Ο Μάριος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για τη πρόβα κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το φθινόπωρο. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Κλειδιά, κινητό, λεφτά. Όχι, αυτά δεν είναι τα τρία σημαντικότερα πράγματα που έχω στο σακίδιο μου φεύγοντας για πρόβα. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που είναι γραμμένες στο χαλάκι της εξώπορτας μου. Δεδομένες και οι τρεις αλλά μία από αυτές παίρνει ιδιαίτερη αξία για μένα. Η λέξη “κλειδιά”. Θα αναρωτιέστε γιατί, αφού, φεύγοντας από το σπίτι, ο κάθε άνθρωπος βάζει στη τσέπη του ή στο σακίδιο του, τα κλειδιά του σπιτιού, γιατί χωρίς αυτά θα γίνει πολύ σύντομα κολλητός φίλος με τον κλειδαρά της γειτονιάς. Μέχρι και τα 20 μου χρόνια, δεν πήρα ποτέ κλειδιά του σπιτιού μαζί μου.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που οι πόρτες ήταν πάντα ορθάνοιχτες. Έμπαινες από το δωμάτιο του μεγάλου μου αδερφού και έβγαινες από το σαλόνι, ή το αντίθετο. Είχε κι άλλες εισόδους-εξόδους, αλλά αυτή ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που θα μπορούσες να διανύσεις. Για να συμβεί αυτό βέβαια πρέπει να μένεις σε μονοκατοικία, και μάλιστα σε κάποιο μέρος που νιώθεις κάπως ασφαλής κι έτσι οι πόρτες είναι πάντα ανοιχτές. Σε ένα τέτοιο μέρος μεγάλωσα, σε ένα χωριό που υπήρχε αυτή η δυνατότητα, που, ότι ώρα και να γυρνούσα στο σπίτι, έσπρωχνα το μικρό ορθογώνιο παραθυράκι που ήταν πάντα ξεκλείδωτο και άνοιγα την πόρτα με ησυχία για να μην ξυπνήσω κανέναν. Αυτό κάνω ακόμα και σήμερα όταν πηγαίνω. Αυτό όμως άλλαξε όταν μετακόμισα μόνος στην Αθήνα. Στο εξής, το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν τα κλειδιά του σπιτιού. Και δεν έφτανε το κλειδί του διαμερίσματος, προστέθηκε άλλη μία πόρτα-εμπόδιο, αυτή της πολυκατοικίας. Ίσως γι’ αυτό τα κλειδιά παίρνουν την πρώτη θέση στην ερώτηση “ποια είναι τα τρία πράγματα που βάζεις στο σακίδιο σου φεύγοντας για πρόβα;”

Τη δεύτερη θέση παίρνει ένα πράγμα που αφορά στην μνήμη, κι αυτό δεν είναι άλλο από το ημερολόγιο έτους ή, κοινώς, ατζέντα. Μέχρι τα 26 (τώρα είμαι 29), είχα όλο το πρόγραμμα που είχα να κάνω στο μυαλό μου, όμορφα και τακτοποιημένα, μέχρι που έσκασε ένα δώρο από μία φίλη – τι ήταν; Μία ατζέντα. Αφού κάποιος σκέφτηκε να φτιάξει την πρώτη ατζέντα, γιατί να μην τον τιμήσουμε τον άνθρωπο; Άρχισα κι εγώ λοιπόν να καταγράφω αυτά που είχα να κάνω μέσα στη βδομάδα, σημαντικά και ασήμαντα, και συνειδητοποίησα ότι δε χρειάζεται πια να τα θυμάμαι και αυτά απ’ έξω όπως μαθαίνω τα λόγια μου για μία παράσταση. Την τρίτη θέση κατέχει ένα πράγμα που μόνο τρίτο δεν έρχεται, καθώς θα με συνοδεύει όλη τη χρονιά φέτος στην παράσταση, κι αυτό είναι το γιουκαλίλι μου. Ναι, χωράει στο σακίδιο μου, εντάξει δεν κλείνει εντελώς, αλλά δεν παύει να είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μου. 

