“Όταν μπήκα στη Σχολή έζησα κι έμαθα από δασκάλους όπως ο Γιώργος Λαζάνης, ο Μίμης Κουγιουμτζής, είχα συγκλονιστεί από τη Ρένη Πιττακή. Επηρεάστηκα από αυτούς τους “μύθους” -που μέχρι τότε αγνοούσα. Ήξερα ως όνομα το Κάρολο Κουν, μα δεν έτυχε ποτέ-μέχρι τότε- να παρακολουθήσω παραστάσεις στο Τέχνης. Όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο χώρο και γνωρίζεις το αποτύπωμα των ανθρώπων δεν γίνεται να μην επηρεαστείς. Και στη Σχολή του ΒΕΑΚΗ είχα έναν ξεχωριστό για μένα δάσκαλο, το Νικήτα Τσακίρογλου. Με πήρε από το χέρι ο Νικήτας, και με οδήγησε να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Μόλις είχε ξεκινήσει η επιτυχημένη πορεία του ΕΜΠΡΟΣ. Βλέποντας τις παραστάσεις που σκηνοθετούσε εκεί, ο Τάσος Μπαντής…αχ, όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι και συνθήκες, που με καθόρισαν. Στην αρχή, τίποτα δεν ήταν εύκολο. Ένας νέος ηθοποιός δεν μπορεί να ξέρει, ποια είναι η ουσιαστική δουλειά. Ήμουν ατίθασος και πολύ “παιδί” για όλη αυτή την ιστορία. Πολύ αργότερα συνειδητοποίησα- όχι τη τεχνική- αλλά το βάθος του όλου πράγματος”.

“Προτάσσω την αγνότητα, όταν ανεβαίνω στη σκηνή, για να πω μια ιστορία. Την αγνότητα, μαζί με την εμπειρία, ενός επαγγελματία. Αλλά, πρώτο μου μέλημα, είναι κάθε φορά να μπαίνω “ολοκαίνουργιος” στο ρόλο. Κάθε βράδυ. Τις περισσότερες φορές, στη καριέρα ενός ηθοποιού, συντριπτικά περισσότερες είναι οι αποτυχίες, παρά οι επιτυχίες. Το ίδιο πιστεύω και για τη δική μου πορεία. Όταν αποφασίσεις, το πως θες να πεις την “ιστορία”, είναι λυτρωτικό. Μου αρέσει στην υποκριτική να “παίζω μπάλα” χαμηλά. Καμιά φορά, ο συμπαίκτης στο σανίδι, μπορεί να μην είναι στην ίδια φάση, οπότε ζορίζει η συνεργασία “πομπού-δέκτη”. Δεν μου είναι εύκολο, αλλά κατανοώ ότι το θέατρο δεν είμαι εγώ, μα η συνθήκη που φτιάχνεται από μια ομαδικότητα ανθρώπων που δεν μοιάζουν σε σένα. Είμαι σχεδόν αφελής σε προγραμματισμούς καριέρας…δεν το ξέρω….δεν με απασχολεί. Ποτέ δεν κυνήγησα τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τις λαμπερές μαρκίζες, κι όταν κάποια στιγμή είπα θα υιοθετήσω μια στρατηγική, συνειδητοποίησα ότι δεν τη γνωρίζω αυτή τη τεχνική. Εντίμως στο λέω. Μου έτυχαν τα πράγματα. Η τύχη, είναι μια λέξη που χρησιμοποιώ συχνά, μα αν θέλω να είμαι πραγματικά ειλικρινής με τον εαυτό μου, ναι-μου έτυχαν τα πράγματα στη πορεία μου. Το άλλο, δεν ξέρω, πως να το κάνω”.

