at a glance
Top

Κομιξάδες της Θεσσαλονίκης: Σοφία Σπυρλιάδου & Δημήτρης Καμένος

Κομιξάδες της Θεσσαλονίκης

συνέντευξη | ευαγγελία μαμαλιόγκα */* φωτογραφίες | γιώργος παιτής */* επιμέλεια Ι γιώργος παπανικολάου

Το Comic ‘n’ Play, η μακροβιότερη έκθεση κόμικς και επιτραπέζιων παιχνιδιών στην Ελλάδα, επιστρέφει για 22η χρονιά! Με τίτλο «Άμπρα κατάμπρα», η φετινή έκθεση φιλοξενείται στην Αποθήκη Γ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, από τις 29 Νοεμβρίου μέχρι τη 1 Δεκεμβρίου, με δωρεάν είσοδο για το κοινό.

Με αυτή την όμορφη αφορμή, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε μερικούς από τους δημιουργούς κόμικς που μένουν στην πόλη μας. Δε γινόταν να μην ξεκινήσουμε από τη Σοφία Σπυρλιάδου, την τιμώμενη καλλιτέχνιδα του φετινού Comic ‘n’ Play, μαζί με τον σύζυγο της, ερωτικό μετανάστη από την Αθήνα και φυσικά δημιουργό κόμικς, Δημήτρη Καμένο. Τους συναντήσαμε στο Utopia Taproom, στην πλατεία Μαβίλης, μαζί με τα κόμικς τους, το πρόβατό τους και την καλή τους διάθεση.

Πότε φτιάξατε το πρώτο επαγγελματικό σας κόμικ;

Σοφία: Έκανα κόμικς από παιδάκι, έστω μικρές ιστορίες, θυμάμαι και κάτι ασκήσεις στο σχολείο που τις είχα κάνει σε μορφή κόμικς, αλλά η  πιο σοβαρή προσπάθεια μου ήταν για τον διαγωνισμό του «9», το 2002-2003 περίπου. Το «9» ήταν ένα ένθετο της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση γιατί έβαζε τα κόμικς μέσα στα σπίτια. Έκανε κάθε χρόνο έναν διαγωνισμό νέων δημιουργών, οπότε ήταν μια αφορμή να κάνω μια ιστορία και να τη στείλω. Μετά γνώρισα τα παιδιά εδώ στη Θεσσαλονίκη, στη φοιτητική εβδομάδα του ΑΠΘ.

Δημήτρης: Η δική μου ιστορία είναι πολύ διαφορετική. Εκτός από το ότι έκανα κόμικς από τα έξι μου, πέρασα σε μια φάση που έκανα έπη, εκατοντασέλιδα με γεμάτες σελίδες, μιλούσαν και τα πόμολα, αλλά αυτά πήγαιναν χέρι με χέρι σε φωτοτυπίες. Οι υποθέσεις ήταν εμπνευσμένες από την παρέα μου, κάτι εικοσάρηδες που ψάχνονταν. Ήταν πολύ ωραίο, γιατί έβλεπαν τον εαυτό τους μέσα σε αυτά, αλλά δεν πήγε ποτέ παραπέρα. Άρχισα, λοιπόν, να κάνω πιο μεγάλα πράγματα, όσο ήμουν φοιτητής, έκανα και κάποια πιο gothic, πιο dark, dungeons ‘n’ dragons στυλ.

Σ: Μιλάμε για σελίδες επί σελίδων, εμείς κάναμε δυο-τρεις σελίδες και χαιρόμασταν, ο Δημήτρης έκανε 100, 150, έπη και μάλιστα πυκνά, 30 καρέ η σελίδα, μιλούσαν τα έπιπλα, τα σκυλιά είχαν τη δική τους παράλληλη ιστορία.

Πώς προχώρησε η πορεία σας;

