“Με εξιτάρει το μη συμβατό της φύσης των ανθρώπων στη ζωή. Η αντίφαση μου αρέσει. Το πιστεύω σου κι αυτό το άλλο που σου ζητά η ζωή, είναι λόγος που με κάνει να αγαπώ το θέατρο και τους ρόλους. Οι άνθρωποι είμαστε από γέννα, χρεωμένοι με κάτι. Τηρουμένων των αναλογιών, όλοι είμαστε χρεωμένοι με κάτι από τους προηγούμενους, με το που βλέπουμε στη ζωή. Την πρώτη αχτίδα φωτός”. Ο Νίκος Κουρής στο rejected…

” Are we really happy here
With this lonely game we play
Looking for words to say
Searching but not finding
Understanding any way”…

“Μου αρέσει ο τρόπος που διάβασε ο Θέμης Μουμουλίδης το έργο. Δίχως κλισέ και ”παλιακά” στοιχεία. Έχει μια ανθρώπινη ματιά στον ήρωα μου, τον ”Ορέστη”. Ο ”Ορέστης” είναι ένα φωτεινό πλάσμα κι ας έφτασε να σκοτώσει. Δεν έχει φτιαχτεί για να σκοτώσει ο ήρωας μου. Κι αυτή είναι η τραγωδία. Δεν είναι η φύση του να θέλει και να μπορεί να σκοτώσει. Ο ”Ορέστης” είναι η φωτεινή δύναμη της ζωής. Η τραγωδία δεν είναι ψυχολογική ανάλυση των ρόλων, είναι εν δυνάμει. Η ψυχολογία στο θέατρο, δεν θεωρώ ότι κάνει καλό. Δεν μου αρέσει και δεν πιστεύω στο να ερμηνεύεις ψυχολογικά ένα ρόλο. Η αρχαία τραγωδία είναι ένα είδος έργων που ενέργειες και “άνω” δυνάμεις, κάνουν παιχνίδι. Ο ”κόσμος” της ”Ηλέκτρας” είναι της εμμονής, και του ”Ορέστη” ένας ”κόσμος” που πρέπει να πράξει κάτι για το οποίο δεν είναι φτιαγμένος…αυτό το ασήμαντο πράγμα της φύσης του ανθρώπου σε σχέση με τη πράξη-τη ζωή του δηλαδή-και το πως αυτό μπαίνει σε όλων τη ζωή. Πόσο διαφορετικά φτιαγμένοι άνθρωποι είμαστε μεταξύ μας και πόσο άλλα φτιάχνουμε από αυτά που το μέσα μας, προορίζει;”

“‘We’re lost in a mask, masquerade
Both afraid to say we’re just too far away
From being close together from the start”…

“Η τραγωδία δεν είναι μουσείο. Αυτό για μένα είναι στοίχημα και έτσι ενασχολούμαι μαζί της. Είναι κληρονομιά βιβλιοθήκης που οφείλεις να διαβάσεις. Και το λέω πρώτα ως θεατής. Πολλές φορές, νομίζω ότι ένα αρχαίο κείμενο είναι κάτι ”μακρινό”. Λάθος μου. Δεν είναι εύκολο κάθε σεζόν να βουτάς και πάλι στο μηδέν για να ξαναρχίσεις πρόβες σε ένα άλλο έργο. Δεν είναι εύκολο γιατί πρώτα από όλα έχεις να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Κι αυτό που ξέρεις για σένα-κολλήσεις σε αυτό και δεν ανανεωθείς πάνω του, ή αν δεν κοιτάξεις ψηλά σε κάτι, δεν ”ζωντανεύεις” ξανά. Στην πραγματικότητα, στο θέατρο αυτό που ξέρεις και πέτυχες τη προηγούμενη χρονιά, θα είναι άχρηστο την επόμενη. Το θέατρο σου ζητά καινούργιο ενδιαφέρον, μια νέα περιέργεια, μια πιο αθώα επιθυμία σε κάθε αρχή προβών ενός έργου. Το θέατρο σε θέλει με τη νοοτροπία και τη διάθεση παιδιού για μάθηση, εξερεύνηση, χαρά. Χρειάζεται και η εμπειρία, αλλά όχι με την πρώτη έννοια που μας έρχεται στο νου. Στο θέατρο το ”αυτό το ξέρω, πάω και το κάνω” δεν σε βοηθά. Τουλάχιστον, εμένα…Η εμπειρία με βοηθά σε τεχνικά θέματα που δεν μπορούσα μέχρι πρότινος να φέρω τόσο γοργά εις πέρας. Η υποκριτική είναι μια βουτιά στο κενό κι όχι μια βουτιά στη γνώση. Η υποκριτική δεν είναι επιδεξιότητα. Αυτή τη βουτιά στο κενό, όσο πιο έτοιμος είσαι να την κάνεις και με μια βασική τεχνική, τόσο το καλύτερο. Άλλωστε πώς αλλιώς θα επικοινωνήσεις με το θεατή, για κάτι τόσο άπιαστο;”

