at a glance
Top

H Αμαλία Αρσένη αυτοσκανάρεται

κείμενο | αμαλία αρσένη  */* φωτογραφίες | θεόφιλος τσιμάς  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Έχεις τρεις επιλογές

Η Αμαλία αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο της για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για την παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια της, τελευταία! Three, two, one, action!

Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας και της σταθερότητας. Συνεπώς, όλες μου οι επιλογές είναι λίγο πολύ προβλεπόμενες για όσους με ξέρουν, στα πάντα και σε όσα απαρτίζουν την καθημερινότητα μου. Βέβαια, στη σκηνή γίνεται το ανεξέλεγκτο πάρτυ συναισθημάτων, υπάρχει ο αυθορμητισμός, το απρόβλεπτο, το “η κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό.” Έτσι κάπως, εξισορροπεί η στάνταρ λίστα των πραγμάτων/δραστηριοτήτων που αγαπώ και υιοθετώ στην πραγματική ζωή με αυτό που δεν ελέγχεται, με το κάτι μοναδικό και συνεχώς εξελισσόμενο: την τέχνη του θεάτρου! 

Πριν βγω από το σπίτι, λοιπόν,  για να πάω στο θέατρο παίρνω μαζί μου κάθε φορά τα ίδια πράγματα, χρόνια τώρα: ένα νεσεσέρ με τα απαραίτητα για την προετοιμασία του έργου και το εξωτερικό χτίσιμο του ρολου, το έργο που παίζω (φέτος το βιβλίο “η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις” και το “170 τμ”) για να ξαναδιαβάζω τα λόγια της παράστασης και να μπαίνω στο κλίμα του έργου και ένα χειροποίητο χάρτινο λουλούδι που ήταν γούρι της θείας μου ηθοποιού Κίττυς Αρσένη και το κουβαλάω πάντα στο πορτοφόλι μου.

Είμαι άκρως συναισθηματική και ρομαντική και δένομαι με διάφορα αντικείμενα και αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, ίσως πρέπει να το αποβάλλω.  Σημασία έχουν οι αναμνήσεις και οι στιγμές, όχι τα υλικά αγαθά…σωστά;! Αλλά εύκολα το λέμε, δύσκολα το κάνουμε! Έχω κρατήσει ακόμα, τα αυτοκόλλητα σκουλαρίκια της πρώτης δημοτικού που φορούσα την πρώτη μέρα στο σχολείο

Ξημερώματα στην Αλεξάνδρας (πηγαίνω στο σχολείο που διδάσκω θέατρο, το πρωινό ξύπνημα δεν το αγαπώ, αλλά η ανατολή του ήλιου μου δίνει κουράγιο!)

Στο δρόμο θα ακούσω το “Nentori Lirise” της Alida Hisku όπως και άλλα αλβανικά τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση μας και τα ακούω καθημερινά για να μην φεύγω ποτέ από το κλίμα του έργου. Για να χαλαρώσω θα ακούσω το “Εν αρχή ην” της Σοφίας Λαμπρόπουλου που είναι η δασκάλα μου στο κανονάκι. Ο ήχος της παραδοσιακής μας μουσικής, με κάνει πάντα να βλέπω την ομορφιά γύρω μου. Για να ανέβει η διάθεση μου ακούω το “Πάρε με μαζί σου” από Ξύλινα Σπαθιά καθώς είναι το αγαπημένο τραγούδι της εφηβείας μου!  Δεν βάζω ταμπέλα στις μουσικές μου επιλογές ποτέ. Ακούω τα πάντα και ανάλογα με τη διάθεση μου μπορώ να βρω στη μουσική ένα ιδανικό φίλο. 

Ηλιοβασίλεμα στην Κεφαλονιά
(Χωρίς λόγια. Πατρίδα.)

 

Έχω αποφασίσει φέτος να μετακομίσω σε ένα καινούργιο σπίτι (συμβαίνει δηλαδή ήδη) ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Επίσης, θέλω να  βρω περισσότερο χρόνο για εξόδους με φίλους και τον άντρα μου, καθώς μου έλειψε πολύ η ανθρώπινη και κοινωνική επαφή στην καραντίνα και τέλος, θέλω όσο τίποτα, να ολοκληρώσω την διδακτορική μου διατριβή πάνω στην Νεοελληνική Λογοτεχνία. Θα γίνει! 

Η Νάλα που πάντα ψαχνει να βρει τον ηλιο.
(Ας κάναμε και εμείς όπως τα ζωάκια, να ψάχναμε μόνο το φως!)

 

  • Η Αμαλία Αρσένη πρωταγωνιστεί στο “Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις” σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι που παίζεται στο θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ στο Μεταξουργείο, και στο “170 τμ” στο ΙΛΙΣΙΑ Βολανάκης.