“Εγώ είχα μάθει ότι για να κλάψω επί σκηνής, πρέπει να φτάσω σε μία κατάσταση να το περάσω από μέσα μου, για να συμβεί οργανικά. Ο Νίκος Μαστοράκης, μου έμαθε όλο αυτό να το κάνω λίγο διαφορετικά. Τον θυμάμαι να λέω το μονόλογο στις πρόβες κι εκείνος να μου δίνει διακριτικά οδηγίες. Με έβαλε σε μια φάση δημιουργικότητας, μου ζητούσε τρόπους έκφρασης. Κάποια στιγμή μου λέει “κλάψε”. “Κλώτσησα” εγώ. Μέχρι τότε, το “κλάψε”, το είχα ως μια διαδικασία. Ο Νίκος μου έλεγε “κλάψε τώρα, να το δω, κάνε το εξωτερικά και θα το γεμίσεις μετά”. Σου το λέω αυτό, πολύ μπακαλίστικα. Εκείνη την ώρα, δεν το κατάλαβα. Στη πορεία, τα επόμενα χρόνια, όταν συνειδητοποίησα τι μου είχε πει, μου άνοιξε νέους δρόμους για το θέατρο γενικά και την υποκριτική. Μου δίδαξε τον άλλο τρόπο, τον “έξω προς τα μέσα”. Αρκεί, κάποιες φορές, να φτιάξεις το σχήμα και να δεις αν ισχύει. Να δεις, αν ισχύει η μετάβαση και μετά να φτάσεις στη μετάβαση. Οταν ο σκηνοθέτης δίνει “μουσικά” τις οδηγίες του, ο ηθοποιός πρέπει να μπορεί να εκτελέσει τη παρτιτούρα που του ζητειται και μετά θα βρει πως θα εκτελέσει τη παρτιτούρα, αυτή, με το καλύτερο τρόπο. Μου αρέσει στο Νίκο Μαστοράκη που κάνει σύγχρονες παραστάσεις, με μοντέρνο τρόπο, δίχως να πάσχουν από επιδεικτική σκηνοθεσία. Είναι ένας σκηνοθέτης που προάγει πάντα τον ηθοποιό. Ασχολείται με ισχυρή δραματουργία και κάνει παραστάσεις με σκηνές που τις θυμάσαι μετά. Φτιάχνει ένα σκηνοθετικό επίτευγμα, όχι υποκριτικό, αλλά φέρνει τον ηθοποιό να λάμψει, να “γκελάρει”, του αρέσει αυτό. Δεν του αρέσει να καπελώνει τον ηθοποιό. Αυτός είναι ένας δύσκολος συνδυασμός, που για μένα ο Νίκος τον κατέχει, σε άριστο βαθμό”.

“Ένας φίλος μου, από το θέατρο Τέχνης, ήταν παλιά σε ένα εργαστήριο που έκανε ο Νίκος Καραγέωργος, και πήγαμε παρέα-όντας εγώ φοιτητής- κι είδαμε ένα “πειραματικό” Πιραντέλλο που έκανε με την ομάδα του. Ήταν μια φρέσκια παράσταση, που μετά το τέλος της, συστηθήκαμε. Δεν είπαμε πολλά πράγματα, απλά του είπα “συγχαρητήρια” από τη ψυχή μου. Ήταν μια πηγαία στιγμή που -προφανώς αφήνει ένα ενεργειακό αποτύπωμα στον άλλον- όταν είσαι αληθινά πίσω από αυτό που λες. Λίγο καιρό μετά, αποφάσισε να ανεβάσει το “Με τη σιωπή” του Κασόνα, με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Ο Καραγέωργος έψαχνε έναν πιτσιρικά- με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “θεωρώ ότι σου ταιριάζει αυτός ο ρόλος”. Κάναμε ένα ραντεβού, δεν κάναμε ποτέ οντισιόν, ήταν πολύ εντυπωσιακό γιατί δεν με είχε δει να παίζω, και απλά κουβεντιάσαμε. Θυμάμαι πάντα τη φράση του, “πιστεύω ότι το μπορείς”. Και το κάναμε. Ο ίδιος, έλεγε, προς τιμήν του, μετέπειτα, ότι πήρε μεγάλο ρίσκο και θα μπορούσε να την είχε πατήσει”.

