Look, if you had one shot or one opportunity
To seize everything you ever wanted in one moment
Would you capture it or just let it slip?
Loose yourself, Eminem.
Με αυτόν τον στίχο ξεκινούν οι μέρες μου…
Χμμ, Παράξενες μέρες…
Βασικά, η ζωή μου, τον τελευταίο καιρό, είναι παράξενη. Στην πραγματικότητα είναι… ένας τεράστιος σάκος. Ένας σάκος, τον οποίο έψαξα πάρα πολύ για να βρω, ώστε να χωράει μέσα του, όλη μου τη μέρα. Δυο δουλειές, δύο διαφορετικές συνθήκες, δύο Γεωργίες, που παλεύουν να χωρέσουν σε ένα σάκο. Το πρωί γραφείο, το βράδυ θέατρο. Ένας σάκος, που μέσα μπορείς να βρεις τα πάντα, από laptop, φόρμες, το κείμενο του ‘100’… μέχρι μπαταρίες και τάπερ. Πράγματα από δύο διαφορετικές ζωές. Πφφ, ασήκωτος σάκος. Αλλά ας μη γκρινιάζω, εγώ το επέλεξα. Εγώ, και λίγο η Θεσσαλονίκη, στην οποία αποφάσισα να μείνω και να δουλέψω ως ηθοποιός. Δύσκολα τα πράγματα. Αλλά το προσπαθούμε… Προσπαθούμε να κάνουμε θέατρο στην πόλη μας.
Η μέρα μου λοιπόν ξεκινάει από νωρίς το πρωί, με την άλλη δουλειά μου. Οχτώ ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή. Μην είμαι άδικη βέβαια, έχει αρχίσει και μου αρέσει και αυτή η δουλειά. Δεν έχω καταφέρει να την αγαπήσω, όπως το Θέατρο… αλλά κάπως μου αρέσει. Το μυαλό γεμίζει με πληροφορίες, που τώρα που παίρνω το δρόμο για την πρόβα (σαν να μου φαίνεται λίγο πιο ελαφρύς αυτός ο σάκος), πρέπει να το αδειάσω. I am a creep, Radiohead… Ένα τραγούδι, που τον τελευταίο καιρό παίζει σε repeat, μέχρι να φτάσω στην πρόβα. Ήταν η πρώτη σκέψη μου, μόλις γνώρισα τη Σόφη, την ηρωίδα, που θα ενσαρκώσω στην παράστασή μας. Είναι κάτι, σαν μια ιεροτελεστία που ακολουθώ τους τελευταίους μήνες, ώστε να αρχίσω να μπαίνω σιγά σιγά στο μυαλό της και στο σύμπαν της παράστασής μας, και να αφήνω πίσω τις προηγούμενες ώρες.
