at a glance
Top

Στάθης Σταμουλακάτος

ευπειθώς αναφέρω...

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | πάτροκλος σκαφιδάς + μαρία αναματερού + αρχείο στάθη */* επιμέλεια Ι γιώργος παπανικολάου

“Πρώτη φορά που πήγα σε μπουζούκια;! Ναι…η γυναίκα του Στράτου Διονυσίου ήταν πελάτισσα της θείας μου που είναι κομμώτρια, στη γειτονιά που μεγάλωσα, στα Ιλίσια. Μας είχε καλέσει όλους και πήγαμε μαζί, εγώ για πρώτη μου φορά, στο “Στράτος”, που πλέον έχει κλείσει. Είδα το Στράτο Διονυσίου, από κοντά! Ξέρεις, ακούω από μικρός τα πάντα στη μουσική και βέβαια, άκουγα ακόμα και τότε, Στράτο. Αυτή η σπουδαία φωνή με το “πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ότι βρήκα”. Ήταν υπόγειο το μαγαζί. Όλη η ατμόσφαιρα ήταν λίγο “εκκλησιαστική”, για τα νεανικά μου χρόνια. Δεν είχε λέηζερ και φιοριτούρες στα μπουζούκια, όπως τώρα. Οι βραδιές τότε, στηρίζονταν στο τραγούδι, όχι στον εντυπωσιασμό. Θυμάμαι, βγήκε ο Στράτος, ξεκίναγε και τα “‘΄λεγε όλα”. Δεν κόμπιαζε, δεν έλεγε “δικό σας” στο ρεφρέν. Ο Στράτος “τα ΄ριχνε” και εμείς από κάτω, απλά “κοινωνούσαμε” τραγούδι”…ο Στάθης Σταμουλακάτος στο rejected…

“Εκείνα τα χρόνια, τα μπουζούκια ήταν “καθαρή” μουσική και διασκέδαση. Δεν ήταν “δείτε με, ήρθα”, για τα διπλανά τραπέζια. Δεν ήταν έντονα φώτα, κακός ήχος και φιοριτούρες. Τον θυμάμαι το Στράτο, με το μικρόφωνο στο χέρι, ακίνητο να τραγουδά. Ούτε μπαλέτα γύρω, ούτε χαζά. Ο Στράτος “τα λαλούσε” αγέρωχος και στεντόριος  και από κάτω ο κόσμος πάθαινε πανικό. Μιλάμε για πολλά πιάτα. Πολύ πιάτο και γαρίφαλο. Και πιάτο, πιατένιο, ε;! Όχι, τα γύψινα, τα σημερινά….Γαρδένιες, γαρύφαλλα, με τρόπο τιμητικό στο καλλιτέχνη. Όχι, όπως τώρα που ρίχνουν αβέρτα πανέρια, για να σκεπαστεί ο αοιδός. Από μικρός, άκουγα τα πάντα στη μουσική. Από κλασική μουσική, μέχρι ξένη rock και metal! Ότι μπορείς να φανταστείς, ακούω. Αλλά, ο Στράτος, ο Καζαντζίδης, ο Μητροπάνος είναι μια τριάδα πολύ ξεχωριστή στα ακούσματα. Όλοι αυτοί είναι κάτι παραπάνω από μία φωνή. Είναι η Ελλάδα. Και βέβαια, ακούω πολλά ρεμπέτικα. Έχω αδυναμία σε όλα του Βαμβακάρη, του Μητσάκη…όλα- όλα, τα έχω ακούσει”…

You are far
When I could have been your star
You listened to people
Who scared you to death and from my heart
Strange that you were strong enough
To even make a start
But you'll never find
Peace of mind
Til you listen to your heart

“Μικρός ήμουν πολύ ζωηρός, έκανα πολλές “αλητείες”, γιατί δεν είχα ένα προσανατολισμό στη ζωή μου. Δεν μπορείς να ξέρεις- βλέπεις, εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε επαγγελματικός προσανατολισμός, δεν ήμουν και τόσο καλός μαθητής. Δεν με ενδιέφερε, καν, το σχολείο. Όταν αποφάσισα, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, είχα αφήσει το σχολείο για δύο χρόνια, κι όταν έπρεπε να δώσω εξετάσεις, για να μπω στη Δραματική, μου είπαν “χρειαζόμαστε απολυτήριο Λυκείου”. Εκεί, ωπ, τα χρειάστηκα! Μόλις είχα τελειώσει το στρατό, δούλευα και παράλληλα ξεκίνησα το νυχτερινό σχολείο”.

