«Ήθελα να μουν άρωμα που βάνεις στα μαλλιά σου. Σε κάθε σου αναπνοή να μπαίνω στην καρδιά σου.»

Κάθε Σεπτέμβρη νοσταλγώ όλα τα καλοκαίρια που δεν ήρθαν ακόμη.

Πήγα και Αθήνα. Πήρα και δίπλωμα σκούμπα νταιβινγκ (ζήλεια). Θα βάλω και μια φωτογραφία να με δείτε, αλλά δε θα φαίνομαι πολύ για να διατηρήσω την ανωνυμία μου (ποτέ).

Σας παρακαλώ δοκιμάστε να κάνετε σκούμπα. Είναι ένα απ’ τα ομορφότερα χόμπι στον κόσμο. Δεν είναι καθόλου τρομακτικό. Δοκιμάστε το.

Η Αθήνα είναι το χειρότερο μέρος για να μένει κανείς. Όλα τα στραβά μας συμπυκνωμένα σε ένα κονσερβοκούτι. Και όταν ήρθε η ώρα να τελειώσει η “Οδύσσεια” του καλοκαιριού μου και είδα την είσοδο της Θεσσαλονίκης, σχεδόν ούρλιαξα από χαρά. Ήξερα ότι όλα τα καλά με περιμένουν εδώ. Παιδιά, η ζωή είναι ωραία. Μπορεί να τα έχω φορτώσει όλα στον κόκορα επειδή κουράστηκα, να μη θέλω να κάνω τίποτα παρά μόνο να καλοπερνώ, αλλά κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: Το ακριβώς αντίθετο απ’ όλους τους άλλους. Δεν λέω ότι είναι καλό, δεν λέω ότι είναι σωστό ή πρέπον. Απλά έτσι λειτουργώ εγώ κι αυτό θέλω να κάνω αυτήν περίοδο. Επίσης, δε με νοιάζει. Όσα μα μου σου του και να μου πείτε, χαλάτε σάλιο. Και ψάχνω ανθρώπους για την ομάδα μου. Ψηθείτε.

Αντιλαμβάνομαι πως τα πάντα είναι δύσκολα και έχουμε πολλά πεδία ανοιχτά σε σημείο που δεν ξέρω αν του χρόνου θα είμαι γιουσουφάκι, νεκρή ή πρόσφυγας. Απλά, ειλικρινά, γνωρίζετε την άποψη μου: Δεν ασχολούμαι με πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάσει την διάθεση. Έχουμε πανδημία. Οκ. Θα γίνει λιγότερη η περισσότερη αν είμαστε μίζεροι; Όχι. Ο ηγέτης της γειτονικής μας χώρας είναι παράφρων με άγριες διαθέσεις. Θα αλλάξει κάτι αν δεν πιώ τσίπουρα κι αν δεν χαρώ; Όχι. Κάποτε μπορεί να χάσω τα πάντα (ή και ποτέ. Ας ελπίσουμε ποτέ). Αν είμαι σοβαρή και βαριά τώρα, θα μπορέσω να σιγουρέψω το μέλλον; Όχι.

Γι αυτό σας λέω. Η ζωή είναι ωραία. Το να μιζεριάζουμε δεν μας βοηθάει πουθενά και δεν αλλάζει τίποτα. Είναι Σεπτέμβρης. Είναι η αρχή του τέλους. Θέλω μόνο μια έκκληση να κάνω στους αρμόδιους: Προσπαθώ σ’ αυτήν την στήλη να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν καλύτερα με τον εαυτό τους μεταφέροντας τους τις ταλαιπώριες μου αλλά και με την απεριόριστη αισιοδοξία  που με περιβάλλει (ακόμη απορώ γιατί). Ε, μη μου κλείνετε τα μαγαζάκια απ’ τις 12, όμως. Θα αναγκαστώ να ανοίξω κρυφό τσιπουράδικο και θα περάσω κι εγώ στους μύθους της ιστορίας διχάζοντας κόσμο για την εγγύτητα της ύπαρξής μου.

Έβαλα, λοιπόν, αυτό το τραγουδάκι γιατί ακόμη κι αν δε νιώθετε τόσο ευδιάθετοι, είναι υπέροχη περίοδος να ερωτευτείτε. Ακόμη και τόσο έντονα να ερωτευτείτε δεν πειράζει. Κάτω οι μετριότητες, κάτω οι μεσότητες και τα μιχ. Ναι, στον έρωτα. Τον πολύ, τον ακράτητο, τα χαμόγελα που δεν μαζεύονται. Δεν υπάρχει ναι μεν αλλά, θα δούμε κλπ. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ας το ζήσουμε!