at a glance
Top

O Στέλιος Θεοδώρου αυτοσκανάρεται

κείμενο | στέλιος θεοδώρου */* φωτογραφίες | όλγα + μαργαρίτα + στέλιος  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Έχεις τρεις επιλογές

Ο Στέλιος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο πηγαίνοντας για τη παράσταση κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Το σακίδιο ως προσωρινός, προσωπικός, πρόχειρος αλλά και κινητός αποθηκευτικός χώρος μπορεί να αποβεί ένα είδος αντικατοπτρισμού ενός μέρους του εαυτού μου τις περισσότερες μέρες τις εβδομάδας.  Ένα απ’ τα αντικειμένα που παίρνω πάντοτε μαζί μου είναι ένα συγκεκριμένο βιβλίο.  Άσχετα με το αν θα το διαβάσω ή όχι.  Η παρουσία του στο σάκο μου, μου δημιουργεί μια αίσθηση εσωτερικής κίνησης και ασφάλειας.  Πρόκειται για μια ανθολόγηση όλης της ποιητικής πορείας του Γιώργου Σεφέρη που ξεκινάει απ’ τη Στροφή και φτάνει μέχρι τα Τρία Κρυφά Ποιήματα.  Αυτό συμβαίνει γιατί σε περίπτωση που κάπου κολλήσω σε προσωπικό, καλλιτεχνικό, επαγγελματικό ή σχεσιακό επίπεδο η ανάγνωση αυτού του ποιητή μου ανοίγει έναν ψυχικό χώρο δυνατοτήτων κι αφήνει να εισχωρήσει φως εκεί που φαίνεται να υπάρχει μόνο σκοτάδι.  Ακόμα και μια πρόχειρη – σύντομη ανάγνωση με βοηθάει να εμπνευστώ απ’ το συνθετικό κι εφευρετικό πνεύμα του Σεφέρη – που νομίζω ότι μπορεί να εντοπιστεί σχεδόν σε κάθε στίχο του – και να βρω λύσεις εκεί που αρχικά φαινόταν να είναι ανύπαρκτες.  Κάτι άλλο που με συνοδεύει στο σακίδιο μου είναι το μπεγλέρι μου το οποίο αποτελείται από δύο λευκές ολοστρόγγυλες χάντρες και δύο μικρότερες μεταλλικές στο μέγεθος μπιζελιού που βρίσκονται μετά τις λευκές στο σημείο πριν να δεθούν οι κόμποι που τις συγκρατούν.   Το συγκεκριμένο το έχω πάρει από ένα μαγαζάκι στο Θησείο και με χαλαρώνει πολύ να το στριφογυρίζω ενώ περπατάω ή κάνω διάλειμμα.  Μου δημιουργεί ένα αίσθημα συνεχούς ροής η ακατάπαυστη κίνηση των δαχτύλων που κινούν τις χάντρες.  Είναι μια συνήθεια που νομίζω την έχω κληρονομήσει απ’ τον πατέρα μου ο οποίος συνήθως παίζει με το κομπολόι του σε ώρες χαλάρωσης.  Τέλος πολύ σημαντικό εργαλείο – αντικείμενο που δεν λείπει ποτέ απ’ το σακίδιό μου είναι το σημειωματάριό μου.  Στιγμές μικρών εμπνεύσεων, ενοράσεων αλλά και παρατηρήσεις της πραγματικότητας καταγράφονται με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απουσία λογοκρισίας.  Αποτελεί πολύτιμη πηγή υπενθύμισης πραγμάτων που μπορεί να γλιστρήσουν κάτω απ’ το χαλί της καθημερινότητας και να χαθούν μια για πάντα.

Αγρινό στον Σταυρό της Ψώκας στην Κύπρο.  Είχε να δω τα Αγρινά απ’ όταν ήμουν παιδί κι έτσι αποφασίσαμε μ’ ένα φίλο να πάμε μέχρι εκεί να τα συναντήσουμε.  Για όσους δεν ξέρουν είναι το ενδημικό ζώο της Κύπρου που για μένα έχει κάτι σχεδόν το ιερό.