People
You can never change the way they feel
Better let them do just what they will
For they will
If you let them
Steal your heart from you

“Όταν μπήκα στο στρατό, είπα στη μάνα μου “μέχρι να ορκιστώ, δεν θα σε πάρω τηλέφωνο”. Ήθελα μόνος μου, να το βιώσω όλο αυτό. Ήμουν λίγο μυστήριος εκείνα τα χρόνια…και ξέρεις, ήταν μυστήριος ο στρατός εκείνα τα χρόνια. Έμπαινα σε ένα άλλο περιβάλλον, έπρεπε να τιθασεύσω αυτή την ορμή που είχα μέσα μου. Τις θυμάμαι αυτές τις 25 μέρες ως την ορκομωσία…ήταν ο.κ, προσπαθούσα να τη βρω με τον εαυτό μου. Στη Καλαμάτα, “έφυγαν νερό” αυτές οι μέρες, ως την ορκομωσία. Δεν καταλάβαινες τίποτα. Έκανες βόλτες στο στρατόπεδο και μάζευες γόπες. Πέρασα καλά, γιατί βρήκα και συνομήλικους παρέα και εύκολα πέρασαν οι πρώτες μέρες. Έπειτα, συνέχισα τη θητεία στη Ρόδο, σε περίοδο προς το καλοκαίρι- ήμουν στο 294 στις Καλυθιές και έπεσα πάνω σε αυτό που λέμε νυχτερινή ζωή στο Φαληράκι. Τίγκα στις τουρίστριες και το καμάκι…(γέλια)… Αυτό με κράτησε, για να μη φρικάρω με το στρατό. Όταν πήγα, έπειτα, τέλος καλοκαιριού στο τάγμα που έδρευε στη Καστοριά με τα φυλάκια στη Φλώρινα, εκεί “τα χρειάστηκα”. Στο τελευταίο φυλάκιο που απολύθηκα, ήμουν στη Κρυσταλλοπηγή, το δεύτερο συνοριακό φυλάκιο με την Αλβανία. Εκεί ήταν, κάποιοι φαντάροι που είχαν δικά τους εσωτερικά προβλήματα και θυμάμαι πως, όταν απολύθηκα ήμασταν 3-4 μέρες αποκλεισμένοι από τα χιόνια. Μαζί με άλλα δύο άτομα, πήραμε τα πράγματα μας και φύγαμε! Φτάσαμε περπατώντας στο ψόφο και το χιόνι, στη Καστοριά- έχοντας απολυθεί, δεν αντέχαμε πλέον ούτε στιγμή άλλο μέσα. Στα 3-4 χιλιόμετρα εμφανίστηκε ένα εκχιονιστικό- μας πήρε και απολυθήκαμε”…

People
Will always make a lover feel a fool
But you knew I loved you
We could have shown them all
We should have seen love through

“Όσοι έχουν πάει στρατό ξέρουν ότι δεν κάνεις τίποτα μέσα. Παρά μόνο, φυλάς σκοπιές και καθαρίζεις τα στρατόπεδα από τις γόπες, “καλλιόπες” και βάψιμο τοίχων. Εκείνα τα χρόνια, ο στρατός δεν σου πρόσφερε τίποτα…άσε που θεωρώ μύθο, αυτές τις φιλίες από το στρατό. Εγώ δεν έχω κρατήσει καμία φιλία από το στρατό. Ήταν απλά, επειδή πρέπει να πας στο στρατό.

Τότε, υπήρχε το 15μηνο και από τη πρώτη μέρα, ήθελα να απολυθώ. Θυμάμαι, ίσως τη μεγαλύτερη -ας πούμε- “αλητεία”, όταν βγήκαμε στη Ρόδο, τη κοπανήσαμε από το στρατόπεδο, με δύο Ροδίτες που ήξεραν “τα πράγματα στο νησί” και Παρασκευή φύγαμε, επειδή Σάββατο δεν γινόντουσαν ψιλοαναφορές και είχα γνωρίσει μια κοπέλα- γούσταρα να μείνουμε έξω- και μείναμε εκτός και Σάββατο και Κυριακή. Ευτυχώς, για καλή μας τύχη, μας κάλυψαν. Γύρισα Δευτέρα ξημερώματα. Αν μας πιάναν’, όχι θα μας είχαν αφαλοκόψει-ούτε εγώ ξέρω”…

Fooled me with the tears in your eyes
Covered me with kisses and lies
So goodbye
But please don't take my heart

