Αχ… έκλεισα το δωματιάκι για τη Κρήτη. Μικρό, φτηνό, ένα τίποτα δωμάτιο, μα δίπλα στις “αλυσίδες”. Να κάνω ένα βήμα και να είμαι μπροστά στο φάρο. Να κάνω ένα άλλο βήμα και να μπαίνουμε στο λεωφορείο για την αγαπημένη ακτή μου. Να σκάμε από το πρωινό που θα τρώμε, να πίνουμε ώσπου να πεθάνουμε ρακές. Ήμουν χαρούμενος, αλλά οι διακοπές είναι ακόμη λίγο μακριά. Μετρημένες μέρες είναι πάντα του καλοκαιριού, μα μέχρι να ΄ρθει “η παύση”, περνούν βασανιστικά αργά. Όλα ωραία και όμως όλα κενά. Το φώναξα στο σπίτι στους τοίχους, το είπα σε φίλους στα τηλέφωνα, έστελνα σε εκείνη φωτογραφίες με τα must στο νησί-μα τί να το κάνεις…Αργεί, ακόμη το ταξίδι. Εκείνη μου έστειλε “θέλω να πάω στο νησί, για να αγαπήσω ότι αγαπάς κι εσύ”.

Χαμογέλασα, ανέβηκε η αυτοπεποίθηση μου, το εγώ μου, το μαζί μου και ήθελα κάπου, με κάποιους να μοιραστώ στη χαρά μου. Δυτικά. Ο αέρας έφερνε ένα αγόρι με μια φωνή κι ένα ακορντεόν…”τριανταφυλλάκι ήμουν στην καρδιά σου”…ένα κρακ έκανε η καρδιά μου. Ο Νίκος Σταδιάτης έκανε την αρχή και τα παιδιά της “Σπείρας” με στολές εργασίας που το τραγούδι το έχουν ίδιο με την αναπνοή ξεκίνησαν τη βουτιά στη καρδιά. Πλατσουρίζουν στη ψυχή, ευφραίνουν, συγκινούν, “μαχαιρώνουν”. Από όλα έχει ο μπαξές….

Ο Βάιος Πράπας στο μπουζούκι, ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης στο πιάνο. Ατέλειωτα τραγούδια από την “ώρα που γεννιόμουνα, σχολάγανε οι μοίρες”, και “αυτό το σύστημα, το ΄χουν βάλει στοίχημα να μας στείλουν στα κυπαρίσσια” και δώστου ο Νίκος με το ακκορντεόν.

Ο Κώστας Μπουγιώτης στο “σίδερο με ατμό” σου θυμίζει με αυτό το ατέλειωτο εύρος φωνής, επακριβώς πως ήσουν στην πρώτη αγάπη σκλάβος. Στα γόνατα σε ρίχνει με το ταλέντο του.
Ο Σάκης Καραθανάσης είναι ο ορισμός της θεατράλε φωνάρας και “ξημερώνει πάλι, με αδειανό κεφάλι” και πας για ουρανό με τη μία.

Ο Χρήστος Γεροντίδης, εδώ, δεν ξέρει από φρένα, μόνο από εύστοχες ερμηνείες…τόξο, βέλος, σημάδι, καρδιά.
Όσο για το Γιώργο Στιβανάκη με το “Χαρικλάκι” κι άλλα πόσα τραγούδια βγάζει το ταπεραμέντο του και την ατέλειωτη σκηνική του παρουσία.
Μια προσευχή που άκουσε ο Θεός, όταν τραγούδησαν όλα τα παιδιά “με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι νταλίκες στην Αθήνα” και ο Βάιος με το μπουζούκι του μπροστά να δίνει φωνητικά το πρόσταγμα.

Ανεβαίνει κι ο Σταμάτης Κραουνάκης στο δεύτερο μέρος. Και κάπου εκεί, το ντελίριο της μελωδίας πιάνει κορυφή. Και δεν σταματά. Πιάνει κι άλλη κορυφή. Και πιο ψηλά. Κι άλλο. Και άλλο. “Όταν έχω εσένα”, Κράου, είμαι δυνατός. Αγέρωχα τραγουδάω κι εγώ. Μια ζωή με τα τραγούδια του. Στα ξενύχτια, Σταμάτης. Στα ξύδια, Σταμάτης. Στα γέλια, Σταμάτης. Στους έρωτες, στις απορρίψεις, στα ξεσπάσματα, στα “σπασίματα”, στις χυλόπιτες….στα κλάματα, μια ζωή στα ηχεία και στα αυτιά, Σταμάτης.

