
το κορίτσι της οδού Ρακτιβάν
συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | ελίνα γιουνανλή + αρχείο θεάτρου “δανδουλάκη” */* επιμέλεια Ι γιώργος παπανικολάου
“Ήμουν στο θέατρο Διονύσια- σημερινό Δημήτρης Χορν- που είχε μια εξαιρετική θέση, στην οδό Αμερικής. Συνέχεια μου αυξάναν το ποσοστό του ενοικίου και πλέον δεν έβγαινα. Είχα αποφασίσει να βρω μια καινούργια θεατρική στέγη. Έκανα εξονυχιστική έρευνα σε όλους τους πιθανούς χώρους του κέντρου της Αθήνας, και κάθε ένας είχε τις ιδιαιτερότητες που δεν μπορούσα εγώ να λειτουργήσω για τον άλφα ή βήτα λόγο. Κατέληξα στον χώρο που τότε είχε την επωνυμία Σούπερ Σταρ, που ήταν ένας μεγάλος χώρος και πληρούσε τα όνειρά μου. Δεν ήθελα να πάω σε μικρό θέατρο. Ήθελα να κάνω μεγάλες παραγωγές- τότε έκανα παραστάσεις με 18 άτομα στο θίασο. Ήθελα, λοιπόν, το κλασσικό μεγάλο θέατρο. Όταν πρωτοπήγα στη στοά Πατησίων και Αγίου Μελετίου, κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω και μια δεύτερη επένδυση, γιατί ήδη από το 1993 που είχα αρχίσει να συζητάω, η περιοχή είχε ξεκινήσει να “μαραίνεται”. Ανακαινίσαμε τη μισή στοά, όλη δεν γινόταν, γιατί ήταν ιδιοκτησίες μικρών χώρων και δεν μπορούσε να υπάρξει συνεννόηση με τριάντα ιδιοκτήτες. Προτίμησα να ανασκευάσω το παλιό χώρο του Σούπερ Σταρ. Έγινε πιο αμφιθεατρικός ο χώρος, σε μια εκ βάθρων ανακαίνιση. Δεν μπορούσα να “αγοράσω” θέατρο, όπως τότε μου πρότειναν φίλοι και γνωστοί, γιατί θα χρειαζόμουν άλλα τόσα λεφτά, για να το φτιάξω. Εγώ, ότι έβγαλα από τη δουλειά μου, όλα αυτά τα χρόνια, τα έβαλα εκεί. Η επιλογή έγινε, γιατί ο χώρος του θεάτρου πρόσφερε μια μεγάλη σκηνή με εξίσου μεγάλη πλατεία. Δώσαμε τα χέρια τέλος της θεατρικής σεζόν του 1993 και όλο το 1994 ο χώρος φτιάχνονταν. Εγώ, την περιοχή την έχω ζήσει στις μεγάλες της δόξες, τις αρχές του 1970. Ήταν και η Φωκίωνος Νέγρη, ένα καλλιτεχνικό στέκι, κοντά στη στοά Πατησίων και Αγίου Μελετίου, και το όνειρο μου ήταν το θέατρο “Κάτια Δανδουλάκη” να φτιαχτεί όπως ήταν τότε η περιοχή. Δεν κατάφερα να κάνω όλα τα όνειρα μου. Έκανα το 1/3- εντάξει…Η Κάτια Δανδουλάκη στο rejected….