Στο θέατρο Τ, η Γλυκερία Καλαϊτζή καταπιάστηκε-εκ νέου-με “μεγάλο” συγγραφέα, κι έτσι ο “Γυάλινος Κόσμος” του Τένεσι Ουίλιαμς δημιούργησε ουρές από κόσμο. Μια παράσταση κλασσικής μετάφρασης, λιτής σκηνοθεσίας, κρατημένης σφιχτά ενίοτε, πιο άνετης και “φυσικής” άλλοτε, μα αδιάκοπα πιστής στον συγγραφέα, διαθέτει πέρα από τη Γιώτα Φέστα, μια τριάδα νέων ηθοποιών που το ταλέντο τους, σε κάνει να τους προσέξεις. Από τον Χρήστο Παπαδόπουλο που έχει μια αδικαιολόγητα “καλοκρυμμένη” προσωπική δύναμη ταλέντου πάνω στο σανίδι που -θαρρώ- θα βγει συν το χρόνο και θα απελευθερώσει το υποκριτικό μέγεθος του, μέχρι τον Δημήτρη Κρίκο, που στον ρόλο του “κουμπώνει” άρτια, τους χαίρεσαι. Μα εδώ, το ατού το μεγαλύτερο, στον “Γυάλινο Κόσμο”, είναι άλλο. Και λέγεται Κατερίνα Συναπίδου. Επιτέλους! Ένα κορίτσι-πυγμή ενεργειακής αρτιότητας στο θέατρο. Μια ηθοποιός που σε μαγνητίζει με το παίξιμό της. Μια χροιά φωνής που λείπει από θηλυκό στο σανίδι, σε αυτή την ηλικία. Και μια ερμηνεία-της “φυσικής” λεπτομέρειας-που σε κατακτά. Γι αυτό το “Θέατρο Τ”, οφείλει να δίνει ουσιαστικό χώρο και να αναδεικνύει τις νέες-ηλικιακά- θεατρικές δυνάμεις…

… και ποιός σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

Την προηγούμενη Παρασκευή, τα μεσάνυχτα, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, έγινε το αδιαχώρητο από κόσμο για το “Σπιρτόκουτο”. “Τίγκαρε” η πλατεία, προστέθηκαν καρέκλες και πάλι υπήρξε κοινό που δεν μπόρεσε να το παρακολουθήσει. Οπότε και έγινε επιτακτική η παράταση των μεταμεσονύκτιων παρασκευιάτικων “Σπιρτόκουτων”. Κι αυτή την Παρασκευή και την άλλη. Δώδεκα νταν. Το “talk of the town” της θεατρικής “οικονομίδειας” συγγραφής, που δεν έχει air-condition, μα φυσά αέρα ανανέωσης, στα λιμνάζοντα πολιτιστικά “ύδατα” της πόλης. Ναι, φίλε. Εδώ, η πόλη έχει θέατρο τα μεσάνυχτα, δεν την χωρά και διώχνει κόσμο. Γι αυτό κάνε κράτηση, πριν πας. Μη μείνεις με την φλόγα στο χέρι.

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Ιάσονα Παπαματθαίου, ανερχόμενο ηθοποιό, τί γουστάρει περισσότερο στον “Οράτιο” που ερμηνεύει φέτος στον “Άμλετ” του θεάτρου ΑΝΕΣΙΣ και κερδίζει τις εντυπώσεις, σε σκηνοθεσία Λεβάν Τσουλάτζε με τον Τάσο Ιορδανίδη στον ομώνυμο ρόλο και πού αισθάνεται ότι “χωλαίνει” το ελληνικό θέατρο;

“Η βασική πρόθεση του “Oράτιου”, καθόλη τη διάρκεια του έργου, είναι να βοηθήσει και να συντροφεύσει τον φίλο του, τον “Άμλετ”, στις δύσκολες στιγμές, με έναν δικό του, σχεδόν διασκεδαστικό και αφελή τρόπο.
Αυτό που τον κινεί είναι η αγάπη και η πίστη για τον φίλο του. Αυτού του είδους η κατεύθυνση του ήρωα είναι κάτι καινούριο για εμένα σε αντίθεση με προηγούμενους χαρακτήρες, οι οποίοι θα λέγαμε ότι είναι λίγο πιο «κακά παιδιά».
Θα ήταν άδικο να μιλήσω φέτος για τα υπέρ και τα κατά του αθηναϊκού θεατρικού “χάρτη” μιας και λόγω περιορισμένου χρόνου δεν έχω παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις. Όμως αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι το θέατρο που παράγουμε τα τελευταία χρόνια διακρίνεται από έντονη κυκλοθυμία.
Μην με ρωτάς σχετικά με τα επαγγελματικά μου σχέδια, Γιώργο… το μόνο ανακοινώσιμο αυτή τη στιγμή, είναι ότι ο “Άμλετ” λόγω μεγάλης εμπορικής επιτυχίας θα συνεχιστεί και για δεύτερη χρονιά. Για τα υπόλοιπα, θα μιλήσουμε σύντομα”…