at a glance
Top

Άρης Σερβετάλης

κι άσε με στη σιωπή, να ανασαίνω τη ζωή....

συνέντευξη | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | γιώργος καπλανίδης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης + τάσος θώμογλου

“Είχα την αυταπάτη, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα σε αυτή τη ζωή. Λάθος μου. Μπήκα “μέσα μου” και είδα αλλιώς τη μεγάλη εικόνα για μένα, για τους γύρω μου. Η επανατοποθέτηση στο πως ορίζουμε τον εαυτό μας, μέσα στο τοπίο της ζωής, με απασχολεί. Γι αυτό και επέλεξα τον “Δον Κιχώτη” του Θερβάντες, να παρουσιάσω. Ένα έργο, όπου ανά πάσα στιγμή δημιουργείται μια περιπέτεια από το πουθενά. Στηn Τέχνη όπως και στα πάντα, υπάρχει μια ματαιότητα. Όλα είναι εφήμερα”. Ο Άρης Σερβετάλης στο rejected…

rejected: Με τι αναμετρήθηκες τελευταία, προσωπικά; 

Α.Σ.: Αναμετρήθηκα με τον όγκο όλου αυτού του εγχειρήματος. Είναι μια απαιτητική παράσταση, όπου έχω και την παραγωγή. Δεν βάζω τον πήχη εύκολα ψηλότερα. Το να τοποθετώ τον πήχη, κάθε φορά, σε κάθε παράσταση, λίγο πιο ψηλά, εμπεριέχει έναν εγωισμό που δε μου αρέσει. Δεν είμαστε το ίδιο κάθε φορά. Οι άνθρωποι πρέπει να έχουμε διάκριση στο πως διαχειριζόμαστε τις δυνάμεις μας, τις δυνατότητές μας. Πρέπει να έχουμε κρίση σε σχέση με αυτό. Δεν πρέπει -σώνει και ντε- κάθε φορά, να ανεβαίνει ο πήχης. Μπορεί και να κατέβει – δεν τρέχει και τίποτα. Αυτό συνειδητοποίησα τελευταία, και με ελευθέρωσε.

Τρώω συγκεκριμένες ώρες, πρέπει να γυμνάζομαι μέσα στη μέρα, να υπάρχει το "ζέσταμα"

rejected: Πώς διατηρείς τόση ενέργεια, σε όλη τη διάρκεια της μέρας, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι το βράδυ οφείλεις να κάνεις κάτι, σωματικά και πνευματικά, πολύ δύσκολο; 

Α.Σ.: Τέτοιου είδους παραστάσεις επιβάλλουν αθλητική νοοτροπία. Όταν έχουμε παραστάσεις, όλος ο θίασος, είμαστε στη νοοτροπία του πρωταθλητισμού. Τρώω συγκεκριμένες ώρες, πρέπει να γυμνάζομαι μέσα στη μέρα, να υπάρχει το “ζέσταμα”, αλλιώς δεν γίνεται – δεν βγαίνει αυτό το πράγμα.

rejected: Το σωματικό θέατρο είναι παρεξηγημένη έννοια στην Ελλάδα;

Α.Σ.: Δεν ξέρω αν είναι παρεξηγημένη έννοια, το σωματικό θέατρο στην Ελλάδα. Γνωρίζω ότι ως όρος γίνεται κατά κόρον χρήση του. Αλλά, να σου πω και κάτι; Το όλο θέατρο είναι σωματικό. Εφόσον φέρεις το σώμα σου πάνω στη σκηνή, ό,τι είδους θέατρο και να κάνεις είναι σωματικό, είναι μέρος της αφήγησης. Η προσέγγιση της δουλειάς, όταν παίρνεις ένα έργο στα χέρια σου, αν γίνεται με σωματικό τρόπο, είναι το θέμα. Δεν γίνεται με ψυχολογικό θέατρο, αλλά μέσω “παιχνιδιού” και συνθηκών που αντλείς μέσα από το έργο.

