“Ο θάνατος είναι σαν το βιολί. Δεν αρκεί να έχεις ταλέντο. Θέλει και συστηματική εξάσκηση. Αλλά γιατί αργεί τόσο; Και γιατί χωρίς καθόλου στυλ”…”Frida κι άλλο”, μια παράσταση-σκέτη εμπειρία. Από αυτές που δεν ξεχνάς. Χρόνια τώρα….

“Το όνομά μου είναι Magdalena Carmen Frieda Kahlo y Calderón. Γεννήθηκα στο Coyoacan του Μεξικό, σ’ ένα δωμάτιο του Μπλε Σπιτιού -οδός Αλιέντε και Λόνδρες γωνία- η ώρα μία το πρωί, στις 6 Ιουλίου του 1907. Αργότερα θα πω γεννήθηκα το ’10, με την Επανάσταση. Αργότερα θα αλλάξω το όνομά μου σε Φρίντα. Και είμαι ζωγράφος. Και ζωγραφίζω κυρίως πορτραίτα. Μου. Πορτραίτα μου. Κι οι πίνακές μου μικροί αλλά καλοζωγραφισμένοι, όχι στα γρήγορα … υπομονετικά”.

Aπό τους Fly Theater, στη Θεσσαλονίκη. Και πάλι. Γιατί, αυτή τη παράσταση όλοι θέλουν να τη δούνε….και να τη ξαναδούνε….χρόνια τώρα.

“Υπάρχουν λέξεις που δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Δεν κάνει. Άλλωστε η αλήθεια τι είναι; Ατύχημα. Σκοντάφτεις πάνω της στο μισοσκότάδο.

Αφού η αλήθεια δεν είναι αμαρτία. Γιατί όταν την ακούτε θυμώνετε; Επιτίθεστε; Επιθέσεις και προσβολές δεν είναι παρά φαινόμενο μιας κοινωνίας σε παρακμή. Αυτό είναι όλο”.

“Ακόμη φοβάμαι, αλλά αυτό είναi φυσικό. Γιατί είμαι ελεύθερη. Σ’ αυτή τη ζωή είτε ατρόμητοι (fearless) είμαστε, είτε ελεύθεροι. Κι εγώ ήθελα να ήμουν ελεύθερη. Αλλά, στην νιότη μου – με όλη την αλαζονεία που με διακατείχε- στον κόσμο ήθελα να δείχνω και τα δύο. Και ατρόμητη και ελεύθερη. Αυτό δεν θεωρούμε το ιδανικό; Κι υπήρξαν μια δυο φορές που τα κατάφερα ως εκεί. 

Πόσο εύθραυστοι είμαστε. Πάντοτε. Και πόσο πολύτιμο είναι αυτό. Το υλικό απ’ το οποίο είναι φτιαγμένη η ψυχή δεν είναι μεγάλης αντοχής.

Ξέρετε, αυτό που αποκαλούμε «τρέλα» δεν υπάρχει.  Είμαστε. Απλά. Όπως ήμασταν. Και όπως θα είμαστε. Πάντοτε. Γιατί να βασιζόμαστε σε ηλίθια πεπρωμένα;”

Κατερίνα Δαμβόγλου και Robin. Πάμε για τα ωραία, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ….

“Ευλαβούμαι,  Ανάγκη, ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου. Το δως μου, το δεν έχω του. Αλλά όχι τον έρωτα. Όχι εσύ, Ανάγκη. Τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι η ζωή”. (Κική Δημουλά-όχι άλλο Frida)

Φώτα, μουσική, αυλαία, πάμε!