα. Στη μέση τις αναπνοές μου, τις κόβω να σας δώσω αέρα.”

Θα κλείσω με το έπος που έχει τίτλο “Εφτά νάνοι στο s/s Cyrenia”. Θάνος Μικρούτσικος σε ποίηση του Νίκου Καββαδία. Θυμάμαι όταν το άκουσα για πρώτη φορά, τραντάχτηκε το είναι μου. Ένοιωσα μεγάλο δέος. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά για ολόκληρο τον “Σταυρό του Νότου” και τις “Γραμμές των Οριζόντων”. Να πω σε αυτό το σημείο ότι ο Θάνος Μικρούτσικος είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης και δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω, να του σφίξω το χέρι και να του απλά ένα ευχαριστώ. Έχω δακρύσει ακούγοντας τον Θάνο Μικρούτσικο να ερμηνεύει το συγκεκριμένο τραγούδι. Δε νομίζω να έχω δει πιο παθιασμένη και συγκινητική ερμηνεία. Του λέω το ευχαριστώ που του χρωστάω καθημερινά.

* Ο Θάνος Παπαγεωργίου είναι ερμηνευτής, δημιουργός τραγουδιών και ραδιοφωνικός παραγωγός. Για τα live του, που πραγματοποιούνται καθημερινά σε διάφορα αγαπημένα στέκια της Θεσσαλονίκης, μπορείτε να ενημερωθείτε από τα social media του Θάνου.