Όταν παρουσιάσαμε τη "Κινέττα" με το Γιώργο Λάνθιμο, μας γιουχάισαν οι περισσότεροι...

rejected: Με την Έφη, που σε σκηνοθετεί και είναι σύζυγός σου, σε αυτό τον “αόρατο ιστό” των παραστάσεων που έχετε φτιάξει οι δυο σας, δεν είναι αγχωτικό κάθε φορά, να βρίσκεις τον επαναπροσδιορισμό και σε σχέση με το κοινό σας παρακολουθεί; 

Α.Σ.:Ακούγεται βαρύ και αναλυτικό – οι δουλειές μας διαδέχονται η μία την άλλη, από ανάγκη. Σε κάθε έργο θέλουμε, διαβάζοντάς το, να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση, να αναμετρηθούμε μαζί του. Αυτό μας εμπνέει και μπαίνουμε στο “τοπίο”. Δε μας ενδιαφέρει το πως θα ανανεωθεί η σχέση με το κοινό – αυτό γίνεται αν υπάρξει επικοινωνία με το έργο. Βλέπω και παραστάσεις καλλιτεχνών που μπορεί να αισθάνομαι οικεία με το έργο τους, αλλά μπορεί να είμαι σε μια περίοδο που δεν “συντονίζομαι” τη δεδομένη στιγμή με το έργο τους. Έτσι, δεν τους απορρίπτω ως καλλιτέχνες. Απλά, λέω, ότι στην παρούσα φάση δεν μπόρεσα να συνδεθώ.

rejected: Κι αφού κάνεις πρωταθλητισμό στις παραστάσεις, το να εμπλέκεσαι και στην παραγωγή στην Ελλάδα του 2019, δεν είναι ψυχοφθόρο;

Α.Σ.: Δυστυχώς, είναι έτσι τα πράγματα που στην Ελλάδα για να κάνεις αυτό που θέλεις, με τον τρόπο που επιθυμείς, μόνος σου μπορείς να το πράξεις. Μέχρι τώρα, έτσι το έχω καταλάβει. Δεν βρίσκεις εύκολα έναν παραγωγό, που θα ακούσει εύκολα τις απαιτήσεις σου. Για παράδειγμα, να κάνεις 4 μήνες πρόβα και οι άνθρωποι να πληρώνονται. Είναι πολύ “μεγάλο” και δύσκολα ο άλλος μπαίνει σε τέτοιες διαδικασίες. Ή να κάνεις μια περιοδεία πολύ ελεγχόμενη. Εμείς κάνουμε Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα, άλλος θα σου έλεγε ότι για να βγει η παραγωγή πρέπει να πάμε σε 20 πόλεις. Αυτές όμως, οι σκηνικές απαιτήσεις δεν μπορούν να το στείλουν παντού αυτό το έργο.

rejected: Η επιχορήγηση ως έννοια σε απασχολεί;

Α.Σ.: Ο “Δον Κιχώτης” είναι επιχορηγούμενη παράσταση. Αλλά, οι επιχορηγήσεις στην Ελλάδα, είναι συμβολικές. Τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για τον ένα μήνα της μισθοδοσίας. Η διάσπαση της επιχορήγησης είναι εμψυχωτική-να δίνονται λεφτά σε πολλές ομάδες. Όμως, από την αντίπερα όχθη, εν τέλει μια παραγωγή “δεν βγαίνει”. Με 10.000 ευρώ δεν βγαίνει κάτι….δεν ξέρω τί μπορούν να πρωτοσυντηρήσουν αυτά τα χρήματα, ένα σύνολο ανθρώπων σε ένα μήνα πρόβας. Ρε ΄συ, δεν βγαίνει το νούμερο.

rejected: Το ελληνικό θέατρο είναι υψηλού επιπέδου ή λειτουργεί με τα “ευκολάκια” του, να αρπάξουμε την επιχορήγηση και να γεμίσουμε το θέατρο από κόσμο, με “μια από τα ίδια”;

 

Α.Σ.: Υπάρχουν σοβαροί καλλιτέχνες, όπως και ομάδες, που κάνουν με ηρωική διάθεση τη δουλειά τους. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά γενικά είναι υψηλού επιπέδου το θέατρο. Απλά, χρειαζόμαστε υποστήριξη. Καταλαβαίνω ότι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, αλλά η υποστήριξη μπορεί να μην είναι χρηματική. Μπορούν να βρεθούν κι άλλες “πλατφόρμες”, όπως να επιχορηγηθούν χώροι προβών που είναι ένα έξοδο, μπορεί να επιχορηγηθούν υλικά που κάθονται σε αποθήκες και “σαπίζουν”, μπορούν να επιχορηγηθούν συντελεστές που είναι δημόσιοι υπάλληλοι που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν με υλικοτεχνικό εξοπλισμό.

 

rejected: Το θέατρο είναι απτό και ξεκάθαρο ή είναι ένας “αέρας” που ο καθένας παίρνει στο σπίτι του ότι μπόρεσε να αντιληφθεί; 

 

Α.Σ.:Το θέατρο δεν ξέρω αν είναι τόσο απλό ή τόσο πολύπλοκο. Για μένα, το θέατρο έχει μια ποιητική διάσταση. Το θέατρο είναι ένα ποίημα. Καθένας το ερμηνεύει με το δικό του τρόπο κι αυτό έχει το ενδιαφέρον του.