“Στο “Με τη σιωπή” παίζοντας έναν από τους βασικούς ρόλους είχα μια άγνοια κινδύνου. Δεν είχα φόβο. Θυμάμαι τη Μίρκα, στη πρεμιέρα, να μου λέει: “τί διάολος είσαι; Δεν φοβάσαι; Τόσα χρόνια είμαι στη δουλειά κι αγχώνομαι”. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και είμαι ηθοποιός της παράστασης-του κόσμου. Δεν είμαι ηθοποιός της πρόβας-το έχω καταλάβει αυτό, μέσα στα χρόνια. Συνήθως, στη παράσταση ανεβαίνω ένα level από αυτό που έχω δώσει στη πρόβα. Και δεν το κάνω επίτηδες, τύπου “δεν θα σας το δείξω στη πρόβα”. Απλά, μου συμβαίνει, κάτι ενεργοποιείται μέσα μου, με το κόσμο. Ξέρεις, πριν γίνει μεγάλη επιτυχία, η παράσταση “Με τη σιωπή”  δεν είχαμε πολύ κόσμο. Αλλά, εμένα δεν με ένοιαζε και πάρα πολύ. Τώρα που το αναλογίζομαι, όταν γέμισε το θέατρο μετά από πολλές εβδομάδες ήταν για μένα μια πλούσια εμπειρία. Το να ξεκινάς να παίζεις από δύο σειρές κόσμο, σε μια κατάμεστη- καθημερινά-αίθουσα. Ήταν εμπειρία να παίζεις σε ένα 600άρι θέατρο, για 60 θεατές και να φτάσεις κάποια στιγμή να παίζεις σε ένα τιγκαρισμένο -από κόσμο- θέατρο. Πάντως, δεν είχα λιγότερο κέφι να παίξω, επειδή δεν είχε πολύ κόσμο.Προφανώς και δεν ήμουν ποσοστούχος ηθοποιός- από οικονομικής πλευράς-ένας νιοβγαλτος ηθοποιός ήμουν, μα ένιωθα πωρωμένος που έπαιζα κάτι που μου άρεσε. Ήμουν ευτυχισμένος”.

“Στο “Ξύπνημα της άνοιξης” δεθήκαμε με όλο το θίασο και εκτός σκηνής, από τις πρόβες. Εκεί ξεκίνησε η φιλία μου με το Κωνσταντίνο Παπαχρόνη. Στη διάρκεια των παραστάσεων, ο Κωνσταντίνος έφυγε από τη ζωή, και σε μία εβδομάδα έγινε η αντικατάσταση του. Είναι ότι πιο σκληρό έχω ζήσει, σε αυτά τα χρόνια που δουλεύω. Είχε μεγάλο κόστος επάνω μου. Δεν έφυγε έτσι. Δεν έγινε και πέρασε. Μου κόστισε και μετά, ψυχολογικά, το κουβάλησα και προσπάθησα να το λύσω μέσα μου. Έδεσε και έλυσε κάποιους δεσμούς, αυτή η παράσταση, όταν φτάνεις σε τόσο οριακά επίπεδα. Πρόσφατα, είχα αυτή τη κουβέντα για την αντικατάσταση…”θα γινόταν, σήμερα αυτό;”….Μπορεί και να μη γινόταν. Παίζει να μη το κάναμε. Παίζει να λέγαμε “όχι, δεν θα βάλουμε τους ανθρώπους σε αυτή τη διαδικασία”.
Στα πλαίσια της κουβέντας που γίνεται -πλέον- στη κοινωνία μας, να μη πληγώνουμε τους ανθρώπους”….