Δ: Μετά την αποφοίτησή μου εργάστηκα για λίγο ως freelancer σκιτσογράφος, μετά βρέθηκα σε μια εφημερίδα, με την οικονομική κρίση βρέθηκα εκτός εφημερίδας και κάπου εκεί αποφάσισα να κάνω το ψώνιο μου και επέστρεψα στα κόμικς. Έκανα το πρώτο τεύχος world war sapiens , το έδειξα στη Jemma Press και ο Λευτέρης Σταυριανός, ο εκδότης, μού είπε ότι τον ενδιέφερε να το εκδώσει. Αυτό έγινε πριν 10 χρόνια. Και εκεί είμαι ακόμη. Είναι με μάγους, είναι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος με νεάτρενταλς και άλλα είδη, με στυλ σαν να το έχει γράψει ο Μπουκόφσκι και να το σκηνοθετεί ο Ταραντίνο. Προέκυψε και ένα στριπ στην “Εφημερίδα των συντακτών”, ένα στριπ της σχολής «μιλάνε και τα πόμολα», ήταν η ιστορία του Μεφίστο και του Φάουστ σε συνέχειες, κράτησε 7 χρόνια και βγήκε σε έναν ωραιότατο τόμο από τις εκδόσεις Χαραμάδα πριν από δύο χρόνια. Έκανα αυτά τα δύο κόμικς παράλληλα.  Τώρα κάνω ένα άλλο στριπ στην “Εφημερίδα των συντακτών” πάλι, με τίτλο «Ένα αρκούδι μετράει τα άστρα».

Σ: Εγώ είμαι πιο ερασιτέχνης στον χώρο. Με ενδιέφεραν πάντα οι αυτοεκδόσεις, μου άρεσε πάντα αυτό το κομμάτι. Όταν ξεκινήσαμε εδώ στη Θεσσαλονίκη, ίντερνετ δεν πολυέπαιζε, οπότε ο μόνος τρόπος να μοιραστείς τις ιστορίες σου ήταν οι εκθέσεις της φοιτητικής εβδομάδας, όπου μαζευόμασταν νέοι δημιουργοί και εκδίδαμε με απλές φωτοτυπίες μικρά περιοδικά τα οποία τα δίναμε χέρι με χέρι ή με πολύ χαμηλό αντίτιμο, ίσα ίσα να καλυφθούν τα έξοδα της εκτύπωσης. Είχα ήδη γνωρίσει τη Χριστίνα και τη Σταυρούλα Ανθηροπούλου, αδελφές από το Βέλγιο, οι οποίες ήθελαν να κάνουν ένα τέτοιο περιοδικό και με πήραν στην ομάδα τους. Έτσι προέκυψε το FROGS & DOGS comic tales το 2005, το οποίο το συνεχίσαμε για αρκετά χρόνια. Βέβαια, βγάζαμε ένα τεύχος τον χρόνο ή και ανά δύο χρόνια, δεν ήταν ακριβώς η πρώτη μας μέριμνα αλλά όλα τα τεύχη είναι πολύ ξεχωριστά, με επιλεγμένες ιστορίες, φροντισμένες, δουλεμένες με πολλή αγάπη. Ήταν η αφορμή να δουλέψουμε κάτι ως παρέα και να κάνουμε ιστορίες. Μετά με έφαγε λίγο η επαγγελματική κατάσταση, γιατί τα κόμικς δεν ήταν χώρος που έδινε ή με ενδιέφερε τόσο πολύ να επενδύσω για να βγάλω χρήματα, θέλει πολύ μεγάλη αφιέρωση οπότε, χωρίς να το καταλάβω, λίγο- λίγο έμεινα μακριά από τις δημιουργίες. Βέβαια, διδάσκω κόμικς σε παιδιά, έχω αυτή την επαφή αλλά οι ιστορίες που φτιάχνω είναι πολύ λίγες, για εκθέσεις συνήθως. Παρακολουθώ πάντως την σκηνή, διαβάζω κόμικς, οργανώνω και ένα φεστιβάλ στο Κιλκίς. Δεν κάνω τόσα κόμικς όσα έκανα παλιά, ασχολούμαι όμως με τον χώρο με άλλους τρόπους. Υπάρχει η σκέψη να ξαναρχίσω, είναι μια αφορμή τώρα το Comic ‘n’ Play, για το οποίο προφανώς έπρεπε να φτιάξω μια ιστορία, δεν έκανα μόνο τα εικαστικά.

Πώς νιώθεις Σοφία που είσαι η τιμώμενη καλλιτέχνις του φετινού Comic ‘n’ Play;

Σ: Μου το πρότεινε ο Νίκος Δαλαμπύρας το καλοκαίρι. Ήταν κολακευτικό, φυσικά. Αυτή η έκθεση, για μένα, είναι πολύ σημαντική, γιατί είναι η συνέχεια των εκθέσεων της φοιτητικής εβδομάδας που γνώρισα όλα αυτά τα παιδιά και μπήκα στην σκηνή και τον χώρο. Οπότε, θεωρώ ότι είναι μια ευκαιρία να δώσω κάτι πίσω κι εγώ, γιατί ήταν από τα σημαδιακά περιστατικά της ζωής μου, μέσω αυτού του χώρου γνώρισα και τον άντρα μου εν τέλει.

