“Στη σχολή του Εθνικού μπήκα με τη μία. Ήταν ηλικιακά, η τελευταία μου ευκαιρία, οπότε “ή με τη μία ή καμία”. Κι έτσι, μπήκα στο Εθνικό, ένα μήνα πριν κλείσω τα 25 μου χρόνια. Είχα ασχοληθεί με σπουδές στο Πολυτεχνείο, είχα κάνει και δύο ταινίες και μπήκα στη σχολή φουλ συνειδητοποιημένη ότι αυτό θέλω να κάνω. Ήταν κάπως σα μονόδρομος το θέατρο…το σύμπαν μου έδειξε το δρόμο. Το Πολυτεχνείο μου άνοιξε το μυαλό με ένα αδιανόητο τρόπο προς τη μαθηματική και λογική σκέψη νωρίτερα, ενώ το Εθνικό μου συμπλήρωσε όλο αυτό που συνέβαινε μέσα στο κεφάλι μου, με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο. Πιο συναισθηματικό….Νομίζω, οι πρώτες σπουδές μου, με βοήθησαν πολύ στο να είμαι πιο ψύχραιμη σε σχέση με τις καταστάσεις που ακολούθησαν στη καριέρα μου. Οι ηθοποιοί στην αρχή, είμαστε και λογιστές και μανατζερ του εαυτού μας”.

“Η Ράνια Οικονομίδου ήταν μια δασκάλα στο Εθνικό Θέατρο, φοβερή, που με “μετατόπισε” στο τρόπο αντιμετώπισης του θεάτρου. Θυμάμαι, κάναμε τις “Τρεις Αδελφές” του Τσέχωφ και ο τρόπος που μου “έδειξε” κάποια πράγματα, στη “Νατάσσα”- θυμάμαι μου είπε την ατάκα: “πρέπει να τη δικαιολογήσεις αυτή τη γυναίκα”. Μου εξήγησε θέματα, που το δικό μου μυαλό ως τότε δεν είχε σκεφτεί. “Δεν γίνεται να μην αγαπάς τον χαρακτήρα που υποδύεσαι, όποιος κι αν είναι αυτός”. Να, φράση της Ράνιας Οικονομίδου, που με “ξεκλείδωσε””….

“Η οικογένεια είναι και οι φίλοι. Έτσι μου έμαθαν και οι γονείς, έτσι πορεύομαι κι εγώ. Από τα χρόνια του Εθνικού, φίλοι ήταν και παραμένουν η Νατάσα Εξηνταβελώνη, η Αγγελική Πασπαλιάρη κι η Μαρία Μοσχούρη. Πλέον, γίναμε και κουμπάρες-παντρέψαμε την Αγγελική. Μαζί με Νατάσα και Αγγελική παίξαμε και τη “Βίλα”, καμιά 40αριά παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, οι τρεις μας και θέλουμε κάποια στιγμή να το ξανακάνουμε. Θυμάμαι, ήρθε η Μαρία να μας δει και λέει “θέλω κι εγώ να παίξω, μαζί σας”! Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις με τους αγαπημένους σου ανθρώπους”…

“Ναι, όπως το λες είναι- θα μπορούσα να κάνω την ενζενί και να παίζω σε μεγάλα κεντρικά θέατρα της Αθήνας, αλλά δεν το ήθελα. Ήταν μια συνειδητή επιλογή, να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου -στο θέατρο- όχι μόνη, με φίλους, και να κάνουμε δικές μας παραστάσεις. Ήταν επιλογή-κατά μία έννοια…είναι και οι συγκυρίες της ζωής. Για παράδειγμα, ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας έγραφε το “οι κάτω απ΄τα αστέρια” και είχε στο μυαλό του, τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και εμένα. Εγώ, τότε, δεν γνώριζα τον Κωνσταντίνο.Όταν συναντηθήκαμε, μετά από κάποιο διάστημα, διαβάσαμε το έργο και είπαμε ότι θέλουμε να το κάνουμε, δεν περίμενα ποτέ ότι ο Κωνσταντίνος θα γίνει “οικογένειά μου”. Ούτε περίμενα ότι ο Κωνσταντίνος θα μου γνωρίσει την Άρτεμις Γρύμπλα και- επίσης- θα γίνει “οικογένειά μου”. Πάντα ισόποσα με ενδιαφέρει το έργο και ποιοί θα είμαστε σε αυτό το “ταξίδι”. Το ότι μπλέξαμε και στο κομμάτι της παραγωγής, δηλαδή ότι κάνουμε και δικές μας δουλειές, είναι πολύ ωραίο, αλλά και εξαιρετικά αγχωτικό. Κάτι μπορεί να πάει καλά, και κάτι να αποδειχθεί καταστροφικό. Κάνεις κάποιες επιλογές και προχωράς”…

