Στο δικό μου το κομμάτι, μας έκανε σεμινάριο υποκριτικής ο Jean-Luis Rodriguez , ένας acting coach με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας στο άγιο ξύλο ή αλλιώς Hollywood .

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα ήταν, ότι έβγαινες εντελώς εκτός ορίων και συνόρων. Συνεργάζεσαι και συνδιαλέγεσαι με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, πολιτισμούς, θρησκείες που δεν θα είχες  εύκολα την ευκαιρία να ξανά βρεθείς .

Βρέθηκα σε ένα γκρουπ ανθρώπων από Νιγηρία, Κόστα Ρίκα, Ταϊλάνδη , Φιλιππίνες, Β. Μακεδονία, Ουκρανία .

Το αξιοπερίεργο ήταν ότι παρόλο που όλοι είχαμε διαφορετικές καταβολές, μοιραζόμασταν ακριβώς την ίδια καύλα, αλλά και τις ίδιες ανασφάλειες . Παιδιά, δε πα να ‘σαι από όπου θες  , αν μπλέξεις με αυτό το επάγγελμα πάλι τα ίδια θα τραβάς, είτε στην Ελλαδάρα,  είτε στο Hollywood .

Και μιας και είπα για Ελλαδάρα ….Ο ΕΚΚΟΜΕ έκανε πάρτυ για να γιορτάσει την επιτυχία των ελλήνων στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Μέρος αυτού και εμείς από το talent section της Berlinale . . Και μπράβο μας . Με τη διαφορά οτι στους 4 έλληνες που επιλέχθηκαμε από το φεστιβάλ ως εξαίρετα ταλέντα δεν στάλθηκε πρόσκληση ποτέ , παρόλο που στη επίσημη πρόσκληση που στάλθηκε σε όλους, αναγραφόντουσαν τα ονόματα μας .Το μάθαμε εκ των υστέρων και μάλιστα τυχαία . Τέλειο ; Ευχαριστούμε από καρδιάς για τη στήριξη, πάντως . Την ψυχολογική.

Το πρόγραμμα μας σαν talents ξεκίναγε στις 9 στο κτήριο , με καφέ , έπειτα είχαμε κάποιο σεμινάριο , μετά διάλειμμα για πρωινό , μετά πάλι σεμινάριο, διάλειμμα για μεσημέρι και πάλι σεμινάριο μέχρι το βράδυ στις 9 .

Εγώ σα κλασσικός Έλληνας, μπήκα το πρώτο βράδυ σ’ ένα ελληνικό εστιατόριο , «έλα πατρίδα που είσαι και τα ρέστα» . Από τις επτά μέρες, τελικά έφαγα εκεί, τις τέσσερεις -και μάλιστα- τη μία μέρα, ήρθε -σχεδόν- όλο το φεστιβάλ εκεί να φάει . Και ένας Τούρκος , ένα καρντασάκι , έβαλε απ’ τα ηχεία να παίζει ο «Ζορμπάς» , και ξεσηκώθηκε όλο το μαγαζί . Να βλέπεις 123 διαφορετικές χώρες να χορεύουν συρτάκι. Αξία ανεκτίμητη .

Με τους Τούρκους, παιδιά, έχουμε τα περισσότερα κοινά . Δε ξέρω αν σας αρέσει αυτή η δήλωση, αλλά είναι αλήθεια . Έχουμε πάρα πολλές κοινές λέξεις και αρκετά κοινή συμπεριφορά . Γενικά, σαν Έλληνες θα έλεγα τα πάμε πολύ καλά με μεσογειακούς λαούς , Ισπανούς Ιταλούς , με βαλκάνιους και τέλος με τα αδέρφια μας, Τούρκους . Εγώ –προσωπικά, δε- μπόρεσα πολύ να συνδεθώ με πιο βόρειους, αξιόλογοι όλοι τους , απλά δε ταιριάξαμε στα επίπεδα ζεστασιάς .

Απ’ τα επικρατέστερα θέματα του φεστιβάλ ήταν η αγάπη στη διαφορετικότητα . «Listen courageously» ήταν το μότο του φεστιβάλ με εξαίρετους καλλιτέχνες να σχολιάζουν τη πορεία τους και πόσο σημαντικό είναι για αυτούς το να ακούς , πράγμα που σημαίνει ακούω και ας διαφωνώ μαζί σου , σε προσέχω , σε συμπεριλαμβάνω , είμαστε συνοδοιπόροι σε αυτή τη μάταιη ζωή και όχι εχθροί .

Όπως, βλέπεις η δομή είναι συνειρμική και όχι γραμμική.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη που δε κρίνει , όπως και να είσαι , το αποδέχονται και αυτό είναι το μαγικό και για αυτό το φεστιβάλ είναι τόσο διαδεδομένο .

Σαν πόλη είναι πολυ industrial για τα γούστα μου , το Κreuzberg που για μένα έχει μια καλλιτεχνική παρακμή που έχει ενδιαφέρον- ωστόσο .

Τέλος, κλείνω οτι η εμπειρία ήταν μοναδική – και όντως, αν επιλεχθείς μια φορά, δεύτερη δεν έχει . Αυτό ήταν .

Μια εμπειρία που –σίγουρα- θα έχεις πολλά να κρατήσεις , οπότε μη το πολύ σκέφτεσαι , αν τα καταφέρεις  , μη το χάσεις !

Ευτυχία Ιωσηφίδου  , Γιάννη  Καρπούζη , Θέλγια Πετράκη σας ευχαριστώ !

* Ο Άρης Αντωνόπουλος επέστρεψε από το Βερολίνο και συνεχίζει τα τηλεοπτικά γυρίσματα στην “Ηλέκτρα” που προβάλλεται από την ΕΤ1. Παράλληλα, ο Άρης θα ανέβει Θεσσαλονίκη, με τη θεατρική παράσταση “Ο παππούς έχει πίεση” της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που θα παρουσιαστεί στο κινηματοθέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, τα δύο Σαββατοκύριακα 5-6 Απριλίου, όπως και 12-13 Απριλίου. Σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη, ο Άρης παίζει δίπλα στη Μαριλού Κατσαφάδου, τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, το Βασίλη Κολοβό, το Σταύρο Νικολαΐδη και τη Σύλβια Δελικούρα.