Rejected. Κάτι μου αρέσει πολύ σε αυτό το όνομα. 

Ο Όντι Οκουόσα έχει γράψει ότι “αν είσαι στα απορρίμματα, είναι γιατί σε απέρριψαν πολλοί”.  Καταγράφω τη διαδρομή που κάνει η φράση αυτή, από το αυτί μου στο στομάχι μου και πάλι πάνω, προσπαθώντας να βρει διέξοδο από το κλειστό μου στόμα, για να ξεφύγει τελικά από το μάτι μου. Μια δροσοσταλίδα χαϊδεύει το μάγουλό μου για να χαμογελάσω. “Ένα χαμόγελο μπορεί, πραγματικά, να φωτίσει τη μέρα σου”.

Η Βίκυ μου είπε ότι της θύμισα εκείνο το δέντρο, που ήταν πάντα εκεί, κι εγώ θυμήθηκα γιατί το κάνω, σαν να βρήκα τις ρίζες μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκα σε αυτή την ομάδα.

Από τότε που γεννήθηκα έχω αλλάξει 3 ομάδες. Γεννήθηκα Ολυμπιακός, μετά έγινα ΑΕΚ και τώρα είμαι Παναθηναϊκός, αλλά δεν ξέρω ούτε ένα παίχτη.

Όταν έκανα το πρώτο μου εμβόλιο, ο παιδίατρος με ρώτησε τι ομάδα ήμουν και μετά, ενώ μου έκανε το εμβόλιο, με ρώτησε ποιος είναι ο αγαπημένος μου παίχτης.

-ο Τζιοβάνι.

Η Αλίκη, η Βίκυ, ο Χρήστος, η Μελίσσα, η Κωνσταντίνα, ο Δημήτρης, η Ελεάνα. 

Περιφερόμαστε μαζί από δωμάτιο σε δωμάτιο,

 περιφέρουμε ο ένας τον άλλο,  

ο ένας για τον άλλο,

 για να φτάσουμε από το “τι έχεις;” 

και το “τι δεν πάει καλά;” 

στο “τι σου συνέβη;” 

και να το γιορτάσουμε.

 Ίσως δεν είμαστε και τόσο μακριά από τους Αβορίγινες, τελικά.

 Ίσως το αύριο να ανήκει και σε εμάς.

Τον τελευταίο καιρό έβλεπα υλικό από ανακρίσεις. 

Οι ηθοποιοί καμιά φορά πιστεύουμε, όταν είμαστε πάνω στη σκηνή ή μπροστά από την κάμερα, ότι είναι θέμα ζωής και θανάτου. 

Σκέψου να κρίνεται, πραγματικά, η ζωή σου και η ελευθερία σου από έναν αυτοσχεδιασμό. Τρομακτική συνθήκη. 

Η εγκληματολογική ψυχολογία μου κίνησε το ενδιαφέρον. Κάποιοι ανακριτές και ανακρινόμενοι δίνουν αξιοζήλευτες ερμηνείες.

Κανένα βότσαλο δεν επιπλέει στο νερό,

όλα ταράζουν για λίγο την επιφάνεια και μετά χάνονται στο βυθό.

Να κοιτάω τη θάλασσα.

Να ξεχάσω για να θυμηθώ. 

Να θυμηθώ να ξεχάσω. 

Να αναπνέεις.

Να περνάς καλά. 

Όλα είναι περαστικά. 

Περαστικοί είμαστε. 

Το δάσος θα είναι πάντα εκεί.

 “Τίποτα ποτέ δεν τελειώνει. 

Τίποτα ποτέ δεν τελειώνει,

 αλλά και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.”

• Ο Γιωργής Παρταλίδης συμμετέχει στις τελευταίες παραστάσεις, έως και 26 Σεπτεμβρίου, στο “Κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης” του Ηλία Μαγκλίνη, σε δραματουργία Βίκυς Αδάμου και συνσκηνοθεσία Χρήστου Καπενή- Βίκυς Αδάμου. Η performance παρουσιάζεται στο Βοτανικό, Κορυτσάς 39, στα πρώην Πλεκτήρια- Υφαντήρια Αθηνών.   Ο Γιωργής πρωταγωνιστεί και στη καθημερινή σειρά του Mega Channel “Το αύριο μας ανήκει”.