Γνωριστήκατε μέσω των κόμικς;

Σ: Στο comic ‘n’ play συστηθήκαμε για πρώτη φορά, αν και είχαμε ειδωθεί στο ComicDom το 2014 γιατί είχαμε την ίδια εκδοτική, τη Jemma, και είχαμε signing ο ένας μετά τον άλλον. Είχα διαβάσει το κόμικ του Δημήτρη πριν τον γνωρίσω. Μου είπε ο Λευτέρης, για ένα  κόμικ για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σε ένα φανταστικό σύμπαν, εγώ πάντα άκουγα με μισό αυτί όταν κάποιος εμφανιζόταν στη σκηνή χωρίς να τον έχω ξανακούσει, περίμενα να είναι κάποιος που απλώς ζωγραφίζει καλά και αφηγηματικά έχει ένα σωρό λάθη. Πήρα το κόμικ να το διαβάσω με πολύ χαμηλές προσδοκίες και διάβασα ένα από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ, μου άρεσε πάρα πολύ, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και είπα οκ, αυτός δεν παίζει να ξεκίνησε τώρα, οι διάλογοι, οι αφηγήσεις, ο τρόπος που ήταν στυλιζαρισμένο, ενθουσιάστηκα, δεν έκανε κανένα από τα λάθη που κάναμε όλοι όταν κάναμε πρώτη φορά κόμικς. Δημήτρη, πες κι εσύ τη δική σου αντίστοιχη ιστορία. Ήταν το 24ωρο; Υπήρχε μια 24 hours comic day παγκοσμίως και την κάναμε και εδώ στη Θεσσαλονίκη, όπου φτιάχναμε χωρίς προετοιμασία ένα κόμικ 24 σελίδων σε 24 ώρες. Γινόταν τρομερά κουραστικό μετά τις 10 ώρες δουλειάς, είχαμε πιει και τις μπύρες μας.

Δ: Μπορεί όντως το πρώτο πράγμα που είδα από τη Σοφία να ήταν το 24ωρο κόμικ. Το οποίο, εμένα θα μου έπαιρνε 24 μήνες, είμαι το εντελώς αντίθετο από τη Σοφία, είμαι απελπιστικά αργός και κολλάω στις μικρές λεπτομέρειες. Υπάρχει όμως κάτι άλλο, δε θυμάμαι αν το έχω ποτέ στη Σοφία. Ήθελα να αλλάξω το στυλ  μου και χωρίς να ξέρω ότι η Σοφία ήταν η Σοφία, ήθελα να κάνω το πολύ ωραίο στυλ της με την πένα και τα πολύ ωραία κορίτσια, οπότε είχα στείλει δείγματα σε εκδοτικούς οίκους αντιγράφοντας τη Σοφία.

Σ: Δεν το ήξερα, κοίτα να δεις, μαθαίνω πράγματα μετά από 4 χρόνια γάμου.

Πώς είναι η σχέση δύο δημιουργών κόμικς;

Δ: Καθόμασταν ένα βράδυ και ψάχναμε ταινία να δούμε και η Σοφία μού πρότεινε να δούμε το «Alien VS Predator» και δε μπορώ να πιστέψω ότι είμαι με μια γυναίκα βλέπει τέτοιες ταινίες μαζί μου και μάλιστα θέλει, χωρίς αντίρρηση.

Σ: Αυτό μου το είχε πει και στο πρώτο ραντεβού μας. Είχαμε βγει στο Χαλάνδρι -να σημειωθεί ότι με είχε στήσει 45 λεπτά- και αργότερα, πίνοντας μπύρες, είχε πει ότι δε μπορεί να πιστέψει ότι είναι δυνατό να είναι ραντεβού με μια κοπέλα και να μιλάμε  για κόμικς.

Δ: Ακόμη δε μπορώ να το πιστέψω.

Σ: Παλιότερα, όντως, έλεγαν ότι είναι δύσκολο να βρεις γυναίκα στον χώρο, αλλά πλέον δε νομίζω ότι ισχύει αυτό. Στα μαθήματα που διδάσκω, έχω σταματήσει να έχω μαθητές αγόρια εδώ και μερικά χρόνια.

