κείμενο | σοφία βούλγαρη */* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου + κωστής χατζής (φωτογραφία παράστασης) */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
μαθήματα σοφίας
Επιστροφή στο θέατρο μετά από δύο χρόνια. Δύο χρόνια που άλλαξαν τη ζωή μου, αλλά και τις ζωές όλων. Μια πανδημία που έφερε τις ζωές μας αντιμέτωπες με καταστάσεις πρωτόγνωρες. Εγκλεισμός, αρρώστια, απώλεια, πένθος…Κάθε σπίτι έχει να θυμάται κάποιους που έφυγαν. Καμιά φορά παραπάνω από έναν.
«Μετά από όλο αυτό, ή θα το θυμόμαστε ή θα μας θυμούνται» έλεγε η αγαπημένη Μένη, που μας έφυγε έτσι ξαφνικά. Αλλά, επειδή η ζωή είναι ένας κύκλος και γεμάτη εκπλήξεις κι αντιθέσεις, θέλησε εκείνη την ίδια μέρα να έρθουν στη ζωή, όχι μία αλλά δύο ζωές! Εκείνη την ίδια μέρα, τα δάκρυα έγιναν πιο πυκνά. Μπερδεύτηκαν στη θλίψη και στη χαρά. Δύο μωρά που έκαναν τη ζωή μου αλλιώτικη. Σαν να έγιναν όλα τα υπόλοιπα, πιο μικρά. Χωρίς να χάσουν την ομορφιά και την αξία τους. Απλά πιο μικρά. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Ευγνώμων αλλά άυπνη! Θέλω να κοιμηθώ ώρες, μέρες…Πολλές…Ατελείωτες!
Related posts:
Ερωτευμένα, ασυγκράτητα, συγκινητικά, άλογα
οι νύχτες των αλλαγών...
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
αυτά που θέλω
ένας διάλογος με το σήμερα / U_TH FESTIVAL
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;