at a glance
Top

Αλλά κυρίως πάμε Ναύπλιο ή μια ιστορία για τον Κολοκοτρώνη ή το κρίμα που ζούμε

κείμενο | νίκη ζερβού */* φωτογραφίες | νίκη ζερβού

Ταλαιπώρια μετά μουσικής

Πήγα στο Ναύπλιο. Και αν ακούσετε το κομμάτι από τις αγαπημένες μου Σκιαδαρέσες, θα καταλάβετε γιατί τραγουδούσα συνέχεια «αλλά, κυρίως, πάμε Ναύπλιο», σε κάθε στενό που βρισκόμουν. Πήγα είδα και το Μπούρτζι που άνοιξε, παραλίγο να λιποθυμήσω, κι εγώ κι η δόλια η μάνα μου, στο Παλαμίδι (το οποίο, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα φρούριο που χτίστηκε στην Ενετοκρατία, αλλά χρησιμοποιήθηκε κατά βάση σα φυλακή για διάφορους δύσμοιρους, αλλά εμάς μας καίει για τον Κολοκοτρώνη, που φυλακίστηκε εκεί σε κάτι ανήλιαγα μπουντρούμια) και πάμε λίγο να μιλήσουμε για την κατάντια μας,  γιατί χεστήκατε τι ήπια, έφαγα και είδα στην Βόρεια Πελοπόννησο.

Ο Κολοκοτρώνης, λοιπόν, πολέμησε, αγωνίστηκε, γεύτηκε τι εστί δόξα και μετά η εξουσία αποφάσισε πως η καλύτερη κατάληξη προκειμένου να μην γίνει επικίνδυνα δυνατός, ήταν η φυλακή. Προφανώς, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, έγιναν κι αλλά διάφορα πριν και μετά τη φυλάκισή του, αλλά σκοπός εδώ δεν είναι να κάνουμε μάθημα ιστορίας. Σκοπός είναι, να δούμε λιγάκι την σκατανθρωπιά μας στον καθρέπτη και να αποφασίσουμε τι θέλουμε για το μέλλον μας.

Κάθε καλοκαίρι με πιάνουν κλάματα. Πολύ καλά πέρασα και Σαρδηνία και Χαλκιδική και Ναύπλιο και παράσταση στην Επίδαυρο πήγα να δω και κάθε φορά που άνοιγα το κινητό μου στις ειδήσεις με έπιαναν τα κλάματα. Έχουν βγει οι φασίστες, παγανιά. Έχει καεί ο τόπος όλος και η λύση είναι να βγάλουν οι παπάδες τις εικόνες στους δρόμους για προσάναμμα. Η λύση είναι να κυνηγάμε αθώους, δυστυχείς ανθρώπους και να βλέπουμε τα απανθρακωμένα κουβάρια τους και να τα φτύνουμε. Να κατηγορούμε καμένα ανήλικα γιατί δε θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Είμαστε τόσο φτωχοί στις καρδιές και τα μυαλά μας, που αφήνουμε τα λάθος σπίτια να καίγονται. Ό,τι έχει γίνει και ότι θα γίνει, είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Γιατί ξεχνάμε, σα να παίζουμε στο γαμημένο πέταγμα της πεταλούδας. Ήρθε το φθινόπωρο, σε λίγο έχουμε πάλι εκλογές και υπάρχουν κάποιοι κακόμοιροι που πλασάρουν τους εαυτούς τους σαν σωτήρες. Έχω φτάσει ηλικία που γνωρίζω προσωπικά, κάποιους απ’ αυτούς και δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται. Όχι πως εγώ έχω, αλλά τουλάχιστον ντρέπομαι να πάω να ζητάω ψήφους από ανθρώπους που εύχονται ψόφους.

Δεν υπάρχει- πλέον- ελπίδα. Σοβαρά. Δεν υπάρχει. Κάθε χρονιά είναι χειρότερη. Δεν έχουμε κανέναν έλεγχο στις ζωές μας. Το ποίημα της Γώγου «θα ‘ρθει καιρός», έχει βγει αληθινό. Η Γώγου τα είδε όλα αυτά και έπεσε να πεθάνει. Εμείς δε χρειάζεται να πεθάνουμε μόνοι μας, γιατί μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Όλοι μισούν. Βλέπουν άνθρωπο κάτω και τον πατάνε κι άλλο. Τί φάση;

Ψάχνω να βρω σπίτι να νοικιάσω κι εγώ και πόσοι ακόμη. Οι νοικοκυραίοι χώρισαν την 70 τετραγωνικά τρύπα που κληρονόμησαν απ’ την γιαγιά τους στα δύο, για να παίρνουν δύο νοίκια και να βγάζουν 800 ευρώ τον μήνα, με την δικαιολογία «όποιος τα ‘χει, θα τα δώσει». Είναι τόσο χαζοί, που δεν αντιλαμβάνονται πως έτσι πτωχεύουν και οι ίδιοι. Κι εγώ ξεκίνησα να γράφω ξανά και πραγματικά στην ζωή μου, όλα καλά αλλά τίποτα δε θα είναι ποτέ καλά, σ’ αυτήν την ρημάδα κοινωνία, που ο φόβος πρωτοστατεί με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι έχουμε γίνει ρουφιάνοι και τραμπούκοι.

Οπότε τον Κολοκοτρώνη, τον φυλάκισε ο φόβος και το μόκοτο που έκαναν όλοι του οι σύντροφοι και σύμμαχοι όταν είδαν να τον μαζεύουν σαν το σκυλί. Τα δέντρα τα κάψαμε παρέα, όταν αποφασίσαμε αντί να απαιτήσουμε τα αυτονόητα, να σωπάσουμε και να εκμεταλλευτούμε τα χώματα που μας φιλοξενούν. Τους ανθρώπους τους σκοτώσαμε όλοι μαζί, όταν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα σύνορα και γυρίζουμε την πλάτη. Τώρα, θα φάμε τα ψίχουλα των αποζημιώσεων, θα βάλουμε τα διάφορα pass στον ποπό μας και θα πούμε ευχαριστώ όπως κάνουμε πάντα. Οποιαδήποτε ελπίδα, που ίσως υπήρχε, πάει. Συγχαρητήρια. Κερδίσατε. Όχι πως θα ανεχτώ φασίστες και μισαλλόδοξους, αλλά προς το παρόν, οι μαύρες μέρες που περιμέναμε, ήρθαν για να μείνουν.

Όσο είναι ακόμη όρθιο το Ναύπλιο, πάτε να το δείτε. Είναι πραγματικά πανέμορφο. Επίσης, θεοτρόφιλοι και μη, επισκεφτείτε την Επίδαυρο για μια παράσταση. Είτε σας αρέσει το αποτέλεσμα είτε όχι, η εμπειρία είναι μοναδική. Του χρόνου. Φέτος, ετέλεψε.

Καλωσήρθατε στο τίποτα, απολαύστε τη διαδρομή και πριν κάνετε παιδιά, σκεφτείτε πρώτα αν θα θέλατε οι ίδιοι σας, να ζείτε σ’ αυτόν τον κόσμο.