Σοφία, όταν ξεκίνησες ήταν ανδροκρατούμενος ο χώρος;

Σ: Υπήρχαν περισσότερα αγόρια στις εκθέσεις και στα φεστιβάλ, αλλά η δική μου ομάδα αποτελούνταν από κορίτσια, όλη μου η δημιουργική διαδικασία ήταν φουλ κοριτσίστικη. Μας αντιμετώπιζαν λίγο σαν ξεχωριστό είδος, «τα κορίτσια» αν και δεν είμασταν τόσο λίγες, ήμασταν εμείς, η Ζένια, η Εύα. Υπήρχαν γυναίκες, αν και η σαλονικιώτικη παρέα πριν το 2005 ήταν σχεδόν αποκλειστικά αγορίστικη. Απλώς, εγώ, τη διαδικασία την ένιωθα πολύ γυναικεία γιατί ήμασταν -ακόμα είμαστε- φίλες με τις αδελφές Ανθηροπούλου, συναντιόμασταν σε σπίτια, ζωγραφίζαμε, πίναμε μπύρες, βλέπαμε σειρές, ανταλλάσσαμε ιδέες, σχολιάζαμε κόμικς. Δεν σκεφτόμουν ότι κάνω κοριτσίστικα κόμικς, μιλούσαμε για αυτά που μας απασχολούσαν και μας ιντρίγκαραν.

Πες μας για το ComicVille, το φεστιβάλ κόμικς που οργανώνεις στο Κιλκίς.

Σ: Το φεστιβάλ προέκυψε από μια χρηματοδότηση στον πολιτιστικό σύλλογο «πόλις», στον οποίο είμαι μέλος και κάνω και τα μαθήματα κόμικς, και το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό ήταν να κάνουμε ένα φεστιβάλ κόμικς για τα παιδιά εκεί, γιατί εγώ μεγαλώνοντας εκεί δυσκολευόμουν πολύ να βρω κόμικς να διαβάσω που ήταν το ενδιαφέρον μου. Πλέον, δυστυχώς, έχει κοπεί η χρηματοδότηση. Στήνεται μια μεγάλη έκθεση που συμμετέχουν Έλληνες και ξένοι δημιουργοί με έργα τους. Μας ενδιαφέρει να μαζευτούν πολλά κόμικς για να τα δουν οι κάτοικοι του Κιλκίς και των γύρω περιοχών και να δημιουργηθεί ένας χώρος για τους καλλιτέχνες να εκθέσουν τα έργα τους σε πάγκους. Οργανώνουμε εργαστήρια για σχολεία τα πρωινά καθώς και συζητήσεις με θεωρητικούς και καλλιτέχνες γύρω από τα κόμικς. Το φετινό φεστιβάλ, που θα γίνει 8-10 Νοεμβρίου, αφορά την επιρροή των ιταλικών κόμικς στην Ελλάδα. Είναι πολύ σημαντικό θέμα γιατί το περιοδικό Βαβέλ, που επηρέασε πάρα πολύ την ελληνική σκηνή στα ερωτικά και τα underground, φιλοξενούσε κυρίως έργα Ιταλών δημιουργών, και επιπλέον πολλοί δημιουργοί της Disney ήταν Ιταλοί.

Δ: Τα περισσότερα Μίκυ Μάους που διαβάζαμε μεγαλώνοντας ανήκουν στην ιταλική σχολή της Disney, γινόταν στην Ιταλία από Ιταλούς δημιουργούς και κάποιοι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν ή αναπτύχθηκαν από αυτούς. Οπότε το φεστιβάλ θα συζητήσει πώς το ιταλικό κόμικ έφτασε στην Ελλάδα και επηρέασε τους Έλληνες δημιουργούς φανερά ή υπόγεια.

Το φετινό θέμα του Comic ‘n’ Play είναι η μαγεία. Τι σημαίνει μαγεία για εσάς; Την εντοπίζετε στην καθημερινότητα ή μόνο στα παραμύθια;

Δ: Αρχικά στο κόμικ μου, το World War Sapiens υπάρχει μαγεία, πρωταγωνιστής είναι ένας νεκρομάντης και άλλα πλάσματα που ασχολούνται με τη μαγεία. Αλλά δεν είχα αυτό στο μυαλό μου. Στο μυαλό μου είχα ότι μαγεία είναι όταν κάνεις κόμικ και το βράδυ έχεις κολλήσει σε ένα πρόβλημα και πιστεύεις ότι δε θα το λύσεις ποτέ και θα βγει σαχλαμάρα και το επόμενο πρωί έχει γίνει ένα μαγικό πράγμα και είσαι εκατό φάσεις μπροστά. Εκεί πραγματικά νομίζεις ότι κρατάς ένα μαγικό ραβδάκι ή ότι κάποιος σε άγγιξε με ένα, βγαίνει κάτι που δε μπορείς να καταλάβεις από πού ήρθε.

