at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Μάιρας Σιδερίδου

κείμενο Ι μάιρα σιδερίδου */* φωτογραφίες | θάνος νίκας + νανά παντελάδη  */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Εισπνέω. Και χαμογελάω.

Ανάσα. Όλα ξεκινούν στην εισπνοή.

Πού εισπνέω; Πότε εισπνέω;

Ναι, είναι μια δυστοπία εκεί έξω, όπως είπες και ‘συ Γιώργο.

Όταν παράλληλα στον κόσμο συμβαίνουν τα Γκαλά, η Eurovision

και το γάζωμα της Γάζας, και ‘συ τα βλέπεις από μακριά,

μέσα από στόρι στο ίνσταγκραμ,

εγώ δεν ξέρω που εισπνέω.

Όταν ξυπνάω το πρωί, συχνά αρνούμαι να εισπνεύσω,

αλλά με τραβάω πάνω κάθε φορά.

Με τρομάζει το γεγονός ότι αυτό, μεγαλώνοντας, θα γίνεται πιο δύσκολο.

Αυτό το θάρρος που πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά

για να τραβάς τον εαυτό σου πάνω.

Και καθώς κάθομαι σε ένα σκαμπό του Residents και τα σκέφτομαι όλα

αυτά, καπνίζοντας πάντα, σκάει ο Χριστιανάκης από πίσω μου, με

χτυπάει στην πλάτη με όση δύναμη κουβαλάει η αγάπη (έχει βαρύ χέρι)

και ρωτάει ”Τί έγινε, Μάιρα, παιδί μου; ” Όλα καλά Γιώργο μου..

και χαμογελάω

 

—-

Εισπνέω στις πρόβες, στις παραστάσεις. Όχι, πάντα.

Όμως, πολύ συχνά. Και αυτό μου αρκεί.

Με πιάνει το παράπονο καμιά φορά, όταν κάναμε πρόβες στο σκοτεινό

υπόγειο, τον Χειμώνα,

όταν στήνουμε στο θέατρο

και τα πράγματα δεν λειτουργούν, τρέχουμε, αγχωνόμαστε

Θα βγει;

Ναι, δεν θα αρέσει ποτέ σε όλους, όλοι έχουν από μία άποψη.

” Η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα, όλοι έχουν από μία” μου έλεγε

συχνά ο Μαστρογεωργίου

o Γιάννης.

Το θέμα είναι όμως ότι εμείς, μία ομάδα ανθρώπων με την ονομασία

ars moriendi,

περάσαμε 4 μήνες σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο

μαζί

και όταν συνειδητοποιώ ότι με κάποιους ανθρώπους γινόμαστε

οικογένεια

βριζόμαστε φιλικά , αγκαλιαζόμαστε και υπάρχουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτός/αυτή θέλει να με φάει

Εισπνέω.

Και καθώς κάθομαι σε μία καρέκλα στο υπόγειο του Surreal και τα

σκέφτομαι όλα αυτά, καπνίζοντας πάντα,

περνάει από πίσω μου ο Νίκας, μου χαιδεύει το κεφάλι (εξίσου βαρύ χέρι)

και μου λέει ” Χαμογέλα λίγο, βρε, κορίτσι μου”..

ε και χαμογελάω

 

Πού βρίσκομαι; ρωτάει ο Winston Smith (o αγαπημένος Δάγκαλης)

στο 1984;

στο 2024;

το βιβλίο γράφτηκε το ’48

και η δυστοπία προϋπήρχε

Γι’ αυτούς που πολεμάνε για το μέλλον,

εμείς είμαστε οι νεκροί,

οι χαμένοι αυτού του κόσμου.

Γι’ αυτούς που πολεμάνε να ζήσουν στο παρόν,

χαμογελώντας,

τί είμαστε;

Την τελευταία φορά που σου ‘χα γράψει είχα πει,

Ο έρωτας είναι επαναστατική πράξη,

το πίστευα

και ξαφνικά βρίσκω την ίδια ακριβώς φράση στον ρόλο της Τζούλιας,

το πιστεύει,

”’Όμως, πώς μπορεί ο έρωτας δύο ανθρώπων- όσο δυνατός κι αν είναι-

να ρίξει το σύστημα που οργανώνει ολόκληρο τον κόσμο;

ο έρωτας μας, ο χωρισμός μας, η ανεκπλήρωτη έλξη μας

αφορά τις εγωιστικές επιθυμίες μας

και δεν αλλάζει τον κόσμο ούτε στο ελάχιστο” λέει ο Όργουελ στο ’84.

πάντα με εκπλήσσει ο Τρόπος που με βρίσκει το θέατρο

σαν να ‘ρχεται κάθε φορά από πίσω και να μου δίνει ένα χαστούκι,

(ω, και έχει βαρύ χέρι)

να με κοιτάει μες τα μάτια και μετά από Σιωπή

να λέει

”Καλύτερα”

και χαμογελάω

Εισπνέω.

 

Ναι, ο κόσμος δεν θα σηκώσει ποτέ το βλέμμα απ’ τις οθόνες να παρατηρήσει αυτό που συμβαίνει,

δεν είχαμε και δεν θα έχουμε ποτέ παγκόσμια ειρήνη,

στο σπίτι μου παίζει συχνά το Oh! Sweet nothing

by my favourite The Velvet Undrerground,

και μία ελκυστική θλίψη πλανάται στον αέρα.

‘Ολα αυτά, όμως, δεν τα σκέφτομαι όταν κρέμομαι από τα silks

γιατί κοιτάω κάτω, μία στιγμή πριν κάνω την πτώση

-και με όλη την αδρεναλίνη που σε διακατέχει εκείνη ακριβώς τη στιγμή

που ζεις (σ)το παρόν, με την Ηλιάνα από κάτω να φωνάζει ”Drop!” –

εκείνη ακριβώς την στιγμή

Εισπνέω

πέφτω

και σκέφτομαι χαμογελώντας

Καλύτερα.

* η Μάιρα Σιδερίδου είναι ηθοποιός, μέλος της θεατρικής ομάδας Ars Moriendi, και συμμετέχει στο “1984” του George Orwell, σε μετάφραση-διασκευή- σκηνοθεσία του Θάνου Νίκα, στο Artbox Fargani στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, 20-21 Μαΐου 2024.