“Έχω μεγάλη πίστη στη φιλία. Κι αν προδόθηκα, σε βάθος χρόνου, σε κάποιες λιγοστές περιπτώσεις φίλων, αποδέχτηκα ότι οι άνθρωποι αλλάζουμε στο χρόνο. Κάποιες φορές, κι εμείς γινόμαστε πρόσωπα που δεν φανταζόμασταν ότι μπορούμε να γίνουμε. Κι αυτό είναι μέσα στη ζωή. Το συνειδητοποίησα με άσχημο τρόπο, μα το αποδέχτηκα. Οι άνθρωποι αλλάζουνε…μπορεί να στεναχωρέθηκα, να πληγώθηκα από φίλους χρόνων, αλλά κι αυτό μέσα στο παιχνίδι της ζωής, είναι. Ένας αδελφικός φίλος είναι πιο σημαντικός κι από έναν τεράστιο έρωτα. Ένας αδελφικός φίλος έχει δημιουργηθεί από έναν τεράστιο έρωτα. Η γοητεία της ανακάλυψης του άλλου και η απόφαση συμπόρευσης με έναν άνθρωπο, είναι έρωτας που γίνεται φιλία. Δεν είναι πολύ μακριά οι δύο ιδέες.  Έχω τρεις κολλητούς φίλους, από το Λύκειο έως τώρα. Είμαι τυχερός που έχω στη ζωή μου, το Πέτρο, το Στράτο,το Γιώργο, από τα 18 έως σήμερα.  Είμαι αρκετά ο ορισμός του “Λόγω Τιμής”””.

“Με ρωτάς γιατί έμεινε τόσο έντονη η ανάμνηση στο κοινό, πέρα από το ΛΟΓΩ ΤΙΜΗΣ, κι η τηλεοπτική σειρά ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ…κι εμένα έχει ιδιαίτερη θέση στη καρδιά μου ο “ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ”. Σε αυτή τη δουλειά, κάτι συμβαίνει και μένουν στη μνήμη, κάποιες συνεργασίες ανθρώπων σε κάτι που μπορεί την ίδια σεζόν να μην είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, μα απέκτησε διαχρονικότητα….Η επιτυχία, όσο αφορά το κόσμο, είναι αποτέλεσμα πολλών συντελεστών. Πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτό το κάτι που μένει στο κόσμο, είναι το πόσο έχεις αγαπήσει και δοθεί σε αυτό. Υπήρχε πίστη σε αυτό το “παραμύθι” που έφτιαξε ο Γιώργος Κορδέλλας στο ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ. Ο Γιώργος Κορδέλλας ήταν πολύ κοντά με το Παύλο Σιδηρόπουλο κι είχε καλή γνώση του χώρου. Ο δικός μου χαρακτήρας λεγόταν “Παύλος”, εις μνήμη το φίλου του. Όταν μπήκαμε στα γυρίσματα, αγαπήσαμε τα πράγματα διαφορετικά. Υπήρξε μια άλλη σχέση με αυτή τη δουλειά, από όλους τους συντελεστές, μια διαφορετική κατάθεση. Πιστεύω ότι, αυτό δημιουργεί με το κόσμο-ακόμα κι αν δεν το θυμάται ακριβώς-μια σχέση. Σα να τον έχεις γραπώσει το θεατή, από κάπου. Διότι, κάτι που επηρεάζει εμάς, έχει τη δύναμη να επηρεάσει και τους αποδέκτες”.

“Δεν έκανα τον κινηματογράφο που θα ήθελα. Είναι πολύ “ακριβό σπορ”. Έκανα κάποιες ταινίες-στην αρχή της καριέρας μου, είχα πει πως κάθε δύο χρόνια, θα κάνω από μία ταινία. Ευτυχώς, για κάποια χρόνια μπόρεσα να το κάνω. Ο κινηματογράφος έχει ανάγκη από καινούργια πρόσωπα, τα πρόσωπα να αλλάζουν. Ναι, το σινεμά μου λείπει. Αλλά και το ίδιο το σινεμά, έχει ανάγκη να ανανεώνεται και να μας γνωρίζει καινούργια πράγματα. Όπως είχε πει κι ο Μπακογιαννόπουλος “το σινεμά είναι σα τη Formula1, εκεί δοκιμάζονται τα πράγματα”. Όλα δοκιμάζονται προς κάτι καινούργιο”.

“Αγάπησα λίγο παραπάνω κάποιες θεατρικές παραστάσεις, όπως η “Ατέλειωτη Βροχή” που κάναμε στο θέατρο ΡΟΕΣ, που έκανα o ίδιος, εξ ολοκλήρου τη  παραγωγή. Ήταν ένα άλμα για μένα, πολύ σημαντικό. Είχα να δουλέψω δύο χρόνια στο θέατρο, για να γίνει αυτή η παράσταση. Έμεινε μέσα μου, γιατί λειτούργησε αυτή η παράσταση με το κόσμο και κάπως χαράχτηκε στη μνήμη κάποιων θεατών. Από εκεί και πέρα, η η εμπειρία που είχα στην Επίδαυρο, με την “Ηλέκτρα” του Ευριπίδη. Αντιλήφθηκα πολύ διαφορετικά αυτά τα κείμενα, δουλεύοντας και παίζοντας σε τέτοιους χώρους. Σίγουρα, ο “Αμερικάνικος Βούβαλος” είναι ξεχωριστός στη καρδιά μου, αλλά και πρόπερσι η παράσταση που κάναμε στο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, με την Ελένη Σκότη”.

