κείμενο | δώρα βέτσου */* φωτογραφίες | δώρα βέτσου
μυστήρια πλάσματα
Χιλοτραγουδισμένη, χιλιοαποτυπωμένη στο χαρτί, χιλιοσυζητημένη νύχτες πολλές, συνήθως ξημερώματα μιας καθημερινής, με τσιγάρα και αλκοόλ.
Ποιος δεν την έχει φοβηθεί, ποιος δεν έχει αναστενάξει στο άκουσμά της; Και μόνο η λέξη προκαλεί σφίξιμο στο στομάχι, κόμπο στο λαιμό. Σύμβουλος κακός, συχνά οδηγεί σε λάθος ανθρώπους, παρέες συμβιβασμού, σχέσεις ανάγκης. Βαθιά κατάρα, που δεν τολμάς να ξεστομίσεις ούτε για τον εχθρό σου. Μοναξιά.
Άνθρωπος μοναχικός, δε σημαίνει μοναξιά, και άνθρωπος μες στους ανθρώπους δε σημαίνει απουσία της. Ευτυχώς, όχι μόνιμη κατάσταση. Ευτυχώς, αναστρέψιμη κατάσταση. Ευτυχώς, όχι απαραίτητα κατάσταση, υπαρκτή τουλάχιστον. Αίσθηση περισσότερο. Το ίδιο άδειο σπίτι δεν είναι πάντα γεμάτο μοναξιά. Πολλές φορές είναι γεμάτο μουσική, μυρωδιές, φωτογραφίες, απολαυστικά όμορφη ησυχία- και τι αστείο!- δε νιώθεις μόνος. Άλλες πάλι είναι γεμάτο φωνές, γέλια, φίλους -ναι, αληθινούς φίλους, και το ξέρεις, μα τι έχεις πάθει;- κι εσύ αισθάνεσαι μόνος μέσα σου.