at a glance
Top

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος αυτοσκανάρεται

κείμενο | χρήστος παπαδόπουλος */* φωτογραφίες | θάνος νίκας (κεντρική) + χρήστος παπαδόπουλος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου + τάσος θώμογλου

Έχεις τρεις επιλογές

Ο Χρήστος αποκαλύπτει τρία πράγματα που βάζει στο σάκο του για να φύγει στο θέατρο,  τρία τραγούδια που ακούει στο δρόμο για το θέατρο Τ κι άλλα τρία που θέλει να κάνει αυτό το χειμώνα. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Τρία πράγματα που βάζω στο σακίδιο, ε; Κάτσε να το ανοίξω, ούτε κι εγώ θυμάμαι τι έχει μέσα. Ωπ! Τι έχουμε εδώ; Μάλιστα…

Ο Μαραντόνα είχε το «χέρι του Θεού». Εγώ πάντα κουβαλάω μαζί μου το «τοστάκι του Θεού». Όταν είμαι 7-10 ώρες στο δρόμο, σε πρόβες και συναντήσεις και ραντεβού απ’την Αριστοτέλους στη Φλέμινγκ και ξανά μανά καμιά Αντιγονιδών, ένα-δυο τοστάκια γκούντα-γαλοπούλα-φιλαδέλφεια αρκούν για να με κρατήσουν όρθιο, παρόλο που αυτή η διατροφή μπορεί να προκαλέσει πολλαπλές κρίσεις πανικού στη μανούλα μου που με βλέπει 3 φορές το χρόνο για λίγες μέρες και παρατηρεί –σκανάροντας από πάνω μέχρι κάτω- ακόμα και το 1 χαμένο κιλό. Σε περίπτωση που προλάβω να μαγειρέψω, όπου τοστάκι βάλε ταπεράκι! Frigoverre κατά προτίμηση και όχι Tupperware.

Μια πάνινη σακούλα για ψώνια, γιατί τα υλικά για το τοστάκι τελειώνουν γρήγορα.

Κάτι επίσης χρήσιμο μέσα στη μέρα είναι ένα μαγικό νοητό χαρτάκι που γράφει «εκπνοή». Έτσι μια υπενθύμιση βρε παιδί μου. Φιου.

Photo 1: Το σετ των Eli & the Portraits στον Μπλε Γιακά στις Σέρρες πέρυσι τον Απρίλιο. Με τον Κωστή ήμασταν λίγο σε φάση «τι πάμε να κάνουμε ρε φίλε». Δεδομένου ότι παίζουμε alternative country με storytelling στα αγγλικά ενδιάμεσα στα τραγούδια, την επαρχία τη φοβόμασταν. Εκείνο το βράδυ όμως μας περίμενε μια ανοιχτή ζεστή αγκαλιά από ένα κοινό διαφόρων ηλικιών και ακουσμάτων. Εξ ου και η 3η μου επιθυμία παρακάτω.  ​

Οι μετακινήσεις μου γίνονται ως επί το πλείστον με τα λεωφορεία του πολυαγαπημένου ΟΑΣΘ. Ειδυλλιακά μέρη, ακόμη πιο ειδυλλιακοί προορισμοί, όλος ο κόσμος –φαντάσου- στριμώχνεται για να γευτεί τη χαρά της μετακίνησης μέσα στην πόλη. Περνάς από παραλία, μπροστά σου μια μασχάλη. Περνάς από τα κάστρα, μπροστά σου μια φαβορίτα. Δεν πειράζει όμως, σύντομα θα κατέβεις. Happy thoughts, happy place, happy thoughts, happy place… Επείγουσα η ανάγκη για μηδενισμό και απόδραση ταυτόχρονα. Ανάλογες και οι μουσικές επιλογές. Μου ζητάς μόνο τρεις όμως και τα υπόλοιπα τραγούδια θα κλαίνε. Τρία στην τύχη λοιπόν. Περίπου.

Fleetwood Mac – The Chain

Γιατί όσοι έχουν δει τις ταινίες Guardians of the Galaxy γνωρίζουν τη διαγαλαξιακή κοσμική δύναμη αυτού του τραγουδιού. Εισιτήριο πρώτης θέσης για την πιο μακρινή μαύρη τρύπα του διαστήματος.

Deafheaven – Dream House

Μελωδία και κραυγή, όγκος και ορμή. Το ακούω και μπαίνω σε zen mode. Τόσο που αν με πιάσει ελεγκτής χωρίς εισιτήριο, θα του πω να πάμε για έναν καφέ να το συζητήσουμε.