“”Βίαιη”-με έναν τρόπο,σαφώς όχι τόσο βάναυσο- ήταν και αυτή η φετινή αντικατάσταση στους “Παίχτες”. Φέτος, είχα αποφασίσει να μη κάνω θέατρο. Η γυναίκα μου, η Φαίδρα, είναι βοηθός σκηνοθέτη σε ένα project της Apple TV, κι έπρεπε “να στηρίξω” το σπίτι με το παιδί. Ούτως ή άλλως, πέρυσι, είχα μια απαιτητική χρονιά, με δύο παραστάσεις, ταινία, σήριαλ κι έκατσα σπίτι. Στα μισά της σεζόν, ο σκηνοθέτης Γιώργος Κουτλής μου τηλεφωνεί, είχαμε γνωριστεί στο “Ρήσο” σε σκηνοθεσία Ευαγγελάτου, κι είπα το πιο αυθόρμητο μου “ναι” για τους “Παίχτες”. Δεν το κρύβω: μου είχε λείψει  το να παίζω. Ερχόταν η άνοιξη κι είχα αρχίσει να φρικάρω που τόσο καιρό δεν έπαιζα. Στη σκηνή, το πρώτο βράδυ δεν έχω ξαναβγει ποτέ στη ζωή μου, με τόσο άγχος και αδρεναλίνη. Είμαι 19 χρόνια στο θέατρο, από Επίδαυρο μέχρι ότι θες, για πρώτη φορά είχα τόσο άγχος. Βγήκα με τέσσερις πρόβες, στη σκηνή,γιατί στο θέατρο “έτρεχε” κι άλλη παραγωγή! Είχα, όμως, πολύ ωραία στήριξη από όλο το θίασο”.

“Γιατί έχουν τόση επιτυχία οι “Παίχτες”; Είναι η παρέα. Τα παιδιά έχουν ένα κερδισμένο έδαφος, με κοινό χιούμορ και κοινούς κώδικες. Βρεθήκαν με ένα κείμενο στα χέρια που μπορεί να μην είναι και το καλύτερο του Γκόγκολ, αλλά μπόρεσαν να το “γεμίσουν” με σύγχρονα πράγματα και δικούς τους αυτοσχεδιασμούς. Ταυτόχρονα, είχαν έναν φίλο τους, τον Κουτλή, που ξέρει να στήνει λειτουργικά κάτι, με τόσο φαινομενικά ελεύθερη συνθήκη. Ο Κουτλής στηρίζει τη δραματουργία, ισχυρά, έτσι ώστε να κρατιέται ο άξονας του έργου. Η μουσική είναι σημαντικός παράγοντας επιτυχίας της παράστασης. Ακόμη και η συγκυρία του covid, έπαιξε το ρόλο της. Μετά το κλείσιμο των ανθρώπων στα σπίτια του, πήγαν σε μια παράσταση κι είδαν ανοιχτωσιά, κέφι, τρέλα, νεότητα, χιούμορ. Και βέβαια, ότι τα παλικάρια αυτά είναι “παίχτες”- κοινώς “παιχτούρες”! Είναι “παιχταράδες”, δεν αφήνουν τη μπάλα να πέσει κάτω. Αυτό δεν είναι δεδομένο, δεν μας συμβαίνει όλη την ώρα. Πάντα θα έχουμε ένα θέμα….ένας ηθοποιός δεν μας αρέσει, δεν μας ταιριάζει…”αχ, μωρέ, σε αυτό το ρόλο θα μπορούσε να είναι καλύτερος”…Εδώ είναι όλοι παίχτες κι αυτή η επιτυχία δεν είναι τυχαία”.

“Μια άλλη αγαπημένη μου παράσταση, ήταν στο Θησείο με τη Ναταλία Τσαλίκη και το Γιάννο Περλέγκα. Αγαπημένες παραστάσεις που γυρνάω πίσω και χαμογελάω λίγο παραπάνω, ήταν οι “Απόπειρες” που κάναμε όλοι απόφοιτοι από τη Σχολή, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, που ήταν και δασκάλα μου και θέλω κάποια στιγμή να συνεργαστούμε ξανά. Θυμάμαι με αγάπη τους “Εμιγκρέδες” μια παράσταση που κάναμε με το Θάνο Τοκάκη και είχαμε απίστευτη χημεία. Ο “Φάρος” ήταν μια παρέα μαντραχαλάδων που χαιρόμαστε σα μωρά παιδιά, που παίζαμε αυτή τη παράσταση. “Ο Κοτσάμπασης του Καστρόπυργου” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, που έπαιξα μοναχά για ένα βράδυ και μεταδόθηκε διαδικτυακά, την έχω στη καρδιά μου. Και γλέντησα στους “Παίχτες”. Τον καταχάρηκα αυτό το ρόλο”!