 

 

Η μουσική είναι κάτι που με περιτριγυρίζει διαρκώς.  Στο αυτοκίνητό μου ακούω μουσική από έναν σκληρό δίσκο ο οποίος έχει ότι μπορείς να φανταστείς.  Όμως για να βρεθώ σε μια δημιουργική κατάσταση διαύγειας ξεκινάω συνήθως με την Etude του Rachmaninoff op.33 No.4 in D minor σε εκτέλεση Nikolai Lugansky.  Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαν να με εισάγει κάθε φορά σ’ έναν χώρο όπου μπορεί να συναπάρξει η φαντασία με την πραγματικότητα και το πάθος με την ψυχραιμία και τη λογική.  Οι αρμονίες του δημιουργούν κάποιες ισορροπίες στην ψυχή μου που είναι πολύ ευεργετικές και απαραίτητες για ό,τι κάνω.  Επίσης ένα άλλο κομμάτι που στην ουσία είναι δίσκος αλλά ακούγεται όλος ο δίσκος σαν ένα κομμάτι γιατί έχει έναν πυρήνα που τον συνέχει και συνδέει το ένα κομμάτι με το άλλο – άρρηκτα κατά τη γνώμη μου – είναι ο δίσκος του Ισραηλίτη κοντραμπασίστα Avishai Cohen, Gently Disturbed.  Όλη η μουσική παίζεται από ένα τρίο σε συνεχή έκσταση (μπάσο, πιάνο, κρουστά) και κάθε φορά λειτουργεί απογειωτικά.  Τέλος ένα κομμάτι που έχω αγαπήσει τον τελευταίο χρόνο είναι ένα της ελληνικής μπάντας Interstellar Overdrive απ’ τον δίσκο τους Hibernation που λέγεται Music Without TreesΈχει κάτι πολύ αθηναϊκό μέσα του αυτό το κομμάτι.  Είναι σαν να περιγράφει την πορεία ενός ανθρώπου που βγαίνει απ’ το διαμέρισμά του σε μια πολυκατοικία του κέντρου πάει κάνει μια βόλτα μέχρι τον Λυκαβηττό και κάπως με κάποιο τρόπο καταφέρνει να καταλήξει στο λιμάνι του Πειραία για μια απόδραση προς ένα νησί του Αιγαίου.  Το κομμάτι διαπερνάται από μια μελαγχολία αυθεντικά αθηναϊκή που μπορεί να τη βιώσει κανείς απ’ το αίσθημα εγκλεισμού που προκαλεί το υπερβολικό τσιμέντο και τα σκυμμένα κεφάλια των περαστικών ιδίως τις μέρες που βρέχει.  Υπόψιν ότι το κομμάτι δεν έχει στίχους.

Στο χωριό Πλατανίσκια ο Κύπριος χαράκτης Χαμπής προσπαθεί να σκοτώσει ένα μικρό φιδάκι που έχω εντοπίσει στο εργαστήριο του, αποτυγχάνει όμως.  Το χαρακτικό του Καραγκιόζη υπογραμμίζει την έκβαση της προσπάθειας.  Aπ’ τις πιο σημαντικές συναντήσεις του καλοκαιριού ο Χαμπής.

Το χειμώνα αυτό, θέλω να βρεθώ κατ’ αρχάς επανελλειμένα, σε σπίτια αγαπημένων φίλων, στα οποία θα κάνουμε εμπνευσμένες και ρέουσες συζητήσεις – πίνοντας κόκκινο κρασί – για όλα αυτά που θέλουμε να πούμε και δεν βρίσκουμε χρόνο λόγω της καθημερινότητας. Συζητήσεις για ταξίδια που επιθυμούμε να κάνουμε, για κάποια ταινία που μας συγκίνησε, για κάποια κοπέλα που με τα λόγια της και τους τρόπους της μας ανανέωσε την ιδέα μας για το τι μπορεί είναι μία γυναίκα.  Θέλω επίσης, να φτιάξω ένα πολύ ωραίο κουνέλι στιφάδο και να το μοιραστώ με κάποια ευχάριστη παρουσία, ενώ θα καίει η ξυλόσομπα και θα παίζει απαλά Tom Waits απ’ το διπλανό δωμάτιο.  Επίσης, αν βρεθεί ο χρόνος, θα επιθυμούσα να κάνω ένα ταξίδι στην Ιαπωνία και να επισκεφθώ τα πιο απόκρυφα μέρη του Τόκυο έχοντας ως συντροφιά έναν έμπειρο οδηγό και βαθύ γνώστη του Ιαπωνικού μυστηρίου.   Και τα τρία πράγματα που ανέφερα νομίζω εμπίπτουν στην κατηγορία αυτών που για να συμβούν πρέπει να προκύψουν και δεν μπορεί να τα ορίσει καμία μονομερής απόφαση του ενός.

Μια τυφλή γυναίκα σ’ ένα στενό του Neukölln στο Βερολίνο προσπαθεί να φτάσει στον προορισμό της.  Νοιώθω ότι κάπως έτσι είναι η ψυχική κατάσταση του κόσμου μας μετά την καραντίνα που ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει ακόμα οριστικά.  Οι περισσότεροι κάνουμε σαν όλα να είναι μια χαρά κι αυτό με ανησυχεί.

 

 

  • Ο Στέλιος Θεοδώρου πρωταγωνιστεί στον “Ερωτόκριτο” του Βιτσέντζου Κορνάρου σε διασκευή και σκηνοθεσία της Ελένης Βλάχου, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.