Βρίσκω την κάρτα – αφού έχω πιστέψει ότι την έχω χάσει, χτυπάει το τηλέφωνο. Προσπαθούμε να λύσουμε με τη βοηθό Σκηνογράφο-Τεχνολόγο μας το πρόβλημα με τα φτερά που έφτασαν από Κίνα και η φωτογραφία των οποίων όντως δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, ενώ παράλληλα ενεργοποιώ την κάρτα.

Επιστρέφω στο σουπερμάρκετ. Μια γυναίκα μου ζητάει να της πάρω φαγητό για το παιδί της. Το κοριτσάκι με την πλάτη στον τοίχο σκυμμένο. Την έχω ξαναδεί. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: ό,τι και να κάνω θα έχω ενοχές.

16:27 Βάζω «Βερνόν Σουμπουτέξ» και επιτέλους τρώω. Ευτυχώς που έχει ανέβει “ο βομβιστής” και δεν έχω πρόβα ενδιάμεσα.

Πρέπει να σκουπίσω για να φέρουν τα χαλιά. Κι άλλα λεφτά εκεί. Δεν θα στολίσω φέτος μάλλον. Δεν έχω χρόνο.

Κρατάω το «Όλοι κάποιον περιμένουμε» από το Βερνόν και το σταματάω. Πρέπει να φύγω νωρίτερα να κολλήσω καμιά αφίσα. 16:51

Ο σκύλος των δίπλα συνεχίζει να γαβγίζει ασταμάτητα. Αφού δεν μπορεί να μείνει μόνος του, γιατί δεν κάνουν κάτι; Κι αν δεν μπορούν να κάνουν κάτι, γιατί δεν τον δίνουν; Έχουν γεμίσει όλα τα διαμερίσματα σκυλιά και γατιά ενώ οι αρκούδες, οι λύκοι, οι φώκιες και τα δελφίνια οδηγούνται προς εξαφάνιση. Και δεν εννοώ, φυσικά, να τα πάρουμε σπίτι μας.

Κάνουν ανακαίνιση στο απέναντι νεοκλασικό, κι εγώ απ’ το μπαλκονάκι κάνω masterclass κατασκευής σκεπής.

Στο ΜΕΤΡΟ στριμωγμένοι άνθρωποι διαφορετικών ταυτοτήτων. Κι όμως, από το Μοναστηράκι ως το Δημοτικό Θέατρο, η σύσταση αλλάζει άρδην. Αν είσαι συχνός επιβάτης, μπορείς να καταλάβεις, σε ποια περίπου στάση βρίσκεσαι, μόνο κοιτώντας τους συνεπιβάτες σου.

Βγαίνοντας απ’ τον σταθμό, ένας τραγουδιστής του δρόμου ερμηνεύει “το καλοκαίρι του”, με playback μουσική τύπου καραόκε πάρτι. Στο τέλος, τράβηξε το τελευταίο φωνήεν και μ’ έκανε να επιταχύνω. Μέχρι να πάω Ρωσία, πίστευα ότι η πλειοψηφία των μουσικών του δρόμου είναι «κακοί» ή, έστω, ερασιτέχνες μουσικοί.

18:35 Μπήκα στη σχολή. Στη γραμματεία για διαδικαστικά. Στο μάθημα, επιστροφή στα βασικά. Τι επαναφορά αυτά τα μαθήματα και για μένα! Πώς θα επιτρέψω στον εαυτό μου να παίξει με «υποκριτικά τρικ», χωρίς «ν’ ακούει», χωρίς να είμαι προσηλωμένος στον συμπαίκτη, όταν το απαγορεύω στους μαθητές μου;

Μετά το διάλειμμα, στη σκηνή οι εν δυνάμει επαγγελματίες κάνουν λάθη. Μια σπουδάστρια στεναχωρήθηκε. Δεν επιτρέπει στην εαυτή της το «λάθος», δεν το αποδέχεται, κι έτσι αυτό γιγαντώνεται και τη συνθλίβει. Της εξηγώ πως τα λάθη είναι χρήσιμα, γιατί αν κάνεις μόνο «σωστά» κάνεις αυτά που ήδη γνωρίζεις. Πώς θα μάθεις αν δεν κάνεις λάθη, αν δεν τα ανα-γνωρίσεις;

23:07 Βγήκα στον δρόμο. Άλλη ατμόσφαιρα στο Δημοτικό Θέατρο. Νέοι κάνουν skate. Κόσμος πολύς και γιορτινός, βοηθάει και ο στολισμός που έχει ξεκινήσει. Στο μετρό κάποιος με μια σακούλα από φαστ φουντ. Πεινάω. Οι συνεπιβάτες μου σπουδαστές και σπουδάστριες που έχουν τελειώσει το μάθημα. Γυναίκες που έχουν τελειώσει τη δουλειά. Ζευγάρια που έχουν ετοιμαστεί για έξοδο . Γυναίκες που έχουν ετοιμαστεί για έξοδο. Νέοι και νέες που έχουν ετοιμαστεί για έξοδο.

Περνάω τα σύνορα των Εξαρχείων, πετυχαίνω και την αλλαγή φρουράς, λίγο παρακάτω νέοι τουρίστες προχωρούν. Τα μαγαζιά γεμάτα από νέους. Κάποιοι παίζουν πινγκ πονγκ, κάποιοι πίνουν μπύρες, άλλοι καπνίζουν, άλλοι τρώνε φαλάφελ, άλλοι μπακλαβά. Περνάω τα σύνορα της πλατείας.

00:06 Μπήκα στο σπίτι. Φαΐ γρήγορα στα μικροκύματα. Το σύστημά μου καταλαβαίνει ότι η μέρα φτάνει στο τέλος της κι αρχίζει να κατεβάζει διακόπτες. Προγραμματισμός πρωινής δημοσίευσης στο Facebook, Βερνόν και γκριν κόλα.

1:21 Έτοιμος να κοιμηθώ. Παίζω ένα τίτσου για καληνύχτα και το κλείνω. Το πρωί πάλι Πειραϊκό, με τους εφήβους, και μετά σε αναζήτηση νέων φτερών.