at a glance
Top

Οι σημειώσεις του Πάνου Παπαδόπουλου

κείμενο | πάνος παπαδόπουλος */* φωτογραφίες | χρήστος συμεωνίδης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

η μνήμη, η πρόβα κι η ψυχή...

Να ‘μαστε πάλι εδώ, στο ιστορικό Θέατρο Σφενδόνη, ένα από τα ομορφότερα της Αθήνας, να κάνουμε πρόβες για ένα έργο που του έχω τρομερή αδυναμία και που αναγκαστήκαμε να σταματήσαμε την περασμένη σεζόν λόγω πανδημίας. Με συναισθήματα ανάμεικτα, πρόβες που ξεκινούν και σταματούν ανάλογα με τα μέτρα και των αριθμό των κρουσμάτων και μια περίεργη – ουτοπική ελπίδα πως αυτό που κάνουμε μπορεί να δώσει παρηγοριά και να αφορά κάποιον στο μέλλον.

…Έτσι πιάνω το μυαλό μου να φεύγει πίσω, στην πρώτη φορά που βρέθηκα στο υπόγειο του Τέχνης, μαθητής ακόμα γυμνασίου, να βλέπω τον Βικτώρ, σπαρταριστό μπροστά μου από τριτοετείς φοιτητές της σχολής, σε σκηνοθεσία του δασκάλου μου, Δημήτρη  Δεγαΐτη. Από ‘κείνη την ημέρα και μετά, δεν το έβγαλα ποτέ απ’ το μυαλό μου. Αγόρασα το κείμενο και το φύλαξα στο ράφι, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα συναντηθώ μαζί του και θα περπατήσω στα παπούτσια του. Και είναι πράγματι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει αυτό το εννιάχρονο παιδί με το ανεξήγητο ύψος του 1 και 80 μέτρου και με το κοφτερό μυαλό. Μέσα σ’ ένα βράδυ, ανήμερα των γενεθλίων του, ο Βικτώρ, έρχεται ν’ ανακαλύψει όλη την υποκρισία της αστικής τάξης, να ξεσκεπάσει τα βρωμερά μυστικά της οικογένειάς του και να αποχωρήσει οριστικά από τον κόσμο των μεγάλων, σφραγίζοντάς τον με το θάνατό του. Αφού πρώτα μια μυστηριώδης γυναίκα εισέλθει σπίτι του, κλάνοντας ακατάπαυστα λόγω μιας σπάνιας ασθένειας όπως η ίδια εξηγεί. Στο τέλος αυτού του έργο δεν θα μένει κανείς ζωντανός και από κει που η βραδιά ξεκινά με γέλιο και χαρά, το πάρτι έρχεται να καταλήξει με την φράση “τελικά ήταν δράμα”. Έχει κάτι το τρομερά αλλόκοτο και σκοτεινό αυτό το κείμενο, που δεν μπορώ να το μεταφέρω όσο κι αν προσπαθήσω με τα λόγια. Είναι καθαρά βιωματική η εμπειρία μαζί του.

Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στις γενικές δοκιμές. Η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως εύθραυστη, καθώς έχουμε να κάνουμε με μια παράσταση που σχεδόν γνωρίζουμε, αφού την έχουμε παίξει μερικές φορές και σ’ έναν βαθμό η διαδικασία αυτή είναι αρκετά άχαρη και ανασφαλής. Παρένθετη σκέψη: ο καφές που πίνω θα πρέπει οπωσδήποτε να μειωθεί, αν θέλω να αποφύγω τους συχνούς πονοκεφάλους. Πίσω στην πρόβα μας τώρα. Κοιτάζω τα άδεια καθίσματα και σκέφτομαι το Λα Πουπέ και την σπαρακτικά τρυφερή ερμηνεία της Άννας Κοκκίνου, την ώρα που βρίσκω τη θέση που καθόμουν τότε, ως θεατής.

Αργά, αργά, το βλέμμα μου επιστρέφει στη σκηνή. Βλέπω την Χαρά (Κεφαλά), δασκάλα μας από τη σχολή, να βουτάει με διάθεση μικρού παιδιού μέσα στην όλη διαδικασία, να δοκιμάζει πράγματα υπέροχα και συγκινούμαι ανακαλώντας μνήμες από τα σπουδαστικά μας χρόνια. Τη Στέλλα (Βογιατζάκη) να γίνεται τρίχρονο μωρό εγκλωβισμένο στο σώμα ενήλικης κοπέλας, τον Θανάση (Ζερίτη) να αρπάζει ένα μαχαίρι και να απειλεί τους πάντες με τον πιο αξιαγάπητο τρόπο, τον Κωνσταντίνο (Πλεμμένο) να μας αφήνει  άφωνους, καθώς ενσωματώνεται μοναδικά στο σύνολο, σ’ έναν ρόλο που καλείται να φέρει εις πέρας φέτος, τον αγαπημένο συμμαθητή Στέργιο (Κοντακιώτη) να πασχίζει ως πατέρας να κρύψει τα πάντα κάτω απ’ το χαλί και τις τρομερά χαρισματικές Φωτεινή Παπαχριστοπούλου και Μαρία Παρασύρη να προσφέρουν στην παράσταση το εκρηκτικό τους ταπεραμέντο σαν μάγισσες με δώρα. Από την άλλη πλευρά, ο Μάνος να διορθώνει ακούραστα, και ο παραγωγός μας ο Βαγγέλης (Κώνστας) να παρακολουθεί την πρόβα προσφέροντας διαρκώς σε μια παράσταση που εξ αρχής κρίνεται απίθανο να βγάλει τα έξοδά της. Έτσι σκέφτομαι πως μέσα στην όλη στεναχώρια και την απαξία που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας από την πολιτεία, εμείς οι ίδιοι, είμαστε στο βάθος συγκινητικοί άνθρωποι. Εύχομαι ο κόσμος εκεί έξω να στηρίξει το Θέατρο, όχι μόνο την παράστασή μας, αλλά το Θέατρο το ίδιο. Να φορέσει τη μάσκα του και τα καλά του, να πάει να ακούσει αυτά τα κείμενα. Να συνεχίσουν να παίζονται οι ιστορίες των ανθρώπων στα πέρατα του κόσμου εις τους αιώνες των αιώνων αμήν!

  • Ο Πάνος Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στη παράσταση “Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία” σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο ΣΦΕΝΔΟΝΗ.