at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Ιωάννας Δεμερτζίδου

κείμενο | ιωάννα δεμερτζίδου */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου + χρύσα μουρατίδου + ευγενία ψωμιάδου  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

κι αυτά που ΄ γαίναν τη καρδιά μου...

Οι σημειώσεις μου, σκόρπιες πάντα και ασυμμάζευτες, όπως η σκέψη μου.

Γεμάτες ερωτήσεις.
Πηδάω απ’ τη μια άκρη της λογικής, στο άλλο άκρο του συναισθήματος και όλο τα μπερδεύω.

Όλο μπερδεύομαι.

Γυρνάω ξανά να απαντήσω σε βασικά ερωτήματα.

Τί κάνω εδώ; Για ποιό λόγο είμαι εδώ;

Τί νιώθω; Από πού ήρθα και πού πάω;

Μήπως μπορέσω να χωνέψω από τί συνίσταται η εμπειρία της ζωής.

“Εγείραν τα κλωνάρια μου στη γη και μαραθήκαν”

Υπάρχει στη φύση αυτή η αναθεματισμένη ισορροπία που σε κρατάει όρθιο μέσα σε μια αναθεματισμένη μεταβλητότητα, που έρχεται απο την αναθεματισμένη ελαφρότητα που το σάπισε το χώμα.

Να ψάξω να βρω τι μέσα σε σάπιο κόσμο; Μέσα σε ένα αθεμελίωτο σύστημα; Ποιά σταθερότητα; Και ποιά δικαιοσύνη; Ανθρωποκτονίες, πανδημίες, παρενοχλήσεις, άνδρες προς γυναίκες, γυναίκες προς γυναίκες, γυναίκες προς άνδρες, γυναίκες προς παιδιά, παιδιά σε παιδιά..
Πως καταφέραμε να είμαστε θύτες και θύματα ταυτόχρονα; Τι θα γίνει παιδιά, θα μείνει κανένας υγιής;
Αυτό το ασαφές και σκοτεινό που άρχισε κάποτε να σχηματίζεται μέσα μου, τώρα το βλέπω καθαρότερα. Η “Μαρτίριο” λέει “Όλα σε αυτόν τον κόσμο κύκλος είναι και κάθε μέρα βλέπω τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται χωρίς σταματημό και όλοι είμαστε σημαδεμένοι απ’ το παρελθόν μας.

Δεν θα έπρεπε μεγαλώνοντας τα πράγματα να τα ξεπερνάμε και να τα συνηθίζουμε πιο εύκολα;

Ή θα έπρεπε τα πράγματα να τα αντιμετωπίζουμε κάποτε ως μοναδικά και όχι πάντα “σε σχέση με”.

Η “Αδέλα” αποφάσισε οτι δεν θέλει να συνηθίσει, οτι δεν θέλει να μείνει κλεισμένη εδώ μέσα και δεν θέλει να σας μοιάσει και αυτοκτόνησε. Τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις μας, καμιά φορά,  γίνονται εξωφρενικά προβλέψιμα. Η φαντασία μου στέρεψε.

“κι όσα πουλιά καθότανε όλα μ’ απαρνηθήκαν”

Σταμάτησα να ονειρεύομαι, τον κόσμο, εμένα μέσα σ΄αυτόν, αποφεύγω πια την πολυκοσμία, ποιες είναι όλες αυτές οι ιστορίες;

Φτιάχνω τον δικό μου, γιατί δεν μ’ αρέσει αυτός που βλέπω.

Γι αυτό παίζω ακόμα θέατρο. Στην παρτιτούρα της παράστασης μπορεί το μυαλό και το κορμί μου να φτιάξει ό,τι ιστορία θέλει.

Εκεί ξέρω τι κάνω και γιατί, ξέρω τη θέση μου στο χώρο και τη σχέση μου με τους άλλους. Εκεί δεν φοβάμαι να επικοινωνήσω, δεν φοβάμαι να αναπνεύσω, να αγγίξω, να κοιτάξω.

Αρθρώνω ακριβώς αυτό που πρέπει τη στιγμή που πρέπει, συγχρονίζομαι.

Είμαι πολύ τυχερή που ζω αυτό το παράδοξο: όλες αυτές οι ελευθερίες μέσα στο καταπιεσμένο σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα.
Εύη, Μαρία, Λίλιαν, Χρύσα, Μομώ, Ελένη, Χρυσή, Ιωάννα, Ελευθερία, Μάρα, ευχαριστώ!

“Ξεράθηκαν και τα κλαδιά που ‘χτιζα τη φωλιά μου”

Χαίρομαι που δεν έχω χάσει το χιούμορ μου.

Χαίρομαι που με συγκινούν ακόμα κάποιοι λίγοι άνθρωποι.

Χαίρομαι που με συγκινεί η αγάπη και το πάθος.

Χαίρομαι που υπάρχουν τα ζώα.

Θα πάω σε μια φάρμα να ταϊζω ζώα..

Δεν το σκέφτηκα νωρίτερα να γίνω κτηνίατρος.

“σωθήκαν και τα γιατρικά που ΄γαίναν την καρδιά μου”

Περίσσεψαν οι υπομονές και οι παρηγοριές.

Συχνά προτιμώ να μη βλέπω, γιατί διεγείρεται κατευθείαν το συναίσθημά μου και τέτοιες λύσεις απλώς παρατείνουν την αρρώστια.

Προσπαθώ να ακούω μήπως ξυπνήσω τη συνείδηση μου.

Απ’ το ένα άκρο στο άλλο που λέγαμε.

Σου είπα, σκόρπιο και ασυμμάζευτο…

Οι λέξεις, τελικά, καμιά φορά το περιπλέκουν το πρόβλημα και κάπου εδώ ξεκινάει η μουσική….

  •  Η Ιωάννα Δεμερτζίδου πρωταγωνιστεί στο “Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα” σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Έως 19 Δεκεμβρίου.