“Όταν ασχολείσαι και με τη παραγωγή στο θέατρο, μαθαίνεις να είσαι ψύχραιμος. Δυστυχώς, στην Ελλάδα- ξέρουμε ότι το επιχειρείν είναι δύσκολο-θα μιλήσω για το πολιτισμό….είμαστε σχεδόν καταδικασμένοι. Εννοώ, ότι ξεκινάς με βοήθεια κι από την άλλη, οι νέοι άνθρωποι για να ξεκινήσουν δεν γίνεται να μην έχουν από πίσω τους ένα budget από άλλες δουλειές. Έχω πει πολλά “όχι” σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μεγάλα κεντρικά θέατρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να προκύψει και κάτι που να με ενδιαφέρει κάτι και να απαντήσω θετικά. Ή και αυτό που μου έτυχε φέτος, να έχω κλείσει ήδη τη “Δάφνη” και γι αυτό να απαντήσω πρακτικά όχι, σε πρόταση “μεγάλη” που θα με ενδιέφερε, αν δεν “είχαμε βάλει πλώρη” τη “Δάφνη”.”

“Η Άρτεμις βρήκε το έργο, τη “Δάφνη” από τη συγγραφέα που ήταν μαζί της στο μεταπτυχιακό της, στο Λονδίνο. Πέρυσι, αρχές καλοκαιριού λοιπόν, αγόρασε δέκα έργα νέας Βρετανικής δραματουργίας  και στην ανάγνωση του δεύτερου έργου, που ήταν της Ραφαέλλα Μάρκους, μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε: “θα σας στείλω κάτι να το διαβάσετε”. Το μεταφράσαμε και μαζί, μια δύσκολη διαδικασία αλλά και τόσο ενδιαφέρουσα. Κι έτσι, εμβαθύναμε στο έργο. Ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη μέσα στην ιδέα της σκηνοθεσίας των τριών μας”.

“Ποιό στοιχείο του χαρακτήρα της Άρτεμις και του Κωνσταντίνου, ζηλεύω; Α, χα! Έχουν και οι δυο, φοβερή αυτοπεποίθηση! Η Άρτεμις είναι πολύ οργανωμένη και έχει έμπνευση μέσα σε ένα πλαίσιο που για άλλους είναι χάος, αλλά η ίδια ξέρει τι θέλει και μπορεί να οργανώσει τους άλλους. “Κλέβουμε” στοιχεία ο ένας από τον άλλο. Ότι μπορώ, “κλέβω” από τα στοιχεία της προσωπικότητας τους!(γέλια) Για να μπορώ να εξελίσσομαι κι εγώ. “Δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι”, δεν λένε;”

“Τόσο ο Κωνσταντίνος, όσο και η Άρτεμις έχουν λίγα παραπάνω χρόνια στο χώρο, γιατί ξεκίνησαν 18 χρονών και νιώθω ότι παίρνω στοιχεία αρκετά από εκείνους-ειδικά σε τρόπο σκέψης. Όταν παίξαμε στη Πάτρα, τη “Δάφνη”, ήταν μια συγκινητική βραδιά που ήρθε και με είδε η γιαγιά μου, όπως και οι γονείς μου. Είναι ωραίο να επιστρέφεις στη πόλη που μεγάλωσες, και δη σε ένα μικρό θέατρο, που η εγγύτητα με το κόσμο, δημιουργεί άλλο συναίσθημα με το κοινό. Έχω, πλέον, όμως τη πεποίθηση ότι το “Δάφνη” ταιριάζει περισσότερο στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης. Από τις τρεις πρώτες παραστάσεις, εξελίχθηκε στο ΑΥΛΑΙΑ εκατό βήματα η παράσταση. Και να, που φτάσαμε στις τρεις τελευταίες, αυτό το τριήμερο”….