Σ: Για εμένα η μαγεία είναι σε πράγματα που κρύβονται στην καθημερινότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο που τον έχουμε συνηθίσει, έχουμε μια ρουτίνα, δεν υπάρχει κάποια έκπληξη αλλά αν σκεφτούμε πώς βλέπουν τον κόσμο τα παιδάκια ή τι θα σκεφτόταν ένας εξωγήινος αν ερχόταν στη γη και κρατούσε σημειώσεις, κάποια πράγματα που μας φαίνονται αυτονόητα και απλώς τα κάνουμε, δεν είναι καθόλου. Υπάρχουν στιγμές που βλέπω τα πράγματα με μια νέα ματιά και όλα φαίνονται μαγικά. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει και στα κόμικς και τη δημιουργία γενικώς, να μπορέσει κανείς να αρπάξει αυτές τις στιγμές, να τις απομονώσει, να τις αναλύσει και να αποδώσει αυτό το συναίσθημα.

Δημήτρη, πόσα χρόνια συμμετέχεις στο Comic ‘n’ Play;

Μετρώντας τις ιστορίες που έχω κάνει για το Comic ‘n’ Play, είναι η τρίτη ή η τέταρτη χρονιά που συμμετέχω. Παίρνουμε πολύ σοβαρά τις ιστορίες, κι εγώ και οι συνάδελφοι μου, γιατί το βλέπουμε σαν πραγματική ευκαιρία, ασχολούμαστε αρκετά. Πάντα είμαστε πολύ ευχαριστημένοι, όταν τελειώνει λόγω της ατμόσφαιράς του, είναι ένα φεστιβάλ με θέμα τα κόμικς, κυριαρχούν τα κόμικς, έρχονται τα παιδιά από την Αθήνα, κάνουμε την πλάκα μας, περνάμε πάρα πολύ ωραία, γίνεται με μεγάλη χαρά η συμμετοχή κάθε χρόνο στο Comic ‘n’ Play.

Πώς δουλεύετε;

Δ: Το σχέδιο και το μελάνι στο χέρι. Το χρώμα μπαίνει στον υπολογιστή. Πλέον κάνω και το μελάνι στον υπολογιστή. Η μέθοδος μου είναι πάρα πολλά προσχέδια με μολύβι, πολύ σβήσιμο, ξύσιμο. Μόνο όταν είμαι σίγουρος ότι το πέτυχα προχωράω.

Σ: Δούλευα πάντα στο χέρι, μόνο το χρώμα στον υπολογιστή. Μού αρέσει η διαδικασία στο χέρι αν και έχω σκουριάσει πάρα πολύ τώρα. Σκέφτομαι να περάσω στο digital γιατί όλοι το κάνουν άλλα σίγουρα ποτέ δε θα εγκαταλείψω τελείως το χέρι, μού αρέσει να λερώνομαι, να πειραματίζομαι με υλικά. Και την αφίσα για το Comic ‘n’ Play στο χέρι τη δούλεψα.

Δ: Δε βγαίνει το ίδιο αν δε λερωθείς, πιστεύω ότι κάποια πράγματα βγαίνουν λίγο ψυχρά όταν είναι μόνο στον υπολογιστή. Χρειάζεται μεγάλη δεξιοτεχνία όμως το μελάνωμα στο χέρι, ειδικά με πενάκια.

Σ: Ο Δημήτρης μελάνωνε με φωτοτράπεζα, είχε τα μολύβια σε μία σελίδα και από πάνω έβαζε άλλη σελίδα για το μελάνωμα. Εγώ είχα πιο πολύ θράσος και γενικώς βαριόμουν  να σχεδιάζω πολύ, μού αρέσει να ετοιμάζω το storyboard και κάποια ωραία καρέ αλλά κάποια διεκπεραιωτικά καρέ δε με απασχολούσε να βγουν άψογα.

Δ: Στα πληκτρολόγιά μου το πρώτο πλήκτρο που χαλάει είναι το undo.