“Η μητέρα μου ήταν τραπεζοκόμος, σε ένα νηπιαγωγείο, στο Δήμο Αθηναίων. Με το πατέρα μου δεν είχα πολλές σχέσεις, από τα 7 μου χρόνια πάψαμε να έχουμε σχέσεις. Έχω έναν ετεροθαλή αδελφό, το Θανάση, από το δεύτερο γάμο του πατέρα μου. Είναι 5-6 χρόνια μικρότερος, καλό παιδί, μιλάμε συχνά. Η μαμά μου ήταν ήσυχος άνθρωπος. Ασχολούνταν με τη μαγερική κι ήταν ο συνδετικός κρίκος σε όλα τα τραπέζια. Η μάνα μου, λέγονταν Χρύσα και κάθε Χριστούγεννα στο σπίτι ήταν διπλή γιορτή και μαζευόμασταν 30-35 άτομα στο σπίτι. Η μάνα μου μαγείρευε τα πάντα υπέροχα. Γλυκά, αλμυρά, πίτες…και βέβαια, σπανακόπιτες, άνοιγε φύλλο. Δεν πρόλαβε να με δει στο θέατρο. Ήρθε μόνο στην αποφοίτησή μου. Ήταν άρρωστη. Στην πρώτη παράσταση που έκανα στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, έφυγε από τη ζωή. Ο αδερφός μου έρχεται στο θέατρο και με βλέπει”….

You are far
I'm never gonna be your star
I'll pick up the pieces
And mend my heart
Maybe I'll be strong enough
I don't know where to start
But I'll never find
Peace of mind
While I listen to my heart

“Είχα δάσκαλο στη σχολή το Κώστα Καζάκο και εκείνη τη πρώτη μέρα στο μάθημα, με το που μπήκε,  μας είπε “γεια σας, κοιταχτείτε μεταξύ σας, ένας -δυο θα μείνετε στο θέατρο επαγγελματίες, για χρόνια, από όλους εσάς”. Με ταρακούνησε, τότε και το συνειδητοποίησα. Αυτό που είπε, έγινε. Από τη σχολή του Καζάκου, έμειναν 4-5 άτομα. Από όλους, κρατάω και κάνω λίγη παραπάνω παρέα με το Παναγιώτη Μπουγιούρη. Από δασκάλους στη δραματική σχολή, με καθόρισε λίγο παραπάνω, ο Γεννάδιος Πάτσης, ένας Ρώσος. Στη σχολή του Καζάκου ήταν τετραετής η φοίτηση, όχι τριετής που είναι παντού. Ο Καζάκος ήθελε το πρώτο χρόνο να κάνουμε μόνο αυτοσχεδιασμό, από τις σοφές του επιλογές. Ξέρεις, ο αυτοσχεδιασμός είναι το άλφα, το ωμέγα και ότι άλλο γράμμα θες, στη δουλειά μας”. Μας έμαθε ο Γεννάδιος αυτοσχεδιασμό, και πολλά παιδιά δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά, τον “ψιλοδουλεύαν”….αυτός ο τύπος -μου έβαλε γερές βάσεις στο πως είναι το θέατρο. Σίγουρα, η Ελένη Σκότη με καθόρισε και μου άνοιξε πολλούς ορίζοντες.

Η Ελένη αφήνει τον ηθοποιό να της προτείνει. Η πλειοψηφία των σκηνοθετών σου λέει “τράβα κάτσε εκεί, κοίτα αριστερά, γύρνα 45 μοίρες”…η Ελένη “δεν στήνει” τον ηθοποιό. Αφήνει τον ηθοποιό να αλωνίσει, τον αφήνει ελεύθερο, και ύστερα του “παρέχει” το τί να κρατήσει και τί να “πετάξει””…

People
You can never change the way they feel
Better let them do just what they will
For they will
If you let them
Steal your heart
And people
Will always make a lover feel a fool
But you knew I loved you
We could have shown them all

But remember this
Every other kiss
That you ever give
Long as we both live
When you need the hand of another man
One you really can surrender with
I will wait for you
Like I always do
There's something there
That can't compare with any other

“Έχω μεγάλη χαρά που παίζω στο “Κωλόκαιρο”. Ήξερα από την αρχή το έργο που φτιάχνει ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος και ήξερα και για το ρόλο που παίζω. Είπα το “ναι”, δίχως δεύτερη σκέψη.

Δεν μάγκωσα, ούτε “από ανασφάλειες”, “ούτε από φόβο”…είναι ένας ήρωας που δεν ξέρει τί ακριβώς θέλει να είναι…έχω μεγάλη χαρά που ερχόμαστε με τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη.

Ξέρεις, παλιά…είχα συνδέσει τη Θεσσαλονίκη, με το φευγιό της μάνας μου, γιατί ένα από τα τελευταία νοσοκομεία που νοσηλεύθηκε ήταν σε αυτή τη πόλη. Ευτυχώς, χρειάστηκε πολλές φορές να ξαναέρθω στη Θεσσαλονίκη, να παίξουμε το “Στέλλα κοιμήσου”, “Εθνικό Ελληνορώσων”, έχω πολλούς φίλους και γνωστούς και λίγο απαλοίφθηκε μέσα μου, όλο αυτό το στενάχωρο. Χαίρομαι πολύ που έρχομαι Θεσσαλονίκη”…