Ο Μπίλυ Κόνολυ, προσφάτως, στο ντοκιμαντέρ του στο BBC Scotland, επεσήμανε την επιτακτική ανάγκη της διάσωσης της βωμολοχίας, ως δομικό συστατικό τη ίδιας της γλώσσας.
Υπάρχει ποίηση στο βρισίδι, είτε σας αρέσει είτε όχι, είπε, με το γνωστό εμπρηστικό του ταπεραμέντο.
Πρωτογενής, ευεργετική, πυρηνική και ουμανιστική ποίηση μανούλα μου.
Στην υψηλή γαστρονομία, κατά το δόγμα του (salt,fat,acid,heat), οι μεγαλύτεροι σεφ λένε, ότι ολοκληρωμένο γευστικό πρωτόκολλο άνευ χωρίς λίπος, δεν υφίσταται. Η βωμολοχία, λοιπόν, είναι λεκτικό και λεξιλογικό λίπος.
Έχει νοστιμιά, πουτανιά, πονηριά και μια αναρχική απροσκύνητη ρηξικέλευθη τοποθέτηση απέναντι στην ίδια την έννοια του «πρέπει».
Όσο όμορφος είναι ο συνδυασμός των λέξεων «δαμόκλειος σπάθη», άλλο τόσο όμορφος είναι ο συνδυασμός των λέξεων «γαμημένος από κούνια».
Δεν υπάρχει υψηλή και χαλεπή γλώσσα, όπως δεν υπάρχει υψηλή και χαλεπή ποίηση.
Αν εκτιμάς την ποίηση, την εκτιμάς τόσο στο μπρι όσο και στη φέτα. Στο κλαρίνο και στο κοντραμπάσο. Στον πατσά και φιλέτο μινιόν. Στον Μπουκόφσκι και στο Μπόρχες. Σε ένα δολοφονικό τάκλιν του Τζενάρο Γκατούζο και στη χαίτη του Πάβελ Νέντβεντ όταν συγκλίνει για να τραβήξει ξερόμυτο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Στον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και στον Τσάρλς Μπρόνσον. Στον Μότσαρτ και τη Βίκυ Μοσχολιού. Στον Αγγελόπουλο και στον Σταύρο Τσιώλη.
Δεν υπάρχουν γοργόνες και μάγκες, ρε μάνα.
Προφανώς δεν υπάρχουν γοργόνες και σύγχρονες μελέτες απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν και μάγκες πλέον, καθότι τους πάτησε το τρένο.
Υπάρχουν άνθρωποι.
Άνθρωποι που επιλέγουν το φορμάτ της γλώσσας που επιθυμούν και τη μορφή τέχνης που τους εκφράζει.
Όμως…μανούλα μου καλή…
Το σίγουρο είναι ΕΝΑ.
Κανείς δεν είναι ανώτερος του άλλου.
ΚΑΙ ΟΛΟΙ.
ΜΑ ΟΛΟΙ.
Κάποια στιγμή πεθαίνουμε.