Γιατί διαλέξατε το Utopia Taproom  για τη συνέντευξη;

Σ: Είναι κοντά στο σπίτι μας και είναι το στέκι μας. Πηγαίνω αρκετά χρόνια Aikido και το ντότζο μας είναι κοντά οπότε ερχόμαστε συχνά για μπύρα μετά την προπόνηση. Μας άρεσε πολύ το μαγαζί και τα παιδιά που το έχουν, έχει και την πλατεία. Είναι σε μια γειτονιά κρυφή μέχρι πρόσφατα, είμαστε στην καλή φάση της περιοχής, είναι σε μια μεταβατική φάση που δίνει πάντα μια ζωντάνια.

Δ: Είναι η έδρα μας.

Πείτε μου τρία τυχαία πράγματα για τους εαυτούς σας.

Δ: 1)Δε βλέπω τα χρώματα. Έχω ένα είδος αχρωματοψίας που δε μπορώ να ξεχωρίσω απαλούς τόνους ροζ, πράσινου και πορτοκαλί. Μού έχει τύχει να βάψω άνθρωπο πράσινο.

2) Μαζεύω playmobil, είναι δύσκολο να σου περιγράψω πόσα έχω, και φροντιστής της έκθεσης είναι η Σοφία, που με βοηθάει να τα πακετάρω όποτε χρειάζονται. Και καστομιές έκανα πάρα πολλές, έβαφα, 3D prints και τέτοια.

3) Δεν έχω μάθει ακόμα να μαγειρεύω, αλλά ξέρω λατινικά.

Σ: 1)Κάνω Aikido, είναι η καινούργια αγάπη στη ζωή μου τα τελευταία οκτώ χρόνια.

2)Ακούω power metal, τα χαρούμενα, με τα σπαθιά, πάμε να σφάξουμε τον δράκο, τα αγαπάω.

3)Μου αρέσει να ταξινομώ πράγματα. Δε μου αρέσουν οι δουλειές του νοικοκυριού, το συμμάζεμα, αλλά αν μου δώσεις μια αποθήκη που είναι χάλια μέσα είναι η μεγαλύτερη μου χαρά να τα βγάλω όλα και να τα βάλω στη θέση τους. Αλλά μόνο μια φορά, δεν έχει δεύτερη.

Υπάρχει κάποια σκέψη που σας κρατάει ξύπνιους το βράδυ ή κάποια που σας σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί;

Σ: Είμαστε σε μια ηλικία που ο ύπνος είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Με τις προπονήσεις κουράζομαι και κοιμάμαι, αλλά είναι μια στο τόσο, ας πούμε όταν είναι να ξεκινήσω τα μαθήματα στο Κιλκίς, που μαζεύονται άγχη δουλειάς που δεν εκδηλώνονται αλλά δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Το πρωί συνήθισα να ξυπνάω χωρίς χουζούρεμα, γιατί ο Δημήτρης είχε δυσκολία στον ύπνο και αν άλλαζα θέση τον ενοχλούσα. Οπότε πλέον, μετά από τόσα στο ίδιο κρεβάτι, θα σηκωθώ και θα πάω να χουζουρέψω δίπλα με τον καφέ μου, είναι αυτόματο. Τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας δεν τα σκέφτομαι στο κρεβάτι, περισσότερο όταν πίνω.

Δ: Η σκέψη που με σηκώνει από το κρεβάτι είναι ότι υπάρχει ένα κόμικ που πρέπει να γίνει, ότι έχω φτάσει σε ένα ωραίο σημείο και θέλω να συνεχίσω. Για τον ύπνο θα πω μια σκέψη που με φρικάρει, με συναρπάζει, ότι κάποτε υπήρχαν δράκοι και είδη σαν νάνοι, ότι οι παλαιοντολόγοι ανακαλύπτουν πλάσματα που για πολλά χρόνια πιστεύαμε ότι δεν ήταν αληθινά, ότι ανήκαν σε μια άλλη σφαίρα.

 

 

Η συζήτηση με τη Σοφία και τον Δημήτρη συνεχίστηκε για πολλή ώρα μετά το επίσημο κλείσιμο της συνέντευξης. Ευχαριστούμε θερμά και τα λέμε στο Comic ‘n’ Play!

 

Instagram Σοφίας: s0phiafr0gs

Instagram Δημήτρη: megalo_kolpo

Instagram Comic n Play: comicnplay