Να ονειρεύεσαι.
Να φαντάζεσαι.
Να ελπίζεις.
Να πιστεύεις σε κάτι σ’ αυτήν την ζωή.

Η αιώνια μάχη του συναισθήματος με την λογική. Η καρδιά που πονάει, το μυαλό που προσπαθεί να επουλώσει την πληγή. Οι άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να φεύγουν απ΄τις σχέσεις, παρά μόνο όταν αηδιάσουν αρκετά και δεν αντέχουν άλλο. Η λογική που μας χωρίζει από τα ζώα, το ένστικτο που μας ενώνει και η σιγουριά του τέλους που δεν μας αφήνει να ζήσουμε το σήμερα. Να απολαύσουμε τη στιγμή. Στο τέλος, κάποιος πρέπει να μείνει και κάποιος να φύγει. Τί θα υπερισχύσει; Λογική ή Συναίσθημα;

Το Μπενσουσάν Χαν έχει καταφέρει ένα σερί υπέροχων παραστάσεων-προτάσεων και φέρνει για ακόμη μια φορά νέους ανθρώπους στο προσκήνιο με την παράσταση-Installation, «Ουροβόρος». Πρόκειται για μια πολύ προσωπική και ιδιαίτερη δουλειά της ομάδας, η οποία αντιμετώπισε το κείμενο της Δέσποινας Βασιλείου, που σκηνοθέτησε επίσης την παράσταση, με τρομερή τρυφερότητα και σεβασμό. Το ίδιο το κείμενο, είναι ένας διάλογος αντιπαράθεσης της λογικής και του συναισθήματος, όσων μας κάνουν να πονάμε, με αυτά που μας επαναφέρουν στην τάξη, η συνεχής αντίθεση του εαυτού που θέλουμε να προστατέψουμε, με τον εαυτό που κλαίει στην γωνία και θέλει να σταθεί στα πόδια του.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή βιώματα της συγγραφέως και διαλόγων της με τον κινησιολόγο και δεύτερο σκηνοθέτη της παράστασης, Δημήτρη Ίλκο. Μέσα από την σκηνοθεσία διαφαίνεται και η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι δύο σκηνοθέτες μεταξύ τους αλλά και η σχέση των δύο ερμηνευτών Ελίζας Μποτνάρου και Έλενας Πατυνιώτη. Τα δύο κορίτσια, που πρόσφατα ξεκίνησαν την καλλιτεχνική τους πορεία στον χώρο της υποκριτικής, επιβεβαιώνουν πως υπάρχει προοπτική και ελπίδα με τους νέους καλλιτέχνες της πόλης μας. Προσέγγισαν τους ρόλους τους με μεγάλη ακρίβεια και απέδωσαν το κείμενο με σπαρακτικό τρόπο.  Στο τέλος, όλο το κοινό κατασυγκινημένο, προσπαθούσε να καταλάβει από που του ήρθε. Είναι δύσκολο να συγκρατηθείς στον «Ουροβόρο». Η παράσταση και το κείμενο έχουν φτιαχτεί για να αγγίξουν τις πιο βαθιές χορδές μας.

«Ουροβόρος», το φίδι που δαγκώνει την ουρά του για να αποβάλει το νεκρό δέρμα και αναγεννηθεί και αυτό δηλώνεται και από το εικαστικό κομμάτι της παράστασης. Το κεντρικό δωμάτιο αποτελεί εκθεσιακό χώρο με έργα της Χριστιάννας Παπακώστα. Σκηνικό υπόβαθρο της έκθεσης και της παράστασης αποτελεί η εγκατάσταση του Σπύρου Αλεξανδρίδη: ένας επενδυμένος τοίχος σε σπασμένα γυαλιά και στην μέση μια ζωγραφιά του «Ουροβόρου» με συνεχιζόμενα μοτίβα που δηλώνουν το άπειρο, το δίχως τέλος, αυτό που συνεχώς αναπαράγεται και αναγεννάται. Στο ίδιο δωμάτιο υπάρχουν πανέμορφες, πολύχρωμες ζωγραφιές σε κάδρα, οι οποίοι δημιουργήθηκαν με την μέθοδο του πουαντιγισμού και τα περίτεχνα σχέδια τους δηλώνουν και πάλι την έννοια της συνέχειας με επαναλαμβανόμενα μοτίβα.

Τόσο την έκθεση, όσο και την παράσταση έρχεται να δέσει αρμονικά η μουσική του Πάνου Μητσόπουλου, η οποία μας παίρνει σαν άνεμος και μας καθοδηγεί στο ταξίδι του «Ουροβόρου».

Πρόκειται για μια ακόμη παράσταση-πρόταση, στην οποία καλό θα ήταν να πάτε χωρίς μακιγιάζ, γιατί θα το ξεπλύνουν τα δάκρυα. Συγκίνηση στο Μπενσουσάν Χαν, συγκίνηση για την δουλειά της ομάδας, συγκίνηση που υπάρχουν όμορφες, φρέσκιες προτάσεις στον καλλιτεχνικό κόσμο της πόλης μας.