 

rejected:Ποιό είναι κακό θέατρο για σένα;

 

Α.Σ.: Για μένα, κακό θέατρο είναι αυτό που δεν με ιντριγκάρει. Κακό θέατρο είναι αυτό που δεν μου δημιουργεί κανένα πόθο. Είναι το θέατρο που αναπαράγει το ίδιο πράγμα. Δεν εξελίσσει κάτι. Αλλά, βέβαια, αυτό είναι κακό μόνο για μένα, έτσι; Έπειτα, έχει σημασία η ιστορία. Κι ένα “τίποτα” να πεις, μπορεί να έχει ενδιαφέρον η ιστορία. Να συγκινήσει κάποιον….

 

rejected: Στα 42 σου χρόνια, αισθάνεσαι ότι έκανες όλα όσα ήθελες;

 

Α.Σ.: Δόξα τω Θεώ, νομίζω ότι έκανα και πράγματα που δεν τα είχα καν στο μυαλό μου…όπως να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν είμαι άλλωστε άνθρωπος των σχεδίων. Δεν προγραμματίζω. Ανάλογα τους ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή, με τις συνεργασίες πηγαίνω κάπως έτσι. Δεν έχω επιθυμίες να κάνω μεγάλους ρόλους και τέτοια….

 

rejected: Γιώργος Λάνθιμος. Πώς φτάσαμε από την “Κινέττα” που δεν ασχολούνταν άνθρωπος-ένα κακό άκρο, στο άλλο άκρο της “Ευνοούμενης”;

 

Α.Σ.: Στην Ελλάδα λειτουργούμε στις ακραίες καταστάσεις. Στην Ελλάδα λειτουργούμε με τη μόδα. Αν ο Γιώργος Λάνθιμος δεν ήταν σε αυτή την “κατάσταση”, δεν θα υπήρχε αυτή η “φασαρία”…Γιώργο, όταν παρουσιάσαμε την “Κινέττα” μας γιουχάισαν οι περισσότεροι. “Φάγαμε” σκληρή κριτική. Οι Έλληνες είμαστε “της μοδός”…Είναι κάτι τρέντι; Γιούργια, πάμε! Αλλά, νομίζω ότι ο Γιώργος είναι καλλιτέχνης που η πορεία του δεν είναι τυχαία. Είναι σοβαρός καλλιτέχνης. Εκτιμώ την ειλικρίνεια και την καλή “πάστα” του Λάνθιμου. Ο Γιώργος είναι ευθύς.

rejected: Ποιοί είναι στις μέρες μας, “Δον Κιχώτες”;

Α.Σ.: “Δον Κιχώτες” είναι τα μικρά παιδιά. Εγώ εκεί αναγνωρίζω τη δονκιχωτική σκέψη. Τα παιδιά έχουν την ορμή και την πίστη να παίξουν. Δίχως ενδοιασμούς, με το 100% του είναι τους, μπαίνουν στο παιχνίδι. Και για μένα, όποιος δεν έχει ενδοιασμούς, είμαι σίγουρος ότι θα παίξει και θα το χαρεί, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Το θέμα είναι να ευχαριστιόμαστε την προσπάθεια της αναμέτρησης, ανεξαρτήτου αποτελέσματος.

Είμαι άνθρωπος που επιζητώ την απομόνωση

rejected: Με τα δυο σου βαφτιστήρια, βρίσκεις το χρόνο, να βλέπεις “μικρούς Δον Κιχώτες”;

Α.Σ.: Όχι. Δεν είμαι καλός στους χρόνους. Έχω μια νοερή σκέψη για τα βαφτιστήρια μου. Δεν διαχειρίζομαι σωστά το χρόνο, για να τους συναντώ συχνά και φταίω εγώ. Καμιά φορά, παίρνω τους λάθος δρόμους και “ξεχνιέμαι”. Είμαι και άνθρωπος που επιζητώ την απομόνωση. Εξακολουθώ άλλωστε, να ψάχνω πότε και πως να κατεβάζω διακόπτες και να μην έχω πολλά-πολλά με τους γύρω μου. Δεν μπορώ διαφορετικά. Δεν μπορώ να λειτουργώ με την πολυκοσμία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πάμε λίγο, μέσα τώρα, να συνεχίσω την πρόβα με τα παιδιά;