Ο Βασίλης Μπόγδανος είναι ηθοποιός, ζει στη Θεσσαλονίκη (ω, ναι!),  συμμετέχει στη θεατρική παράσταση “Προσοχή: Εκτελούνται Έργα” και πρέπει να διαλέξει!

Μετρό Θεσσαλονίκης: Τραγική κωμωδία ή κωμική τραγωδία; 

Καλλιτέχνης στη Θεσσαλονίκη: should I stay or should I go?

Αναμονή: να ξεχάσω ή να ουρλιάξω; 

Υπάρχει ένα επεισόδιο στη σειρά κινουμένων σχεδίων “Το Διάλειμμα” (σειράρα της Ντίσνεϊ, παιζόταν στην ΕΡΤ παλιά), όπου ο διευθυντής Πρίκλι αποφασίζει να αλλάξει την αγαπημένη, αλλά παλιά, παιδική χαρά των παιδιών με μια καινούργια, για να παίζουν καλύτερα και να φανεί κι αυτός ψηλά στο σύλλογο καθηγητών. Φέρνει εργάτες στο σχολείο, παίρνει χρηματοδότηση κλπ, αρχίζει το έργο σαν να λέμε, χωρίς να ρωτήσει τους μαθητές. Εσύ γελάς και βλέπεις αναπαυτικά γιατί ξέρεις ότι στο τέλος του επεισοδίου όλα θα πάνε καλά, το δίκαιο θα επικρατήσει και όλοι θα πάρουν ένα μεγάλο μάθημα για τη ζωή, μικροί μεγάλοι, κυρίως οι “μεγάλοι”.

τυχαίο στο δρόμο προς τη δουλειά- εγώ φωτογράφος

Εδώ (στο “μετρό Θεσσαλονίκης κι άλλες χαρούμενες ιστορίες”) δε γίνεται αυτό γιατί δεν ξέρεις πώς τελειώνει το επεισόδιο, και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις μ’ αυτή τη σειρά. Δε σε νοιάζει πλέον και πολύ, απλά παρακολουθείς με μειωμένο ενδιαφέρον, κι οι “μεγάλοι” δεν παίρνουν κανένα μάθημα.

Απ’ έξω, η ιστορία του μετρό φαίνεται σαν φάρσα, όλοι αυτοί οι κοστουμαρισμένοι κύριοι που φωνάζουν με χαρά κάθε τόσο ημερομηνίες εγκαινίων… Αν ψάξεις όμως δυο πράγματα παραπάνω, και πραγματικά πρέπει να ψάξεις για να καταλάβεις ακριβώς τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια, ανακαλύπτεις ότι από κάτω υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία, πολλών ανθρώπων. Αν δεις δίπλα δίπλα όλες τις μικρές ιστορίες των ανθρώπων που είχαν μαγαζιά, των υπευθύνων, των εργατών, κάτι παθαίνεις.

ο ΟΑΣΘ με τα όλα του. φωτογράφος εγώ, πηγαίνοντας στη Σχολή. 

Τώρα στην ερώτηση για το αν πρέπει να μείνεις ή να φύγεις από τη Θεσσαλονίκη τι να πω. Το θέμα είναι, είτε μείνεις είτε φύγεις, να βρεις το πώς θα είσαι εντάξει με την επιλογή σου… να ντιλάρεις. Να μένεις και να σιχτηρίζεις ή να φεύγεις και να νοσταλγείς τι νόημα έχει; Τα λέω να τ’ ακούω κι εγώ παράλληλα. Ξέρω ότι όπου κι αν πας, εντέλει τα ίδια προβλήματα έχεις, τις ίδιες σκέψεις κάνεις, τους ίδιους φόβους έχεις είτε εδώ είτε στην Αθήνα, είτε στο Βερολίνο ή δεν ξέρωγω. Ευκαιρίες, ναι, πολλές θα βρεις κι αλλού, αλλά το πώς στέκεσαι στη ζωή, πώς κοιτάς τα πράγματα, τους ανθρώπους, δε θ’ αλλάξει ξαφνικά επειδή θα αλλάξεις τόπο, ή τουλάχιστον δε θα ‘πρεπε. Εννοώ ξεκίνα να αλλάζεις όσο ακόμα είσαι εδώ (όπου είσαι) και μετά πάνε όπου θες.

Μικρός άκουγα “α ρε στα χειρότερα χρόνια γεννηθήκατε εσείς, το 2012 θα τελειώσει ο κόσμος”, κι εμείς περιμέναμε να τελειώσει ο κόσμος μέρα μεσημέρι παίζοντας μπάλα… “Το 2020 θα έρθει ο Αντίχριστος”, οπότε εγώ για καιρό περίμενα τον Αντίχριστο. Ακόμα έρχεται.

Με την αναμονή εμείς καλά είμαστε, δεν την έχουμε νιώσει στο πετσί μας ακόμα, κάνουμε τ’ αστεία μεταξύ μας, λέμε μέχρι να γίνει το μετρό εγώ θα έχω φύγει από Θεσσαλονίκη, αλλά δεν το ‘χουμε νιώσει καλά καλά. Οι άνθρωποι που πραγματικά καταστράφηκαν από όλη αυτήν την αναμονή τι να τους πεις; περασμένα ξεχασμένα; μην θυμώνετε; μην φωνάζετε; δε γίνεται παιδιά.

Αυτά.

Στο τέλος εκείνου του επεισοδίου στο “Διάλειμμα” τα παιδιά συσπειρώνονται, καταλαμβάνουν την παλιά παιδική χαρά και καταφέρνουν εντέλει να την κρατήσουν όπως είχε, με μια καλή επισκευή…

Ο Βασίλης Μπόγδανος συμμετέχει στο “Προσοχή: Εκτελούνται Έργα” στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, για τρεις νύχτες, από 23 Οκτώβρη έως και 25 του μήνα.