Από μικρή θυμάμαι τα οικογενειακά ή φιλικά τραπέζια που οι άντρες κάθονταν χώρια. Οι άντρες που πολύ ονομάζουν «παλιάς κοπής». Αυτοί που θέλουν το τραπέζι στρωμένο, το φαγητό έτοιμο και τον καφέ τους την ώρα που τον πίνουν κάθε μέρα. Άντρες που δεν είναι απαραίτητα καλοί ή κακοί. Είναι απλά αυτό που είναι και εκπροσωπούν μια άλλη εποχή. Την εποχή της κομπίνας. Εκεί μαζί με τον καφέ και το τάβλι, αναρωτιούνται πως θα πιάσουν την «καλή». Πως θα ξεφύγουν απ’ την μιζέρια της καθημερινότητας. Πως θα βγάλουν περισσότερα με λιγότερη δουλειά και ελάχιστο κόπο. Ένα καλό κόλπο και έγιναν. Θυμάμαι όλες αυτές τις συζητήσεις και προς έκπληξή μου της ξαναέζησα. Στο θέατρο Τ, στην παράσταση «Το τάβλι», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαυρόπουλου.

Ο σκηνοθέτης είναι λες και έχει βάλει στοίχημα να εξερευνήσει την, βαθιά ριζωμένη στην Ελληνική πραγματικότητα, αντρική και γυναικεία ψυχολογία. Πρώτα με την παράσταση «με δύναμη από την Κηφισιά», ένα έργο για την θηλυκότητα και ταυτόχρονα, με την παράσταση «το Τάβλι», ένα έργο εξορισμού «αντρικό». Οι όροι άντρας και γυναίκα στις μέρες μας είναι ολοένα και πιο αμφισβητήσιμες, αλλά όταν αναφερόμαστε εδώ στους «άντρες», εννοούμε τους θείους στα οικογενειακά τραπέζια, με τα χοντροκομμένα αστεία και τον υποσυνείδητο ρατσισμό. «Το τάβλι» είναι μια παράσταση για όλα αυτά. Μια ιστορία για δύο φίλους που παίζουν τάβλι και προσπαθούν να βγουν απ’ την μιζέρια τους. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μαυρόπουλου βοήθησε πολύ αυτήν την ιστορία με πολύ απλές γραμμές, αμεσότητα στον λόγο και την προσθήκη νεωτερισμών στο κείμενο, δημιουργώντας μια πιο σύγχρονη ατμόσφαιρα που εντάσσει το έργο στο πλαίσιο του σήμερα με άντρες που όλοι έχουμε γνωρίσει.

Επί σκηνής ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και ο Χρήστος Τσάβος, δύο πολύ εκπαιδευμένοι ηθοποιοί, συν- δημιούργησαν μια παράσταση με ρυθμό και συνεχή επικοινωνία. Κλήθηκαν να υποδυθούν δύσκολους χαρακτήρες, με τον έναν να μιλάει ευθέως και μετρημένα και τον άλλον να μη βάζει γλώσσα μέσα του και να κρύβει συνεχώς την αλήθεια. Και τα κατάφεραν υπέροχα.

Το αποτέλεσμα; Μια παράσταση με πολύ χιούμορ, αλλά και στιγμές που τα πράγματα γίνονται πολύ «σοβαρά», μια σχέση βαθιά αληθινή και ρεαλιστική και ένα σχέδιο καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτό όμως, δε θα το μάθουμε ποτέ.