Queens of the Stone Age – A Song for the Dead

Αυτά τα ντραμς στην αρχή. Αυτά τα ντραμς! Φάτσα «τι θες ρε, ναι είναι Σάββατο βράδυ και φοράω φόρμες, ποιο είναι το πρόβλημά σου».

Ε δεν αντέχω! Προσθέτω κάποιες αξιοσημείωτες αναφορές: 2L8, Madensuyu, mewithoutYou, Kid Dakota, A Silver Mt. Zion, Liars, Godspeed You! Black Emperor, Amenra, Pink Floyd (όλο το Wall, 80λεπτη ψυχοθεραπεία)

Photo 2: Avengers Infinity War. Φανατικός των super hero movies και των κόμικς γενικότερα, δεν έχω λόγια για αυτό το ποιητικό τέλος(;) που μας χάρισε η Marvel. Εγώ και ο συγκάτοικος, τέλη Μαΐου, με στόμα ανοιχτό και μάτια γουρλωμένα για 2μιση ώρες στο σινεμά. Ιδανικά γενέθλια!

Χμμμ…. Winter is coming που λέμε. Και είναι μακρύς και δύσκολος. Τρία πράγματα που θέλω να κάνω το χειμώνα; Μόνο τρία; Πάλι; Οκ… για να δούμε:

ΔΙ-Α-ΚΟ-ΠΕΣ. Πραγματικές διακοπές, με την κυριολεκτική τους σημασία. Να διακόψω αυτό που κάνω, που ώρες-ώρες μοιάζει σαν να μην το κάνω εγώ αλλά να «με κάνει» αυτό. Χριστούγεννα εντός ή εκτός συνόρων, Θεσσαλονίκη ή στο πατρικό μου στην Κομοτηνή, αρκεί να είναι αληθινό διάλειμμα. Σταμάτα βρε άνθρωπε, τι δεν καταλαβαίνεις;!

Να πάρει πρωτάθλημα η Λίβερπουλ. Είναι τόσο προσωπικό όσο ακούγεται! 18 χρόνια υποστηρίζω αυτή την ομάδα, μου’χει χαρίσει τελικούς ΟΥΕΦΑ, Γιουρόπα Λιγκ, Τσάμπιονς Λιγκ, χαρές και ξενερώματα (κυρίως, η αλήθεια να λέγεται) αλλά πιστεύω πως ήρθε η στιγμή να σηκώσουμε αυτό το παχουλό, κομψό τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ. Γιούργκεν Κλοπ, σ’αγαπάμε και το αξίζεις. Σαλάχ κι εσύ το ίδιο. Φιρμίνο κι εσύ. Βαν Ντάικ, Μίλνερ, Μανέ… κλπ. κλπ. You’ll never walk alone!

Αυτό τώρα έρχεται σε σύγκρουση με την 1η μου σημείωση για διακοπές. Αλλά θέλω να γυρίσω όλη την επαρχία εδώ γύρω (Κομοτηνή,  Ξάνθη, Σέρρες, Δράμα, Κοζάνη, Βέροια, στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα), Θεσσαλονίκη και Αθήνα με το μουσικό μου πρότζεκτ, τους Eli & the Portraits. Είτε παρέα με τον Κωστή Βοζίκη, τρελαμένο φίλο και συνεργάτη εδώ και 4 χρόνια -μεγάλη μου έμπνευση η μπάντα του οι 2L8-, είτε μόνος, με τα «μπλιμπλίκια» και τις ιστορίες μου παραμάσχαλα. Πλάκα θα’χει.

Photo 3 : Η παλιά μου μπάντα, οι Shuffle, σε ένα απ’τα πρώτα μας live στον Παπαγάλο, νομίζω 2010. Νίκος στο μπάσο (τώρα δουλεύει σε γνωστό κατάστημα interior design στη Θεσσαλονίκη), Νικόλας στην κιθάρα (μόλις άνοιξε οδοντιατρείο στην Κομοτηνή, καλή τύχη φίλε μου), Σάκης στα ντραμς (προπονείται σκληρά να γίνει personal trainer, μαζί με τον μπασίστα Νίκο έχουν κι άλλη μπάντα, τους Brightside, σας μπέρδεψα;) κι εγώ μαλλιάς στη μέση (ακόμα δεν μου’χει περάσει καν απ’το μυαλό να ασχοληθώ με το θέατρο).​​​​​​

  • Photo κεντρική: Φωτογράφος Θάνος Νίκας στις πρόβες της παράστασης “Σεράγεβο 1914: Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος” που ανεβαίνει στο θέατρο Τ από 30 Νοέμβρη. Eνώ αυτό το διάστημα, πρωταγωνιστεί στο “Γυάλινο Κόσμο”, για δεύτερη χρονιά.