Κάνω το σταυρό μου, να την έχει ο Θεός καλά και σκέφτομαι πόσο της καραπουτάνας έχει να γίνει, αν πάρω και δεύτερο απολυτήριο Λυκείου.

Το φαντάζεσαι τώρα, να κυκλοφορώ με δύο μουνάτα απολυτήρια Λυκείου, αντί για ένα;

Καυλώνω και μόνο που το σκέφτομαι.

Άσε που έχω και άπειρες επιλογές.

Είτε, μπορώ να έχω παράλληλη σχέση και να χρησιμοποιώ το καθένα ξεχωριστά, ΕΙΤΕ, μπορώ -αν ο μεγαλοδύναμος Κύριος εισακούσει τις προσευχές μου- να οργανώσω ΤΡΙΟ μαζί τους.

Παίρνω το ένα τηλέφωνο, ενώ κοιμάται το άλλο:

-“Έλα, καυλιάρικο λυκειόχαρτο, τί κάνεις;

-Εδώ, μόλις έκανα μπανάκι και ετοιμαζόμουν να φορέσω το κάδρο μου.

-Σπάστο μωρό μου, θέλω να σε ακούω γυμνό.

-Είσαι πρόστυχο αγόρι εσύ και το συνάφι σου, ε;

-Ε, αφού ξέρεις τώρα, εμείς οι ηθοποιοί και οι χορευτές είμαστε ΑΝΩΜΑΛΟΙ.

-Ναι, είστε!”

Το άλλο λυκειόχαρτο ξυπνάει και με κοιτάει φιλήδονα.

Καυλωμένος, ευτυχισμένος και πιο καταξιωμένος από ποτέ, σκέφτομαι ότι αν πέθαινα τώρα, θα ήμουν οκ.

Σκέφτομαι, να οργανώσω ένα ταξίδι στη Ρώμη και τσεκάρω τις τραπεζικές μου καταθέσεις και πραγματικά με πιάνει ίλιγγος από το πόσο πλούσιος είμαι.

Σκέφτομαι, ότι θα μπορούσα εγώ και οποιοσδήποτε Έλληνας ηθοποιός και χορευτής να μην ξαναδουλέψουμε ποτέ αν θέλουμε.

Δεν είμαστε, απλά, πλούσιοι.

Είμαστε ΜΙΔΕΣ.

Κάνουμε δύο και τρεις δουλειές, ο καθένας, από χόμπι.

Αλλά τώρα,με την ΑΠΟΛΥΤΗ κυβερνητική και κρατική αναγνώριση…

ΤΕΛΟΣ.

ΤΕΛΟΣ, ΡΕ!

Σκέφτομαι, ότι πλέον δε χρειάζεται ούτε να διαβάζω, ούτε να ζορίζομαι, ούτε να σκέφτομαι να εξελίξω την τέχνη μου.

Τώρα, τελειώσανε αυτές οι μαλακίες.

Τώρα ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΜΕ.

Ο πολιτισμός ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ.

ΑΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και κυβερνησάρα μου, σας ευχαριστούμε!

Ευχαριστούμε για όλα.

Θα σας επιστρέψουμε και ‘μεις τη χάρη, λατρεμένοι μου.

Να είστε σίγουροι.

Έρχονται εκλογές…

* O Στέλιος Δημόπουλος συμμετέχει στο “Κωλόκαιρο” του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, που παίζεται κάθε Δευτερότριτο, στο θέατρο ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ. Επίσης, ο Στέλιος λαμβάνει μέρος, κάθε Πέμπτη έως και Κυριακή, στο “Γάμο” του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, με την ομάδα ΝΑΜΑ, στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ.