Τρεις επιλογές, λοιπόν. Με δυσκολεύει τις περισσότερες φορές να επιλέξω, γιατί μπορεί να αδικήσω κάτι που αφήνω στην άκρη αλλά δεν πειράζει, θα μείνει μεταξύ μας.
Θα ξεκινήσω με την τσάντα.
Πρέπει να είμαι προσεκτική, γιατί ως συνήθως θα λείπω όλη μέρα.
Πρώτα, το κείμενο της παράστασης. Από την ώρα που ξεκινάνε οι πρόβες μέχρι και την τελευταία παράσταση, δεν βγαίνει το κείμενο από την τσάντα, πριν φύγω από το σπίτι, σχεδόν ποτέ. Άντε 1-2 φορές που μπορεί να το ξεχάσω, επειδή κάτι έβγαλα από την τσάντα ή επειδή άλλαξα τσάντα. Άνθρωποι είμαστε. Πάντως προσπαθώ να το έχω μαζί μου όπου πάω. Θέλω να νιώθω ότι συνδέομαι. Δεν θέλω να νιώθω ότι το αφήνω κάπου πίσω. Σκέφτομαι, πως έστω έτσι, κρατάω μια μικρή επαφή συνεχώς.
Κατά δεύτερον, το νέο μου παιχνίδι, το powerbank. Πολύ κακή η σχέση μου με την μπαταρία του κινητού μου. Αλήθεια το 1% της μπαταρίας είναι πολύ συχνή ένδειξη στο κινητό. Το ξέρουν οι φίλοι μου που αγχώνονται πιο πολύ από μένα, όταν το βλέπουν. Λείπω σχεδόν όλη μέρα από το σπίτι, όπως είπα. Ε, μου είπανε και κάνα δυο τρεις πέντε δέκα φορές παραπάνω οι γνωστοί και οι φίλοι «Πάρε βρε Μυρσίνη μου ένα powerbank», τους έκανα το χατίρι κι εγώ και πήρα, και όντως το παραδέχομαι, είναι πολύ καλή περίπτωση. Βέβαια, όταν θυμάμαι να το φορτίσω. Αλλά τουλάχιστον, δεν ξεχνάω να το βάλω στη τσάντα. Δεν βρίσκεις άκρη.
Το τρίτο σημαντικό είναι τα ακουστικά. Να ακούσω μουσική. Να ακούσω podcast. Να έχω μια συντροφιά ηχητική, τέλος πάντων. Μακρύς ο δρόμος με τα αστικά και σίγουρα χρειάζεται καλή παρέα για να διασχίζεις την πόλη. Καλά, κι αυτά καμία φορά ξεχνάω να τα φορτίσω και πάντα λέω ότι θα μου κάνουν το χατίρι και θα φτάσει η μπαταρία μέχρι το θέατρο. Και πριν προλάβω να το σκεφτώ, με αποχαιρετούν με τον χαρακτηριστικό τους ήχο. Και να έτσι κατευθείαν, θα περάσω στα τρία τραγούδια, που ακόμη και αν δεν τα ακούω τα σκέφτομαι.