“We tried to talk it over
But the words got in the way
We’re lost inside this lonely game we play”…

“Το να ακολουθήσεις το όραμα του σκηνοθέτη σου, κι ας μην τυχόν συμφωνείς με αυτό, δεν πρέπει να είναι κάτι δύσκολο για τον ηθοποιό. Το να επικοινωνείς γενικά με το σκηνοθέτη σου, είναι μεγάλη άσκηση. Το θέατρο είναι ένα παιχνίδι με απόλυτα σοβαρούς όρους. Στο θέατρο πρέπει να καταλάβεις τι σου ζητιέται, τί διαδρομή να διανύσεις και να επικοινωνήσεις με κάτι που δεν ξέρεις τί είναι, αλλά σου ζητήθηκε την ίδια στιγμή και εσύ πρέπει να το ανακαλύψεις και να το γεννήσεις…ε, αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στο θέατρο. Και αυτό το κομμάτι, σε κρατάει ασυνείδητα σε διαρκή ενέργεια. Εγώ δεν έχω ενστάσεις με τους σκηνοθέτες που επιλέγω να συνεργάζομαι. Δουλειά των ηθοποιών δεν είναι να έχουν ενστάσεις στο έργο των σκηνοθετών. Οι ενστάσεις είναι για τους θεωρητικούς. Όταν ένας σκηνοθέτης σου λέει ”δοκίμασε αυτό”, κι εσύ έχεις ένσταση πριν το δοκιμάσεις, είσαι λάθος. Δουλειά του ηθοποιού είναι να δοκιμάζει. Όταν είσαι αθλητής και σου λένε ”κάνε ένα κατοστάρι, δίχως ανάσα”, πριν το κάνεις μην το αρνηθείς. Κάντο, κι αν πεις ”με βοηθάει καλύτερα να πάρω μια ανάσα στα πενήντα μέτρα”, αφού το κάνεις-εκεί δεν είναι ένσταση. Ενέδωσες στη πρόταση κι είδες μέχρι που σε φτάνει. Στο ελληνικό θέατρο βέβαια, πλειοψηφικά, όταν ένας σκηνοθέτης προτείνει κάτι, η αντίδραση των ηθοποιών είναι πάντα η εύκολη: ”ε, αυτό δεν γίνεται”…

“Thoughts of weeping disappear
Every time I see your eyes
No matter how hard I try, oooh
To understand the reasons
That we carry on this way
We’re lost in a masquerade”…

“Προτιμώ να δοκιμάζω και να καταλαβαίνω εκ των υστέρων. Ο σκηνοθέτης πολύ συχνά δεν ξέρει τί είσαι ικανός ή ίδια η παράσταση είναι ικανή να αποκαλύψει. Το θέατρο είναι ζωντανοί οργανισμοί σε ”πάρε-δώσε”.  Όταν τελειώσει μια παράσταση, μπορεί να διαφωνώ σε κάτι, αλλά δεν είναι η διάθεση μου αυτή. Η συνεργασία μου προέχει γιατί προκύπτει από την εκτίμηση που έχω στους ανθρώπους που ”συνδιαλέγομαι”. Το θέατρο οφείλει να ψάχνει νέες φόρμες. Πόσο μάλλον, τώρα που όλα τρέχουν με ταχύτητα φωτός κι ότι ίσχυε χθες, δεν υφίσταται σήμερα. Όταν η ταχύτητα της πληροφορίας είναι δέκα φορές πιο υψηλή από χθες βράδυ, και το θέατρο-που δεν έχει κινηματογραφικούς τρόπους-οφείλει να βρίσκει τρόπους να είναι αληθινό, είναι πάντα στόχος. Το να μπορέσει το θέατρο να είναι πειστικό με καλλιτεχνικούς όρους, κι όχι με αιτίες επικαιρότητας είναι ζητούμενο. Το να έρθει στο θέατρο ένας νέος άνθρωπος να δει μια παράσταση αρχαίου δράματος και να πει “ουάου, αυτό αξίζει κάτι-κάτι είναι”, για μένα είναι ότι πιο σημαντικό. Πάντα ήταν, αλλά στις μέρες μας, μετράει περισσότερο. Σε τέτοιες μέρες τρομαχτικών ταχυτήτων που ζούμε, όταν το θέατρο σου ζητά να σκύψεις μέσα σου, είναι σαν το ίδιο να διώκεται”.

“Whenever dark has fallen
You know the spirit of the party starts to come alive
Until the day is dawning
You can throw out all your blues and hit the city lights”.