Καλοκαίρι θα πει, παίζει το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο, Σταμάτης. Στα βλέμματα του πρώτου “αχ” στον έρωτα, στην ατμόσφαιρα παίζει Σταμάτης. Μετά το σεξ, το καλύτερο τσιγάρο είναι με τραγούδι του Σταμάτη.
Οι εκδρομές τον έχουν, τα πλοία, τα καράβια, τα αυτοκίνητα αυτόν παίζουν. Το τρανζιστοράκι της μαμάς πάντα σε ένα Σταμάτη τραγουδά μαζί της, δυνατά-σε όλα τα υπόλοιπα παρέα.

Δεν τελειώνει η αγάπη για τα τραγούδια του και τη ζωή. Άνετος, ζεστός, πάντα στο φως ποτέ στο σκοτάδι, ο Κραουνάκης, ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης που διαθέτουμε. Προσκύνα την αγάπη στο Σταμάτη και γονάτισε. Το αλφαβητάρι της ζωής σου είναι το δικό του χειρόγραφο πεντάγραμμο.
Μια ζεστή βραδιά του Ιούλη, το αεράκι από τις νότες, το κέφι όλων των παιδιών-παιδί είναι και ο Σταμάτης-δεν τελειώνει. Αυτό το πρόγραμμα, το είχα πρωτοδεί στη “Σφίγγα”…πρώτη Δευτέρα….”αχ, να μην υπάρχει κανένας μονάχος” κι εγώ λαβωμένος από αγάπη, σε τραπέζι για τέσσερεις, πίνω, καπνίζω, θέλω να στείλω στο κινητό-δεν το κάνω-μήπως πρέπει-όχι, πάλι όχι.

Με τα τραγούδια του Σταμάτη, σταμάτησα να κρύβομαι. Με αυτό του το πρόγραμμα, έμαθα τρανταχτά να λέω τις μεγάλες μου αλήθειες.
Τα παράπονα μου εγώ ποτέ δεν τα έπνιξα στα αλκοόλια. Έπιανα ένα cd του Σταμάτη κι ήταν το ένα και το αυτό.
Και η Σπείρα του. Με αυτούς τους τυπάδες του μεγάλωσα κι εγώ, ταυτόχρονα. Τους καμαρώνω, τους χειροκροτώ, τους αγαπώ, για όσα έμαθαν να λένε τόσο πιο καθαρά από τις λέξεις, μονάχα με τραγούδια.

Κι είναι η ώρα του “Φίλα με, σαλπάρω και χάνομαι” και τα δάκρυα ποτάμι. Χαράς. Αυτό το καλοκαίρι θα κάνω τις διακοπές που θέλω με τον άνθρωπο που πραγματικά αγαπώ. Από ένα μικρό μπαλκόνι σε ένα μεγάλο νησί, όλα γιατρεύονται.
Κι η ώρα κοντεύει δώδεκα… και πάλι….”τριανταφυλλάκι ήμουν στη καρδιά σου, κλειστό”.
Σβήσαν οι προβολείς, σπίτι διαπασών τα τραγούδια, δεν φτάνουν όμως τη βραδιά. Μα ξέρω πως, από εδώ και πέρα, οι μέρες πια είναι κοντινές-πολύ. Ξέρω πως το κενό μετριάστηκε και ο τρόπος είναι ένας.

Αυτή η νύχτα έμεινε σαν σπείρα που σου λεηλατεί τα απόκρυφα σου. Και καθώς, δεν ήξερα ενόσω θυμόμουν το πρόγραμμα ποια στιγμή να πρωτοξεχωρίσω από την ευλογία, σκάει sms στο κινητό.…”στο πόσο σ΄αγαπώ, μη βάλεις ποτέ μέτρο”. Κι έφυγαν περίπατο οι ώρες της βαρεμάρας στο απάλευτο καλοκαίρι, πέταξα πλέον και πια δεν περπατώ…
Στου Αδάμ την εξορία, εγώ βάζω Κραουνάκη. Κι όλα γίνονται Παράδεισος…