Μεγάλη βδομαδούλα και θα σας άφηνα μοναχούλια σας; Εσάς; Τα καλά μου ταλαιπωρόπουλα; I don’t think so Takis! Έφυγα. Πήγα Αλιστράτη και θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου. Σ’ ένα χωριό που δεν το έχει αγγίξει πολύ ο χρόνος, σ’ ένα τριώροφο σπίτι με αισθητική των 70s (και πολύ λέω), παρέα με την κυρά Σούλα που είναι 90 χρονών. Τα πόδια της δεν την βαστούν, αλλά τα κάνει όλα μόνη της. Ταΐζει μια συμμορία με γάτες που υιοθέτησε στον κήπο, φέρνει τρεις ορόφους βόλτα και το μότο της είναι «δε βαριέσαι; Όλα καλά είναι!».

Το χρειαζόμουν αυτό το ταξιδάκι. Με κούρασε η πόλη. Με κούρασε το έλα, τρέχα, φύγε, κάνε, σήκω, πλύσου και πάλι απ’ την αρχή. Ήρθα να την ακούσω στερεοφωνικά στο υψόμετρο. Να μυρίσω ναφθαλίνη και πρόβατο να έρθω στα ίσα μου. Μπορεί να μην πιστεύω σε θεούς και δαίμονες, αλλά η Μεγάλη βδομάδα έχει πάντα μια ησυχία. Γκρίζο και βροχή. Μας βάζει στην διαδικασία ανασυγκρότησης και περισυλλογής γιατί έτσι. Περισυλλέγομαι κι εγώ και ανασυγκροτούμαι. Ξες που καταλήγω; «Δε βαριέσαι; Όλα καλά είναι».

Η Δράμα απέχει ένα εικοσάλεπτο απ’ την Αλιστράτη και την επισκεφτήκαμε σαν νεολαία κι εμείς για την νυχτερινή μας διασκέδαση. Βρήκαμε ένα υπέροχο κοκτειλάδικο που έτυχε να έχει και ντιζέι εκείνη τη νύχτα. Τον πιο ακραίο ντιτζει που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Μεσήλικας, χοντρούλης (μη με δικάσετε για το χοντρούλης κι εγώ χοντρούλα είμαι), με λίγο μακρύ μαλλί, σκουλαρίκι και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δυνατή φωνή. Αυτός ο θεούλης, λοιπόν, έκανε το εξής: Αφού μεράκλωσε για τα καλά και άρχισε να βάζει μόνο ό,τι γουστάρει και του κάνει κέφι, κάθε φορά που ήθελε να μιλήσει με τον διπλανό του ή να τραγουδήσει ένα ρεφρέν, χαμήλωνε την μουσική για να κάνει την δουλειά του. Για να το κάνω πιο βιωματικό: Φαντάσου να είσαι σε ένα μαγαζί και ξαφνικά να χαμηλώνει το τραγούδι και να ακούς τον ντιτζέι να τραγουδάει μόνος του δυνατά «σ’ αναζητωωωωω, σ’ αναζητωωωω στην Σαλονίκηηηηη ξημερώματαααα» ή να χαμηλώνει η μουσική και να ακούς τον ντιτζεί να χαιρετάει τον φίλο του «γειά σου Μάκη, ναι, φιλιά πολλά, τα λέμε!».

Χαμός. Μου έδωσε ένα σημαντικό μάθημα αυτός ο υπέροχος τύπος, όμως. Εκεί που τα έκανε όλα αυτά και σε κάποια φάση ο μπάρμαν του λέει μεταξύ αστείου και σοβαρού «τι κάνεις;!» γυρνάει και απαντάει, αφού φυσικά χαμηλώσει την μουσική «ΔΙΩΞΕ ΜΕ». Σκέφτομαι το «ΔΙΩΞΕ ΜΕ» να το κάνω μότο μαζί με το «δε βαριέσαι. Όλα καλά είναι.» Σημασία έχει, καλά μου ταλαιπωρόπουλα, να κρατάμε τον εαυτό μας, ακέραιο. Σημασία έχει να μην ξεπουλιόμαστε για κανέναν. Σημασία έχει να παίρνουμε τον χρόνο μας, να περνάμε τα πάθη μας, να σταυρωνόμαστε κι εκεί πάνω στον σταυρό να φωνάζουμε «ΔΙΩΞΕ ΜΕ». Η Ανάσταση μετά, είναι μονόδρομος.