κείμενο Ι μάιρα σιδερίδου */* φωτογραφίες | θάνος νίκας + νανά παντελάδη */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
Εισπνέω. Και χαμογελάω.
Ανάσα. Όλα ξεκινούν στην εισπνοή.
Πού εισπνέω; Πότε εισπνέω;
Ναι, είναι μια δυστοπία εκεί έξω, όπως είπες και ‘συ Γιώργο.
Όταν παράλληλα στον κόσμο συμβαίνουν τα Γκαλά, η Eurovision
και το γάζωμα της Γάζας, και ‘συ τα βλέπεις από μακριά,
μέσα από στόρι στο ίνσταγκραμ,
εγώ δεν ξέρω που εισπνέω.
Όταν ξυπνάω το πρωί, συχνά αρνούμαι να εισπνεύσω,
αλλά με τραβάω πάνω κάθε φορά.
Με τρομάζει το γεγονός ότι αυτό, μεγαλώνοντας, θα γίνεται πιο δύσκολο.
Αυτό το θάρρος που πρέπει να βρίσκεις κάθε φορά
για να τραβάς τον εαυτό σου πάνω.
Και καθώς κάθομαι σε ένα σκαμπό του Residents και τα σκέφτομαι όλα
αυτά, καπνίζοντας πάντα, σκάει ο Χριστιανάκης από πίσω μου, με
χτυπάει στην πλάτη με όση δύναμη κουβαλάει η αγάπη (έχει βαρύ χέρι)
και ρωτάει ”Τί έγινε, Μάιρα, παιδί μου; ” Όλα καλά Γιώργο μου..
και χαμογελάω
—-
Related posts:
Να κυλάμε αργά, σαν το ποτάμι
άκρως εμπιστευτικά
εκείνος που δεν ονειρεύεται
μια ιστορία θα σας πω...
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
έχεις τρεις επιλογές