“Έχω ένα γιο 19 χρονών και μια κόρη στα 16 της χρόνια. Βλέπω σε αυτές τις ηλικίες ότι η βία έχει μια απίστευτη έξαρση. Αυτό δεν πρέπει να το περνάμε στο ντούκου. Οι γονείς οφείλουμε να προσέχουμε το τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, και πόσο κοντά τους είμαστε. Όταν έγινα πατέρας, αισθάνθηκα πως δεν είχα κατασταλάξει σε τίποτα. ‘Ημουν- κι ίσως παραμένω- ένας έφηβος ερευνητής, παρά ένας κατασταλαγμένος επιστήμονας. Δεν αισθανόμουν ότι αυτό είναι “το σωστό” για να το πω, αυτό δεν είναι. Ειλικρινά, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο ως γονιό, προσπαθώντας να το ζήσω, κι όχι να το παρατηρήσω. Με δίδαξαν περισσότερα πράγματα τα παιδιά. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, μα εγώ δεν είχα έτοιμα πράγματα να τους προσφέρω. Τα παιδιά, μου ανανέωσαν την αγνότητα και τη σχέση με τους ανθρώπους γύρω μου. Ο καλλιτέχνης εμπεριέχει τον “εγωισμό”, με την έννοια ότι σου ζητείται να καταγράψεις κάτι, με το δικό σου προσωπικό ύφος. Μπαίνοντας, όμως, σε τέτοιες σχέσεις, μπαίνεις σε άλλο επίπεδο. Ανεβαίνεις και περνάς πίστες. Έμαθα να ακούω”.

“Δεν είναι εύκολο, να κάνεις θέατρο και “έξω να κάνει πόλεμο”. Δεν είναι εύκολη ιστορία για το καλλιτέχνη που λέει πως θέλει να “μετακινήσει” το κόσμο, μα ο κόσμος μάχεται. Αυτό συχνά σε κάνει να αισθάνεσαι “λίγος”. Δεν μπορείς να μεταμορφώσεις τους ανθρώπους, αλλά ακόμα και αν το κάνεις…αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα τους; Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πολιτισμό, πώς γίνεται να μπαίνουν σε ένα πόλεμο; Πώς μπορούν ιδέες ανθρώπων να οδηγούν σε ρήξεις αναμεταξύ μας; Η Τέχνη, όμως, δεν είναι διδακτική. Η Τέχνη είναι μια διέξοδος, ένα καταφύγιο που δεν έχει βόμβες. Στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Αγγλία, τα θέατρα λειτουργούσαν, ακόμα κι όταν το Λονδίνο βομβαρδιζόταν. Και το παράδοξο ήταν, πως πήγαινε πάρα πολύς κόσμος στο θέατρο. Γιατί τους δημιουργούσε, όχι μόνο ασφάλεια, αλλά και το “μαζί” που παρακολουθούσαν ένα θέαμα όπως του Σαίξπηρ, τους δημιουργούσε ανάταση. Δεν φοβόντουσαν”….

“Θεσσαλονίκη, χειμώνα, ήταν η πρώτη φορά που ήρθα. Δεν είχε τύχει να έρθω. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αγαπώ και την έζησα έντονα στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Πάντα ήθελα να έρθω και θεατρικά….Η Θεσσαλονίκη έχει ωραίους ανθρώπους- προσπερνώ το μεγαλείο της ίδιας της πόλης, τη θάλασσα και στέκομαι στην ενέργεια των ανθρώπων. Είναι “ανοιχτοί” οι Θεσσαλονικείς. Η καταγωγή μου είναι από τη Βέροια και γνωρίζω πως οι Μακεδόνες είναι ωραίοι τύποι. Και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μου….μαθαίνω ότι και στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας γίνονται ωραία πράγματα και χαίρομαι”…

• Ο Δημήτρης Αλεξανδρής πρωταγωνιστεί στο “Θεό της Σφαγής” της Γιασμίν Ρεζά, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, στο κινηματοθέατρο ΦΑΡΓΚΑΝΗ.