at a glance
Top

O Κώστας Χατζηγεωργίου αυτοσκανάρεται

κείμενο | κώστας χατζηγεωργίου */* φωτογραφίες | αρχείο κώστα */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Έχεις τρεις επιλογές

O Κώστας αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να πάει στο θέατρο, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο για το θέατρο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτό το καλοκαίρι. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Επιθυμώ να περπατώ ελαφρύς.

Σύμφωνα με μια υπεύθυνη πορεία, η οποία οδηγεί στον χώρο εργασίας, οι επιλογές αντικειμένων -πόσο μάλλον δια μιας πορείας σκηνογραφημένης αστικά, μας επιβάλλονται σαν απειλές. Είτε το ένα είτε το άλλο δηλαδή, αλλιώς καήκαμε. Η μνήμη και οι τσέπες μας φουλάρανε, ξεχείλισαν. Για την πρόβα, χρειάζομαι μια αλλαξιά ρούχα. Πάντα, κάτι σχετικό με το σύμπαν του έργου. Δεν το κάνω τόσο για μένα, όσο για τους από κάτω. Θέλω να καταλαβαίνουν που το πάω, τι είμαι. Επίσης, ανατράφηκα στην Θεσσαλονίκη, το χωριό της αυτόνομης θεατρικής παραγωγής, και μου αρέσει να προτείνω το κοστούμι μου.

Ένα μικρό σημειωματάριο με βοηθάει να σημειώνω στις πρόβες του πρώτου μήνα τις γενικές παρατηρήσεις που έχω για το έργο που φτιάχνουμε. Αργότερα το αφήνω. Αρχίζω, λίγο λίγο να τα αφομοιώνω επάνω μου.

Συνήθως, έχω ένα βιβλίο μαζί μου: σημείο αναφοράς του εκάστοτε έργου που ασχολούμαστε στην πρόβα. Μιας και συνεχώς εμπνεόμαστε από άλλα έργα τέχνης, το να τα χρησιμοποιούμε ως σημεία αναφοράς και να κλέβουμε απ’ αυτά μας υπενθυμίζει κατ’ αρχάς πως όλα έχουν ήδη ειπωθεί, και δεύτερο πως έχουμε κοινά με κάποιους άγνωστους πολύ μακριά από μας. Είναι ένα παιδικό συνήθειο η κλεψιά -η μίμηση, εννοώ- και ίσως το πιο χρήσιμο εργαλείο. Δεν ακούω ποτέ μουσική στο δρόμο, ούτε στο δρόμο για την πρόβα. Με αποσυνδέει απ’ τα κοινά.

photo_1: από τις πιο αγαπημένες νύχτες στην Μαδρίτη 

Συνήθως, ο χώρος της πρόβας είναι ένα μέρος ήσυχο, απομονωμένο, με κλειστές πόρτες. Δεν θέλω να έχω την ίδια αυτή αίσθηση και στον δρόμο που σφύζει από ερεθίσματα, δράσεις, γεγονότα. Οπότε, θα μοιραστώ τρία τραγούδια που είτε με επηρέασαν, είτε τα χρησιμοποιούμε στην τελευταία παράσταση της Dulcinea, “Τρώμε, παιδιά”.

«Cleaning out my closet» του Eminem, σε στίχους –όμως- που έγραψα για την παράσταση. Από μικρός με συγκινούσε, είναι απ’ τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα που είχα (μετά τον Καζαντζίδη της κουζίνας), οπότε ταίριαξε ιδανικά με τα οικογενειακά συμπλέγματα του έργου.

«Post war dream» των Pink Floyd. Ένα τραγούδι φτιαγμένο μέσα στον χωρισμό της μπάντας. Η αιτία της επιλογής ήταν η μουσική, και δραματουργικά μιλώντας, ένα κουπλέ σημαντικό που ενώνει την δυσαρμονία της οικογενειακής ανατροφής και της ελληνικής εργατικής βιομηχανίας: “What have we done? Maggie, what have we done? What have we done to England? Should we shout? Should we scream?

«Ο κυρ Αντώνης» του Μάνου Χατζιδάκι. Μόλις το άκουσα, κι έπειτα το τραγούδησα, φαντάστηκα τον πατέρα μου στην θέση του κυρ Αντώνη. Μου θύμισε τις καλές του πλευρές.. αυτό είναι το τραγικό.

photo_2:  η φρικτή για μένα εικόνα, του γίγαντα σκύλου ως μπιμπελό ενός beach bar.

Αυτό το καλοκαίρι, και τρία πράγματα εντός του;!

Να πάω επιτέλους στην Σαμοθράκη, με συντροφιά.

Να σπάσω το προηγούμενο ρεκόρ μου και να κάνω -πάνω από ένα μήνα συνεχόμενα- διακοπή από την πόλη.

Να καταφέρω και φέτος, να πάω τουλάχιστον για μία εβδομάδα στο μουσικό χωριό στο Πήλιο.

photo_3: η αφίσα της τελευταίας έκθεσης του αγαπημένου μου φωτογράφου Sebastiaο Salgado.

* Ο Κώστας Χατζηγεωργίου είναι μέλος της θεατρικής ομάδας Dulcinea, που παρουσιάζει το “Τρώμε, παιδιά”, στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ Θεσσαλονίκης. Παίζουν μαζί του : η Άννα-Μαρία Ιακώβου που σκηνοθετεί, ο Αλέξανδρος Καλτζίδης και ο Σταύρος Μόσχης. Παραστάσεις για τρεις νύχτες, από Παρασκευή 24 έως και Κυριακή 26 Μαΐου.