“Ζούμε την εποχή όπου οτιδήποτε σε φέρνει σε κοντινή επαφή με τον εαυτό σου, είναι απωθητικό. Κάθετι που ζητά συνομιλία με εσένα, λες και είναι ”ντεμοντέ”. Έτσι, το στοίχημα για το θέατρο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Οι μπαταρίες να γεμίζουν από τη μία παράσταση στην άλλη, είναι ζητούμενο για κάθε ηθοποιό. ”Γεμίζω” μπαταρίες και από το θέατρο, και από τη ζωή και με πέντε λεπτά με το παιδί μου. Ένα ηλιοβασίλεμα με ”γεμίζει”. Όταν χαζεύω την θάλασσα ”γεμίζω”. Ο ηθοποιός παίρνει μια πραγματικότητα και με κάποιο τρόπο τη βάζει μέσα στη δουλειά του, το θέατρο. Μου αρέσει η πραγματικότητα, αλλά περισσότερο μου αρέσει η μεταποίηση της σε παράσταση, σε ρόλο, σε κάτι που έχει σχέση με τη Τέχνη. Μου αρέσει να παίρνω κάτι που συγκινεί εμένα και να το βάζω στο θέατρο. Με εξιτάρει σαν διαδικασία! Γι αυτό, για μένα να είσαι ηθοποιός είναι η καλύτερη δουλειά στο κόσμο. Θα ακούσω ένα τραγούδι στο youtube που μου αρέσει κι αυτή τη συγκίνηση θα τη χώσω με κάποιο ”λεπτό” τρόπο το βράδυ πάνω στη σκηνή…ξέρεις αυτό τί μεγάλη ευτυχία είναι;”…

“You need the evening action
A place to dine, a glass of wine a little late romance
It’s a chain reaction
You’ll see the people of the world coming out to dance”…

“Το χειμώνα θα είμαι στην ”Κωμωδία των παρεξηγήσεων” του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, μαζί με τον Ορφέα Αυγουστίδη. Αν η παρεξήγηση γίνεται κωμωδία, στις μέρες μας; Χα…αν έχεις ταλέντο να την κάνεις κωμωδία, ναι . Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια στη ζωή, από το ότι όλα είναι μια τρομερή παρεξήγηση. Όλα είναι μια παρεξήγηση. Από κάποιον που θα σου πει ”καλημέρα” με περίεργο τρόπο, που δεν κατάλαβες τί εννοεί και μπορεί να μαλώσεις. Αυτό το ”ρε φίλε, γιατί μου μιλάς έτσι;”…Όλα είναι μια παρεξήγηση. Μια υπέροχη παρεξήγηση που αν καταφέρεις να την κάνεις κωμωδία, είναι καθαγιαστικό και πιο υποφερτό”.

“So come on out tonight
And we’ll lead the others on a ride through paradise
And if you feel all right
Then we can be lovers ’cause I see that starlight look in your eyes
And don’t you know we can fly?“

“Η μεγαλύτερη αυταπάτη που πίστεψα δεν ήταν μία από πολλές. Βασίκά δεν ήταν αυταπάτες…μάλλον παρεξηγήσεις ήταν και ”φώλιαζαν” μέσα στο κεφάλι μου. Ο εαυτός μου ήταν η μεγαλύτερη αποκάλυψη και η μεγαλύτερη αυταπάτη. Με την έννοια ότι ο εαυτός μου νόμιζε κάτι για τα πράγματα. Τα πράγματα ήταν εκεί, απλώς δεν μπουρούσα να τα δω. Η διαδρομή στη ζωή, μου αποκάλυψε ότι η σχέση με τον εαυτό μου είναι μία σχέση προσπάθειας να καταλάβω ποιος είμαι. Το πιο ξένο κομμάτι είναι ο εαυτός μας. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τον εαυτό μας, αλλά αυτός είναι ένας λίγο άγνωστος…Τον μαθαίνουμε όσο μεγαλώνουμε. Ξέρεις τί μου έδωσε μεγάλη χαρά, αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, για όλους τους ανθρώπους; Ο γιος μου! Είμασταν μαζί σε μεγάλο κομμάτι της περιοδείας, και αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. Να βλέπω το γιο μου να μεγαλώνει, να ζει το καλοκαίρι, να κάνει παρέα με άλλα παιδιά, να παίζει μαζί τους, να παίζουμε και μαζί. Ο Πέτρος ήθελε να έρθει μαζί μου στη περιοδεία και επειδή ευτυχώς, είμαστε ένας θίασος από τις καλύτερες ουσιαστικές παρέες μπορούσαμε να γίνουμε αυτό το καλοκαίρι, το να είναι μαζί και ο γιος μου και να περνάει εξίσου καλά… είναι ευτυχία”…