Φωτογραφία 1: Αγαπημένη θέα, λήψη από την ταράτσα φίλης από την προχθεσινή πανσέληνο.

Με αφορμή λοιπόν το γιουκαλίλι, άρχισα τελευταία να ανακαλύπτω ξανά τραγούδια που οι εποχές ίσως να τα… έθαψαν κάτω από άλλα τραγούδια. Στο θέατρο πηγαίνω με μηχανάκι, πράγμα που δε μου επιτρέπει να ακούω μουσική πηγαίνοντας, οπότε ας  γράψω τα τραγούδια που θα άκουγα στην περίπτωση που θα πήγαινα στην πρόβα με τα πόδια. Αν και μεταξύ μας, όταν πηγαίνω καμιά φορά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και στα σοκάκια της, προτιμώ να ακούω τους ήχους που παράγει η πόλη, είτε αυτοί είναι απολαυστικοί είτε όχι. Όπως και να ΄χει, θα άκουγα με ευχαρίστηση το “Can’t help falling in love” του Elvis Presley. Το δεύτερο τραγούδι που μου έρχεται στο νου είναι ένα… ρετρό ελληνικό κομμάτι! Με αφορμή κάποιες συναυλίες που διοργανώνουν κάποιοι φίλοι, πρόσεξα καλύτερα το ρετρό τραγούδι. Νιώθω πως είναι μία κατηγορία τραγουδιών με ιδιαίτερη ταυτότητα και αυτό με γοητεύει ιδιαίτερα. Ενδεικτικά θα βάλω στη λίστα το “Χθες το βράδυ” από την Στέλλα Γκρέκα. Τι σχέση έχει με το προηγούμενο τραγούδι; Καμία. Εμείς όμως δεν είμαστε που δημιουργούμε τις σχέσεις ανάμεσα στα πράγματα; Μία πραγματικά αγαπημένη μου κατηγορία, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι τα παραδοσιακά τραγούδια, δε θα μπορούσε λοιπόν να λείπει και ένα τραγούδι από αυτήν. Προσθέτω ως τρίτο κομμάτι στη σειρά το “Χίλιοι μαστόροι” από την Σπυριδούλα Μπάκα.

Φωτογραφία 2: Σούρουπο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Κάθε Σεπτέμβρης και κάθε φθινόπωρο, σα να σηματοδοτεί την αρχή καινούργιων πραγμάτων, κι ας μην έχεις μερικές φορές να περιμένεις τίποτα συγκεκριμένο να ξεκινήσει. Δεν ξέρω αν ισχύει ή αν έτσι μας το δώσανε. Πάντως εύχομαι αυτή η αρχή να με βρει με περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για να καταφέρω να διαβάσω περισσότερη λογοτεχνία που μου έχει λείψει. Να ρυθμίσω καλύτερα τη διατροφή μου, προσθέτοντας γεύματα στην κατηγορία “γλυκά”. Και ύστερα να σηκωθώ από τον καναπέ να ξεκινήσω ξανά την άθληση, όχι βέβαια για να φτιάξω σώμα, αλλά για να κάψω τα γλυκά που μόλις παραπάνω πρόσθεσα στη διατροφή μου.

Φωτογραφία 3: Το ομορφότερο θέατρο της Αθήνας, στην Φρυνίχου, στην Ακρόπολη.

• Ο Μάριος Κρητικόπουλος θα παίζει τον ρόλο του Ρεμί στο “Χωρίς Οικογένεια” του Μαλό, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Επίσης, μαζί με την ομάδα RODEZ (Σόνια Καλαϊτζίδου, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή, Μάριος Κρητικόπουλος) ανεβάζουν την πρώτη τους παράσταση με τίτλο “Vita Brevis ή Η ζωή είναι σύντομη κι εμείς ξέρουμε τόσα λίγα” από 18 Νοεμβρίου στο θέατρο Faust.