“Από το “Γάλα” του Σιούγα μέχρι το “Εκεί που ζούμε” του Γκορίτσα, φοβάμαι ότι ο κόσμος απομακρύνεται από τον ελληνικό κινηματογράφο. Δεν πάει στο σινεμά, χαζεύει στο κινητό του, στις πλατφόρμες. Σταματάει και ξαναπιάνει τη ταινία, μια άλλη στιγμή. Τουλάχιστον, υπάρχει ένα εναλλακτικό ρεύμα που του αρέσει η αισθητική του φιλμ. Κι ας είναι με vintage διάθεση. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι μόδα, αν θα κρατήσει. Σε συζητήσεις με συναδέλφους μου, που αγαπάμε πολύ το σινεμά κι είναι το όνειρό μας, υπάρχει πλέον μια ματαίωση…”κάνουμε ταινίες και ποιός τις βλέπει;””…

“Θέλω να ξανασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Με απασχολεί, διαβάζω πράγματα. Ο γιος μου, είναι σε μια ηλικία που με χρειάζεται στο σπίτι, σε συνδυασμό με απαιτητικούς ρόλους, δεν με έχουν βοηθήσει χρονικά ακόμα, να πιαστώ με τη σκηνοθεσία. Θέλω και την κατάλληλη έμπνευση-δεν είμαι πολύ του προγράμματος σε αυτά- και όταν κάνεις σκηνοθεσία, οφείλεις να υπάρχει οργάνωση. Αλλά, κάποια στιγμή, θα το κάνω”!

“Πώς γίνεται να παίζω τη μπάλα χαμηλά, όλα αυτά τα χρόνια; Μάλλον, είναι θέμα χαρακτήρα. Ήμουν και παραμένω πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Είχα αυτοπεποίθηση τα πρώτα χρόνια, λόγω της άγνοιας κινδύνου, και δεν είχα συνείδηση ότι όλοι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Υπάρχουν “περιοχές” που είναι πιο εύκολες, άλλες πιο δύσκολες κι άλλες αδύνατες. Αυτό, συν τα χρόνια, το κατάλαβα. Όταν ξεκινούσα στο θέατρο ΒΕΑΚΗ, πίστευα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Άργησα να καταλάβω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποια ταλέντα και κάποιες αδυναμίες. Και ποτέ δεν ένιωσα ότι “μου χρωστάνε γι αυτό που κάνω” ή “είμαι πάνω από τους άλλους”. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω δε, ότι μου αρέσει η δουλειά που κάνω κι είμαι τυχερός να κάνω αυτό που μου αρέσει. Τότε, δεν καταλάβαινα, αυτό που σήμερα θεωρούμε σπάνιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν κάνουν αυτό που τους αρέσει. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι είμαι η εξαίρεση μέσα σε όλο αυτό”.

“Είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου, πάντα βλέπω τις αδυναμίες μου σε αυτό που κάνω. Υπάρχουν στιγμές πάνω στη σκηνή που νιώθω μια μικρή ολοκλήρωση, γιατί μπορεί να νιώσω ότι είμαι στο καλύτερο επίπεδο που μπορώ να είμαι στη παρούσα στιγμή. Αλλά δεν το κουβαλάω, αυτό μετά, τύπου “έσκισα απόψε”. Έπειτα, έρχονται και τα “χαστούκια” της ζωής. Εσύ μου λες ότι “δεν ξέφυγα”, αλλά είχα προβλήματα με κατάθλιψη, για πολλά χρόνια. Ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό κι έπαρση μπορεί να είναι ενοχλητική προς τους άλλους, αλλά κι αυτό ένα πρόβλημα είναι, όπως η κατάθλιψη. Απλά, η κατάθλιψη δεν φαίνεται, γιατί είναι προς τα μέσα. Έχει ένα πιθανό αυτομαστίγωμα. Αλλά, μια διαταραχή προσωπικότητας είναι και ο ναρκισσισμός. Όπως, και το να είσαι καταθλιπτικός”.

“Μέσα στα 19 χρόνια στο θέατρο, θαρρώ, πως πλέον έμαθα να πηγαίνω παρακάτω. Να μη κολλάω. Όταν κάτι δεν μου πήγαινε καλά πάνω στη σκηνή, είτε από συνάδελφο, είτε από μένα, μπορεί το μυαλό μου συνεχώς να παρέμενε δύο δευτερόλεπτα πίσω, που είναι και βασανιστικό και κακό για την ίδια τη δουλειά. Να, σε αυτό έχω “μαλακώσει” και συνέβη πρόσφατα. Δεν αυτομαστιγώνομαι, πάω παρακάτω κι αυτό με έχει βοηθήσει.

