Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας και της σταθερότητας. Συνεπώς, όλες μου οι επιλογές είναι λίγο πολύ προβλεπόμενες για όσους με ξέρουν, στα πάντα και σε όσα απαρτίζουν την καθημερινότητα μου. Βέβαια, στη σκηνή γίνεται το ανεξέλεγκτο πάρτυ συναισθημάτων, υπάρχει ο αυθορμητισμός, το απρόβλεπτο, το “η κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό.” Έτσι κάπως, εξισορροπεί η στάνταρ λίστα των πραγμάτων/δραστηριοτήτων που αγαπώ και υιοθετώ στην πραγματική ζωή με αυτό που δεν ελέγχεται, με το κάτι μοναδικό και συνεχώς εξελισσόμενο: την τέχνη του θεάτρου!
Πριν βγω από το σπίτι, λοιπόν, για να πάω στο θέατρο παίρνω μαζί μου κάθε φορά τα ίδια πράγματα, χρόνια τώρα: ένα νεσεσέρ με τα απαραίτητα για την προετοιμασία του έργου και το εξωτερικό χτίσιμο του ρολου, το έργο που παίζω (φέτος το βιβλίο “η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις” και το “170 τμ”) για να ξαναδιαβάζω τα λόγια της παράστασης και να μπαίνω στο κλίμα του έργου και ένα χειροποίητο χάρτινο λουλούδι που ήταν γούρι της θείας μου ηθοποιού Κίττυς Αρσένη και το κουβαλάω πάντα στο πορτοφόλι μου.
Είμαι άκρως συναισθηματική και ρομαντική και δένομαι με διάφορα αντικείμενα και αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, ίσως πρέπει να το αποβάλλω. Σημασία έχουν οι αναμνήσεις και οι στιγμές, όχι τα υλικά αγαθά…σωστά;! Αλλά εύκολα το λέμε, δύσκολα το κάνουμε! Έχω κρατήσει ακόμα, τα αυτοκόλλητα σκουλαρίκια της πρώτης δημοτικού που φορούσα την πρώτη μέρα στο σχολείο