Ξέρεις, μου φαίνεται πιο εύκολο. Έχεις καθίσει ποτέ μπροστά σε ένα λευκό χαρτί, με ένα στυλό στο χέρι; Γίνεται να μη σκεφτείς; Δε γίνεται. Σε κάνει να σκέφτεσαι το χαρτί. Σε αναγκάζει. 

Έτσι κι εγώ γράφω, κάθε τέλος χρονιάς. Κεκαλυμμένος απολογισμός. Σκέφτομαι, τι θέλω; Τι ήθελα πέρυσι; Το ήθελα στ’ αλήθεια; Το πάλεψα για να το κερδίσω; Τι ζαβολιά έκανα και δεν μου το έφερε; Και έτσι καταλαβαίνω. Τι ήθελα. Στ’ αλήθεια. Τι θέλω φέτος, με την καινούρια χρονιά. Πραγματικά. Και πόσο είμαι διατεθειμένη να το διεκδικήσω. Είναι σαν ανατροφοδότηση. Κάθε χρόνο και κάτι άλλο. Θα σταματήσω- άραγε- ποτέ να ζητάω; Φέτος; Τι να ζητήσω;

Σκέφτομαι διάφορα. Ακριβά και φτηνά, χρήσιμα και άχρηστα, μεγάλα ή μικρά. Τα θέλω όλα, μα πρέπει να διαλέξω. Μακάρι να τα είχα όλα. Το μάτι μου πέφτει σε μια τσάντα κρεμασμένη δίπλα στην πόρτα- για να μην την ξεχάσω. Τίποτα αξίας, ψώνια απ΄ το σουπερμάρκετ, ξηρά τροφή, μακράς διάρκειας, καταλαβαίνεις… αντί εισόδου. Και μια τσάντα με παλιά μου ρούχα, τα ζεστά μου, τίποτα αξίας. Θα είναι βαρύς ο χειμώνας, και για κάποιους σκληρός. Και ένα μικρό κουτί με παλιά παραμύθια, όχι αξίας, έμαθα μαζεύουν για τα νοσοκομεία.

Και κάπως έτσι το γράμμα στον Άι Βασίλη πάλι λειτούργησε. Με κάνει να σκέφτομαι το άσπρο χαρτί. Μερικές φορές, με κάνει να βλέπω. Με ξυπνάει.

“Τίποτα αξίας. Τίποτα δε θέλω”, του γράφω.

“Θέλω μόνο αυτά που όταν λείπουν, τα κάνουν όλα να έχουν αξία”. Και πιάνω το μανταλάκι. 

Γιατί τα καλύτερα δώρα είναι αυτά που προσφέρεις.