Ο γιος μου, ο Ορφέας, του χρόνου θα πάει στο Δημοτικό. Σε εκείνον βλέπω την ανάγκη, να μας λέει ιστορίες, να τον ακούμε και να μας κάνει να γελάμε. Μου μοιάζει στο χιούμορ. Το είχα κι εγώ, ως παιδί. Με τον Ορφέα, μεγαλώνοντας μαζί του, κατάλαβα ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. Θυμάμαι, στη καραντίνα, σε μια δύσκολη στιγμή, τον μάλωσα που χοροπήδαγε μέσα στο μπάνιο-κάτι ψιλοεπικίνδυνο. Η απάντηση του, στο μάλωμα, ήταν να βουρκώσει και όταν του είπα “έλα μη κλαις, θέλω να προσέχεις”, μου απάντησε “ναι, μπαμπά, αλλά εγώ θέλω να είμαστε χαρούμενοι”. Κι αυτό με διαπέρασε. Κατάλαβα ότι πίσω από το μάλωμα και την ανησυχία μου, υπερίσχυε ότι εγώ απλά δεν ήμουν χαρούμενος, εκείνη τη περίοδο. Κι έκανα τεράστιες προσωπικές αλλαγές στη ζωή μου. Με αυτή την αφορμή….τα τελευταία δύο χρόνια αντιμετωπίζω με περισσότερη “υγεία” το κόσμο και τη ζωή. Κι έτσι τα πράγματα παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί και δεν είναι τόσο φουσκωμένα, όπως -πάντοτε- τα έβλεπα”.

“Είναι όμορφη η Θεσσαλονίκη. Κινήθηκα πολύ στο κέντρο της, κάθε μέρα πηγαίνοντας στο θέατρο, το κάνω από τη Παραλία με τα πόδια. Με αυτή τη βόλτα “γεμίζω”. Όπως και κάθε εβδομάδα, παίρνω κι από ένα κιλό με το φαγητό που κάνω στη Θεσσαλονίκη! Να τελειώσουμε τις παραστάσεις, να μαζευτώ στα κιλά! (γέλια)

Είχα να ταξιδέψω από το Covid, και το Πάσχα που μας πέρασε πήγα με τη Φαίδρα στην Ιορδανία. Είχα τεράστια χαρά! Τρελαίνομαι για ταξίδια! Είχα κλείσει ένα ταξίδι εκτός Ευρώπης, για το πρώτο Πάσχα του covid. Είχα κλείσει τα εισιτήρια το Μάρτη, για Απρίλη. Και έγινε το lockdown, οπότε το χρωστούσαμε στον εαυτό μας, αυτό το ταξίδι. Τώρα που τελειώνουν οι παραστάσεις, θα πάρω το γιο μου και θα πάμε στην Αγγλία, όπου έχω ζήσει κιόλας! Έχουμε οικογενειακούς φίλους, εκεί, με ένα συνομήλικο κοριτσάκι με τον Ορφέα, η Φαίδρα θα δουλεύει.Το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει; Δυσκολάκι! Χμ…κι ας μην ήταν τόσο τρομερό, φαινομενικά έχω κάνει πολύ καλύτερα ταξίδια, αλλά εγώ πέρασα υπέροχα, κι αυτό ήταν το ταξίδι στο Μαρόκο. Το κλείσαμε από την Αγγλία, τελευταία ημέρα και φύγαμε την επόμενη! Ήταν το πιο αυθόρμητο ταξίδι που έχω κάνει. Έφυγα από ένα Λονδίνο που η άνοιξη δεν έλεγε με τίποτα να έρθει και προσγειώθηκα σε ένα μέρος γεμάτο ανθισμένους πορτοκαλανθούς. Μου θύμισε τη Σπάρτη, που μένει ο πατέρας μου. Είδα τη Σαχάρα, μου αρέσει η έρημος….έχω πάει στην Ινδία, σε έρημο στην Ιορδανία…την κυνηγάω την έρημο. Μάλλον, ο αυθορμητισμός που είχε το ταξίδι να ήταν και το βασικό συστατικό επιτυχίας του. Έχεις πάει σε έρημο”;