“Όταν κάναμε τους “Κάτω απ΄τα αστέρια” κανείς από τους τέσσερεις μας- Μπιμπής, Τηλέμαχος, Άρτεμις κι εγώ, δεν φανταζόμασταν το μέγεθος και τη διάρκεια αυτής της θεατρικής επιτυχίας. Ξέρεις, σταματήσαμε τις παραστάσεις με φουλ sold out, μέσα στο covid, μετά από 4 χρόνια! Αυτά δεν συμβαίνουν εύκολα….και μάλιστα με νέα ελληνική δραματουργία. Θα θέλαμε, κάποια στιγμή να το ξανακάνουμε-ίσως πιο εξελιγμένο-θα δούμε”…

“Με ρωτάς για τη γιαγιά μου, που έφυγε μικρή να βρει τον άντρα που ερωτεύθηκε και έκανε ταξίδι στη Βραζιλία με καράβι, για τριάντα μέρες να τον συναντήσει…..αν εγώ θα έκανα κάτι μεγάλο για κάποιον που αγαπώ; Εννοείται! Στον έρωτα οφείλουμε να παίρνουμε τα μεγάλα ρίσκα! Ακόμα και σήμερα! Η γιαγιά μου έχει πολύ δυναμικό χαρακτήρα και αυτό αντικατοπτρίζεται στις επιλογές της. Η προσωπικότητα της γιαγιάς μου ήταν αυτή, για να συμβεί. Και ξέρεις…δεν μπορώ αυτό που λένε “παλιά ήταν καλύτερα στον έρωτα”. Κάποιος έχει μείνει πολύ πίσω, για να το λέει αυτό”.

“”Στα σύνορα” περνάμε πολύ ωραία στα τηλεοπτικά γυρίσματα! Ενίοτε, μας είναι δύσκολο να γυρίσουμε τις σκηνές από τα γέλια! Είναι ωραίο να υπάρχει καλή ενέργεια σε πολύωρα απαιτητικά γυρίσματα. Πέρυσι, κάναμε το “Σώσε με” που ήταν μίνι σειρά και ήταν άλλη η λογική, σε σχέση με φέτος, που είναι εβδομαδιαία η σειρά και θέλει πολλαπλάσιο χρόνο και τρόπο. Και ξέρεις, διάβασα, ότι το “Σώσε με” μπαίνει στο Netflix! Σε ότι αφορά τα “Σύνορα”, σίγουρα βοηθάει ότι περνάμε πολύ ωραία, σε χρόνους που είναι πιεστικοί”.

“Γιορτές πάντα δουλεύω. Ακόμα και μικρή, επειδή οι γονείς μου είχαν κατάστημα, ήξερα ότι Χριστούγεννα σημαίνουν δουλειά. Δεν έχω το καταναγκαστικό ότι πρέπει να περάσω καλά, σώνει και ντε, τις γιορτές! Φέτος, στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ ωραία, αυτές τις γιορτές! Τη νέα χρονιά θέλω να διαβάζω περισσότερο! Διαβάζω πολιτική και άρθρα και αυτό μπορείς να το κάνεις μέσα από το κινητό. Τη προηγούμενη χρονιά, δεν διάβασα τόσα λογοτεχνικά βιβλία όσα θα ήθελα και μου έλειψε αυτό. Φέτος, θα στρωθώ στο διάβασμα! (γέλια) Είναι στόχος χρονιάς, να έχω το βιβλιαράκι μου στο γύρισμα για το διάλειμμα, και στο κρεβάτι μου, λίγο πριν κοιμηθώ”.

“Τί με συγκινεί; Η καλοσύνη των ανθρώπων πάντα με συγκινεί. Α! Θα σου πω και τη παράσταση τη προηγούμενη εβδομάδα, της “Δάφνης”. Συνέβη ένα μαγικό βράδυ παράστασης, με χιούμορ και ένταση δημιουργίας με τους θεατές. Ήταν ορόσημο για τη “Δάφνη”, αυτό το βράδυ. Και έμειναν άλλες τρεις βραδιές στη Θεσσαλονίκη, στο ΑΥΛΑΙΑ. Έλα να το δεις!”